พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 274

ฉันเห็นชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฉัน สีผิวของเขาดูสุขภาพดี ผมยาวพอที่จะมัดจุกได้ให้ความรู้สึกอิสระมาก

เขาดูดีมาก คิ้วคมเข้มดูคุ้นหน้าคุ้นตา แต่ก็นึกไม่ออกว่าคือใคร

เขาสวมเสื้อยืด กางเกงยีนส์สีดำ กล้ามเนื้อแน่นเป็นมัดๆ จนแนบติดกับเสื้อ มิน่าล่ะถึงได้ถามฉันว่าเจ็บไหมตอนที่ชนเข้าแผ่นอกเขา เพราะเขามีสิทธิ์นั้นยังไงล่ะ

ฉันส่ายศีรษะ “ฉันต่างหากค่ะที่ไม่ดูทางเอง ขอโทษด้วยนะคะ”

จู่ๆ เขาก็ยื่นมือมาจับปอยผมของฉัน ทำเอาฉันตกใจสะดุ้งโหย่งแล้วล้มลงกับพื้น เพราะทรงตัวไม่อยู่

เขารีบยื่นมือเข้ามาประคองฉันไว้ ท่าของเราทั้งสองเป็นเหมือนฉากพระเอกนางเอกตอนพบกันครั้งแรกในละครที่นางเอกทำสะพานโค้ง 180 องศาถูกพระเอกกอดเอาไว้อะไรอย่างนั้น

โชคดีที่ฉันฝึกเต้นรำมาตลอด เอวจึงยังอ่อนอยู่เลยไม่ได้เจ็บปวดมากนักตอนที่อยู่ในท่าแบบนั้น

ปลายจมูกของเราสองคนชนกัน ทำให้ฉันสามารถเห็นสีหน้าอันหน้าอายของตัวเองผ่านดวงตาดำขลับของเขา

ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบออกจากอ้อมอกของเขา ผู้คนที่เดินผ่านไปมาคงคิดว่าเรากำลังถ่ายละครรักกันอยู่ต่างมองมาด้วยสายตาเหมือนมองคนบ้าปานนั้น

ฉันอายมาก ยิ้มให้เขาอ่อนๆ “ขอบคุณค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ”

“เอวคุณอ่อนมากนะ ฝึกมาเหรอ?” เขายิ้มแย้ม

ฉันรู้สึกว่าเขาพูดไม่คิดเลย แต่ก็ไม่ถึงขั้นน่ารำคาญ ทว่าคราวนี้ฉันเดินจากไปทันที โดยไม่หันกลับไปมองเขาเลย

“นี่” เสียงของเขาดังอยู่ข้างหลัง “ผมขอเลี้ยงกาแฟคุณได้ไหม?”

เหอะ…ใส่ชุดนอนอยู่ในโรงพยาบาล ก็ยังมีคนมาจีบได้ ฉันควรภูมิใจหน่อยไหมเนี่ย?

ฉันไม่ได้หันกลับไป เพียงแค่ยกมือขึ้นโบกไปมา “ไม่ต้อง”

“ชวนน้องสาวผมด้วยไหมล่ะ เซียวเซิง?”

เมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง ฉันก็รีบหันกลับไปมองเขาทันที

มิน่าล่ะฉันถึงได้คุ้นหน้าเขาขนาดนี้ ฉันนึกออกแล้วว่าเขาคือใคร…เขาคือเฉียวเจี้ยนฉี ลูกชายแท้ๆ ของคุณพ่อเฉียวคนที่พวกท่านพูดถึงเมื่อกี้นี่เอง

เขายังจำฉันได้ แต่ฉันจำเขาไม่ได้เลย

เขาหน้าตาคล้ายคุณพ่อเฉียวอยู่เหมือนกัน มีจมูกโด่งเป็นคมสันและหน้าผากที่อวบอิ่ม

นอกจากนี้ เขากับเฉียวอี้ยังดูคล้ายกันมากด้วย เพราะเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ดวงตาของพวกเขาเหมือนกันมากเป็นตาสองชั้นหลบในที่สวยมากทั้งสองคน

“ว่าไง เฉียวเจี้ยนฉี” ฉันทักทายเขาด้วยชื่อพร้อมนามสกุล

เขาเลิกคิ้วขึ้นดูเซอร์ไพรส์มาก “ผมดีใจจริงๆ ที่คุณจำผมได้”

ถ้าไม่ใช่ว่าคุณพ่อเฉียวกับคุณแม่เฉียวเอ่ยถึงเขาเมื่อกี้ล่ะก็ ฉันคงนึกชื่อเต็มเขาไม่ออกแน่

ฉันยิ้มตอบ “มาเยี่ยมคุณพ่อเฉียวเหรอคะ?”

“อืม”

“เพิ่งกลับจากต่างประเทศ?”

“กลับมาเมื่อสัปดาห์ก่อน” เขายักไหล่ “ตอนแรกก็ว่าจะมาเยี่ยมเขาแหละ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้น่ะ”

ฉันกระตุกมุมปากแล้วยิ้มห้วน “ถ้างั้นคุณไปเยี่ยมท่านเถอะค่ะ ฉันขอตัวก่อน”

“คุณใส่เสื้อแบบนี้ ไม่สบายเหรอ?”

“อืม ปอดอักเสบน่ะ แต่ใกล้หายแล้วล่ะ”

“อ้อ” เขาพยักหน้า “แล้วเจอกันนะ”

สิ่งแรกที่ฉันทำหลังกลับถึงห้อง คือโทรศัพท์หาเฉียวอี้ แต่กลับโทรไม่ติดสักที