พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 288

การที่เซียวซือพูดกับฉันแบบนี้ ฉันรู้สึกตื้นตันใจมากเหลือเกิน หากว่าเธอรีบรับไว้ทันที ฉันจะต้องรู้สึกลังเลใจอย่างแน่นอน แต่การที่เธอยอมพูดคำเหล่านี้กับฉัน ฉันรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

“พี่เซียวซือ ฉันคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว และฉันก็ได้ตัดสินใจแล้ว ตอนที่คุณพ่อมอบสิ่งนี้ให้ฉันก็ไม่ได้บอกว่าห้ามไม่ให้ฉันมอบให้กับใครนี่ ฉันแค่รู้สึกว่าพี่เหมาะสมกว่าฉัน พี่มีความสามารถมากว่าฉัน”

“ฉันรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเองมีความสามารถมากน้อยแค่ไหนและฉันก็มั่นใจในตัวเองมากเหมือนกัน แน่นอนว่าตอนแรกที่เธอเริ่มทำในตำแหน่งนี้ ฉันไม่พอใจเป็นอย่างมาก ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสามารถมากพอที่จะทำได้ดีกว่าเธอ แต่การที่เธอยอมแพ้เองมันก็คืออีกเรื่องหนึ่ง อย่าปฏิเสธตัวเองเพียงเพราะสิ่งที่คนอื่นคิดกับเธอ”

“พี่เซียวซือ ฉันดีใจนะที่พี่พูดคำเหล่านี้กับฉัน” ฉันยื่นมือไปจับมือเธอ “ความจริงหากว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ท่านก็คงเห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันกำลังจะทำ ฉันคิดอย่างรอบคอบแล้วจริงๆ การที่ฉันตัดสินใจทำอย่างนี้ ไม่เพียงเพื่อพี่และฉันเท่านั้น แต่ยังเป็นการทำในสิ่งที่ถูกต้องให้กับสีชิงชวนอีกด้วย”

“สีชิงชวนงั้นเหรอ?” เธอมองฉันอย่างไม่กะพริบตา “เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?”

“อันที่จริงเขาเป็นคนที่แนะนำให้ฉันสละตำแหน่งนี้ให้กับพี่เอง ฉันจึงได้ลองคิดพิจารณาดูดีๆ ไม่อย่างงั้นล่ะก็ ฉันคงไม่รู้ตัวหรอก?”

เธอเบิกตากว้างด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ การแสดงออกของเธอทำให้ฉันมั่นใจว่าสีชิงชวนกับเธอไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกัน ไม่ว่าสีชิงชวนจะแอบแฝงความรู้สึกของตัวเองด้วยหรือไม่ แต่คำแนะนำของเขาคือสิ่งที่ถูกต้อง เซียวซือเหมาะสมมากกว่าฉันจริงๆ อีกอย่างเซียวซื่อกรุ๊ปกับสีซื่อกรุ๊ปก็ทำธุรกิจร่วมกัน และการร่วมมือระหว่างพวกเขาสองคนถือเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงอีกด้วย

“ชิงชวนพูดอย่างนี้จริงเหรอ?”

“ใช่ค่ะ เขาเป็นคนแนะนำฉันเอง ฉันได้คิดพิจารณาดูดีๆหลายวัน แล้วรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง”

สิ่งที่ฉันได้พูดในเวลาต่อมาดูเหมือนว่าเซียวซือจะไม่ได้ฟังอะไรเลย เธอเอามือกอดอกแล้วพิงพนักเก้าอี้ไว้ ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่และฉันก็ดูจากสีหน้าท่าทางของเธอไม่ออกด้วย แต่ฉันคิดว่า เธอน่าจะดีใจมากเพราะได้รับการยอมรับจากสีชิงชวนด้วย เซียวซือใจลอยอยู่พักใหญ่ ฉันนั่งอยู่ตรงข้ามเธออย่างเบื่อหน่าย จากนั้นฉันก็อดไม่ได้ที่จะงอนิ้วแล้วเคาะบนโต๊ะ เธอจึงดึงสติกลับมาแล้วมองฉันอย่างชะงักงัน

“พี่เซียวซือ ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะ สีชิงชวนพูดกับฉันอย่างนี้จริงๆ เขาบอกฉันว่า หากว่าฉันไม่มีความสามารถพอที่จะทำงานนี้ได้ ก็ให้สละตำแหน่งประธานบริษัทให้กับพี่ เพราะพี่เหมาะสมมากกว่าฉัน”

“เขาพูดอย่างนี้จริงเหรอ แล้วเธอคิดดีแล้วใช่ไหม? การมอบสิทธิ์มันง่าย แต่ถ้าจะทวงคืนอีกครั้งมันเป็นเรื่องที่ยากนะ หากว่าเธอพูดกับฉันอีกครั้งล่ะก็ ฉันอาจจะรับมันไว้จริงๆแล้วนะ จริงที่ฉันอยากดูแลธุรกิจของเซียวซื่อกรุ๊ปให้มีการพัฒนาไปเรื่อยๆ จำเป็นจะต้องมีตำแหน่งที่สูงใหญ่ ดังนั้นหากว่ายังยืนยันคำเดิมล่ะก็ ฉันก็จะรับไว้จริงๆ เธอจะต้องคิดให้ดีก่อนนะเซียวเซิง”

“ฉันคิดดีแล้วค่ะ”

“เธอแน่ใจนะ?”

“แน่ใจโดยไม่ต้องสงสัยอะไรเลย”

“โลกนี้ไม่มียาแก้โรครักษาเสียใจภายหลังนะ หากว่าวันหนึ่งคิดว่าเธอจะวิ่งมาบอกกับฉันว่า พี่เซียวเซิง ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถที่จะปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งนี้ได้แล้วค่ะ ฉันอาจไม่คืนให้เธอเหมือนที่เธอกำลังจะสละตำแหน่งให้ฉันง่ายๆแบบนี้นะ”

“รู้แล้วค่ะ” ฉันพยักหน้า “ในเมื่อฉันมอบให้กับพี่แล้วก็จะไม่ขอคืนอีกค่ะ เพราะฉันรู้ว่าพี่จะต้องทำได้ดีกว่าฉันนแน่ๆ แต่หากว่าพี่ทำได้ไม่ดีล่ะก็ อาจเป็นไปได้ที่ฉันจะขอคืนกลับไป”

เซียวซือมองฉันแล้วกล่าวว่า “เซียวเซิง เธอทำได้ไม่ดีเท่าฉันหรอก” ความหยิ่งยโสของเธอในตอนนี้ค่อนข้างที่จะเหมือนสีชิงชวนมาก การทำธุรกิจจำเป็นจะต้องมีความมั่นใจแบบที่เธอมี