พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 265

วันรุ่งขึ้น สีชิงชวนก็ออกไปตั้งแต่เช้า

เมื่อคืนเขาอยู่เฝ้าฉันทั้งคืน

ฉันไม่เข้าใจจริงๆ

เขาไม่ให้ฉันชอบเขา แสดงให้เห็นว่าเขาก็ไม่ได้ชอบฉันเหมือนกัน

งั้นทำไมเขาจะต้องมาคอยอยู่เฝ้าฉันที่โรงพยาบาลทั้งๆ ที่ทำงานไม่ได้พักมาตลอดทั้งวันทั้งคืนแล้วด้วย? ทั้งๆ ที่ในโรงพยาบาลก็มีคุณหมอและพยาบาลอยู่มากมาย และฉันยังมีพยาบาลพิเศษคอยดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมงอีกด้วย

มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียวคือการกดดันจากคุณย่า ถ้าเขากลับไป ไม่ว่าจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลสีหรือว่าคฤหาสน์ของเขาเอง เขาก็จะถูกคุณย่าหักขาของเขา

ตลอดทั้งเช้า ฉันรู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย เฉียวอี้โทรมาบอกว่าตอนกลางวันจะเอาบะหมี่หลัวซือที่ฉันชอบทานมาให้

แต่ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าฉินกวนจะมาเยี่ยมฉันด้วย

ทันทีที่เขาเข้ามาฉันก็ได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของขนมไม้วอร์มวูด เขาใส่สูทสีอ่อนทั้งตัว แต่ไม่ได้ใส่เสื้อสูท และใส่เสื้อคอเต่าสีเขียวอ่อน การจับคู่แบบนี้ทำให้เขาดูอ่อนเยาว์และสูงส่ง

พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆ มองเขาด้วยความตกตะลึง คนอายุเท่าฉินกวนแต่ยังสามารถดึงดูดสายตาของหญิงสาวได้ ถือว่าหาได้ยากจริงๆ

ในมือของเขาถือถุงที่ด้านในจะต้องเป็นขนมไม้วอร์มวูดอย่างแน่นอน และเขายังเอาดอกลิลลี่สีม่วง ดอกไม้ที่เมื่อก่อนคุณแม่ชอบมากที่สุดมาอีกด้วย เวลาเอาดอกไม้ชนิดมาร้อยเป็นพวงๆ คุณแม่จะบอกว่าเห็นแล้วก็จะรู้สึกว่าเวลาที่ช่อดอกไม้พวกนี้กระทบกันมันก็จะส่งเสียงดังออกมา

“ฉิน...” เดิมทีฉันคิดจะเรียกว่าคุณอาฉิน และพอมานึกถึงเฉียวอี้ขึ้นมา ฉันจึงเปลี่ยนคำเรียก “ฉินกวน”

ฉันเรียกตามเฉียวอี้ ไม่ใช่เพราะว่าไม่เคารพ และฉันก็คิดว่าเขาต้องไม่ถือสาแน่นอน

เขาเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ส่งดอกไม้ให้พยาบาลพิเศษนำไปปักแจกัน จากนั้นก็วางถุงกระดาษในมือลงบนโต๊ะข้างเตียง

“ได้ยินเฉียวอี้บอกว่าคุณเป็นปอดบวม เช้านี้ผมว่างก็เลยมาเยี่ยมคุณ”

“ไม่ต้องลำบากมาเยี่ยมก็ได้ค่ะ ไม่ได้ร้ายแรงอะไร อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

“ลำบากอะไรกัน? ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณต้องลำบากเพิ่ม ผมก็อยากมาเจอคุณทุกวันด้วยซ้ำ” เขาจ้องมองมาที่ฉัน ในดวงตาของเขามีแสงบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจไปจนถึงรู้สึกตื้นตันใจไหลวนอยู่

ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมา ไม่รู้ว่าทำไม ทุกครั้งที่ฉันเห้นฉินกวนก็จะมีความรู้สึกอยากร้องไห้ออกมา

ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วชี้ไปที่ถุงกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง “ในนั้นคือขนมไม้วอร์มวูดใช่ไหมคะ? ”

“จมูกคุณดีมาก” เขายิ้ม จากนั้นก็หยิบกล่องอาหารออกมาขากด้านในแล้วเปิดฝาออก ด้านในเป็นขนมไม้วอร์มวูดสีเขียวลูกกลมๆ อยู่สี่ชิ้น

“ว้าว ฉันอยากกินมานานแล้ว ฉันจะกินให้หมดทั้งสี่ชิ้นนี้เลย”

“ตอนที่ทำเจ้านี่ผมก็ลังเลอยู่นิดหน่อย ตอนนี้คุณป่วยอยู่ ไม่รู้ว่าจะกินของที่ย่อยค่อนข้างยากแบบนี้ได้ไหม”

“ฉันแค่เป็นปอดบวมที่เกิดจากไข้หวัด ไม่ได้เป็นปัญหาที่ระบบย่อยอาหาร ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันยื่นมือออกไปหาเขา เขายื่นกล่องอาหารมาให้ฉัน และหยิบถงมือพลาสติกส่งมาให้ฉันคู่หนึ่ง

ฉันสวมถุงมือและเริ่มลงมือทาน มันยังอุ่นๆ อยู่เลย ไส้ข้างในก็หอมเอามากๆ จนกลิ่นหอมโชยมาเตะจมูก

“ค่อยๆ กิน” เขาเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เดี๋ยวสำลัก ข้าวเหนียวจะทำให้คนสำลักเอาได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันกัดเข้าไปคำใหญ่ ตอนแรกฉันไม่มีความอยากอาหารเลย แต่ตอนนี้ฉันเจริญอาหารเอามากๆ

ฉินกวนนั่งมองฉันทานจากด้านข้าง ฉันเห็นความสงสารจากแววตาของเขา

แววตาของเขาเหมือนคุณพ่อของฉัน ฉันได้ว่ามีครั้งหนึ่งคุณพ่อเอาขนมไหว้พระจันทร์ไส้เนื้อสดของเซวียหลี่จี้มาให้ฉัน ที่เมืองฮวาของพวกเราไม่มี ท่านออกไปทำงานที่เมืองอื่นแล้วเอากลับมาให้ฉัน วันนั้นท่านก็รีบกลับบ้านมาเพื่อให้ฉันได้ทานขนมไหว้พระจันทร์ไส้เนื้อสดที่สดใหม่

ในตอนนั้นฉันก็ทานเข้าไปอย่างตะกละตะกลามเหมือนกัน คุณพ่อก็ใช้แววตาแบบเดียวกันกับฉินกวนมองมาที่ฉัน

แววตาแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย รู้สึกมีความใกล้ชิดสนิทสนม เหมือนญาติที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน

ฉันทานเข้าไปสองชิ้นติดกัน ต่อมาฉินกวนจึงไม่อนุญาตให้ฉันทานแล้ว เขาหยิบกล่องอาหารออกไปจากมือของฉัน “นี่สามารถเก็บในตู้เย็นได้ พรุ่งนี้ค่อยกิน”

“ค่ะ” จริงๆ แล้วฉันยังทานไม่พอ แต่ฉันเป็นคนเชื่อฟัง ไม่กินก็คือไม่กิน เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

เขาส่งกล่องอาหารให้พยาบาลพิเศษเอาไปเก็บไว้ในตู้เย็น จากนั้นก็ปอกมังคุดให้ฉัน “รสชาติมันหวานๆ เปรี้ยวๆ ช่วยย่อยอาหารได้”

ฉันรับมังคุดที่เขาปอกให้ฉันมา แล้วนึกถึงประโยคสั้นๆ ประโยคหนึ่งที่เห็นในอินเทอร์เน็ต “มีคนบอกว่า ทุกครั้งที่กินมังคุดเข้าไป ก็จะมีแมวตัวหนึ่งสูญเสียอุ้งเท้าไปด้วย”

เขาน่าจะไม่เคยเห็นประโยคนี้ จึงงงันไปเล็กน้อย “อะไรนะ? ”

“คุณไม่รู้สึกเหรอว่าหลังจากที่ปอกมังคุดออกมาแล้ว มันดูเหมือนอุ้งเท้าเล็กๆ ของลูกแมวมาก? ”