พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 277

“เฉียวเจี้ยนฉีส่งสิ่งของสีชมพูน่าที่น่าสะอิดสะเอียนแบบนี้มา เพียงแวบแรกก็มองความคิดสุมาเจียว[1]ของเขาออกแล้ว”

“แล้วจะทำไม เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”

“คุณคือภรรยาของผม คนอื่นกำลังตามจีบภรรยาของผม ผมต้องอดทนไว้งั้นเหรอ?”

“แล้วมันเป็นยังไงเหรอ? เรื่องระหว่างเรานั้นเกิดอะไรขึ้น คุณเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจไม่ใช่หรือไง?”

“เซียวเซิง” นัยน์ดวงตาดำสนิทของเขาปรากฏแสงแห่งระลอกคลื่น “ความสัมพันธ์ระหว่างเรามีเพียงผมเท่านั้นที่สามารถกำหนดและนิยามได้ ผมต้องการให้เป็นอย่างไรมันก็จะเป็นอย่างนั้น”

“สีชิงชวน” เขาทำให้ฉันสับสนมากยิ่งขึ้น “อย่าบอกว่าที่คุณทำเรื่องแปลกประหลาดเหล่านี้เพราะกำลังหึงหวง”

“ใช่ไง ผมกำลังหึง ทำไมงั้นเหรอ?” ฉับพลันเขาจับใบหน้าของฉันไว้แล้วประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากของฉัน “ผมไม่ต้องการเห็นผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้คุณ หากไม่ใช่เพราะว่าผมรู้เรื่องความสัมพันธ์ของฉินกวนและแม่ของคุณ แม้แต่เขาผมก็จะไม่ให้เข้าใกล้คุณ”

“ทำไม? คุณชอบฉันงั้นเหรอ?” เป็นเพราะเขาบีบบังคับให้ฉันต้องมีความสัมพันธ์แบบนี้

ฟันกรามด้านหลังของเขากำลังยิ้มเยาะและสามารถมองเห็นได้ “คุณทายดูสิ”

ฉันไม่อยากคาดเดา ฉันสามารถคาดเดาอะไรก็ได้ ต่อให้ฉันต้องทายปริศนาที่ยากที่สุดของโลกฉันก็สามารถทำได้ แต่ฉันไม่ต้องการทายใจของสีชิงชวน

นั่นเป็นสิ่งของที่คาดเดาได้ยากที่สุดบนโลกนี้

“ฉันคิดว่าไม่ใช่” ฉันเอ่ยคำตอบออกไป

เขายังคงแสดงท่าทางเย้ยหยัน “คุณเดาสิ”

ฉันอยากหากระทะก้นแบนสักหนึ่งใบมาฟาดเขาให้ตาย ทำไมถึงต้องเป็นกระทะก้นแบนฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับต้นกุหลาบนั้นจบลงแล้ว แม้ว่าฉันจะยังไม่ได้รับคำตอบก็ตาม

แต่นั่นไม่สำคัญ ฉันรู้แล้วว่าคนอย่างสีชิงชวน เขานั้นไม่ชอบให้คนอื่นมาแย่งสิ่งของของเขาไป

ใช่ ฉันอยู่ภายในหัวใจของเขา เท่ากับว่าเป็นของของเขา

เขาไม่ชอบแบ่งปันสิ่งของให้ใคร

อือ เป็นเช่นนี้นี่เอง

หลังจากที่ฉินกวนไปเยี่ยมพ่อบุญธรรมแล้ว เขาก็มาเยี่ยมฉัน สีชิงชวนเองก็อยู่ด้วย ฉันมองเห็นได้ว่าฉินกวนไม่ได้แสดงท่าทางอบอุ่นและกระตือรือร้นต่อสีชิงชวนอย่างเช่นก่อนหน้านี้ อีกทั้งยังจงใจหลบหน้า ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่ฉันป่วยและเข้าโรงพยาบาลเพราะสีชิงชวนหรือไม่

ฉินกวนยังกล่าวอีกว่าพรุ่งนี้เขาต้องไปทำงานต่างจังหวัด เมื่อฉันออกจากโรงพยาบาล เขาไม่สามารถมารับฉันได้

ฉันบอกไปว่าไม่ต้องซีเรียว อย่างไรเสียพรุ่งนี้ฉันเองก็ยังมีเรื่องให้ต้องสะสาง

วันรุ่งขึ้น ช่วงเช้านั้นสีชิงชวนไม่ได้ไปที่บริษัท

ในช่วงเช้าฉันจะต้องเข้ารับการตรวจก่อนที่จะทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล หากไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้

ฉันไม่รู้ว่าที่สีชิงชวนนั้นยังคงอยู่เป็นเพื่อนฉัน เป็นเพราะว่ารอคอยฉันทำการตรวจร่างกายหรือไม่ ขณะที่ฉันออกไปรับการตรวจร่างกาย เขากำลังนั่งอยู่ด้านนอกและทำการประชุมบอร์ดในช่วงเช้ากับเหล่าผู้บริหารระดับสูงผ่านหน้าจอแท็บเลต

เมื่อเห็นเช่นนี้ เขาน่าจะตั้งใจอยู่เป็นเพื่อนฉันเข้ารับการตรวจ

ฉันไม่ได้วางแผนที่จะรู้สึกขอบคุณหรือซาบซึ้งอะไร เป็นเพราะว่าช่วงเช้าของวันนี้ฉันมีธุระ อีกสักพักเฉียวเจี้ยนฉีจะมาหาฉัน พวกเรานั้นจะไปทำไหว้พ่อด้วยกัน

สีชิงชวนแปลกประหลาดมาก เพียงแค่ช่อดอกไม้ช่อเดียวเขาสามารถมองออกว่าเฉียวเจี้ยนฉีกำลังตามจีบฉัน เขาคิดมากไปหรือเปล่า?

หรือช่วงนี้เขาอ่านนิยายนักสืบมากเกินไป เขาคิดว่าตัวเองเป็นเชอร์ล็อก โฮมส์งั้นเหรอ?

หลังจากที่ฉันตรวจร่างกายเสร็จ เฉียวเจี้ยนฉีส่งข้อความมาหาฉัน เขาบอกว่าเขาจะมาโรงพยาบาลตอนเก้าโมง เขาจะมาเยี่ยมพ่อเฉียวจากนั้นเขาจะมารับฉัน

ฉันลังเลอยู่เนิ่นนานว่าจะตอบเขาดีหรือไม่ สีชิงชวนกำลังประชุมวิดีโออยู่ต่อหน้าต่อตาฉัน คาดว่าอีกสักพักใหญ่ก็คงยังประชุมไม่เสร็จ

ฉันถือโอกาสขัดจังหวะในตอนที่เขากำลังนั่งฟังคนอื่นกล่าว “อันที่จริงไม่ต้องยุ่งยากขนาดนี้ก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่ได้ไม่เป็นไร คุณกลับไปที่บริษัทเถอะ”

“เดี๋ยวจะกลับไปที่ไหน? บ้านตระกูลสีหรือว่าวิลล่าของผม?” เขาเงยหน้าขึ้นและเอ่ยถามฉัน

ฉันครุ่นคิดด้วยท่าทางจริงจังอยู่ชั่วขณะ “คงกลับวิลล่าแหละ!”

แม้ว่าบ้านตระกูลสีจะได้รับการดูแลที่ดีกว่า แต่ฉันรู้สึกว่าภายในวิลล่าของสีชิงชวนนั้นมีแค่ฉันและเขาอยู่ด้วยกันเพียงสองคน ฉันรู้สึกอิสระมากกว่า

“อือ” เขาพยักหน้า “เดี๋ยวเมื่อผลตรวจของคุณออก พวกเรากลับวิลล่ากัน”

“เอ่อ ไม่ต้องหรอก” ฉันกล่าว “ฉันสามารถกลับเองได้”