พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 292

เพราะแบบนี้ ห้องทำงานใหญ่ที่สีชิงชวนช่วยฉันแย่งไปเมื่อคราวก่อนก็ได้ถูกส่งมอบโดยที่ใช้เวลาไม่ถึงเดือน

แต่ว่าครั้งนี้ฉันให้ด้วยความเต็มใจ

ถึงพี่เซียวซือจะไม่ให้ตำแหน่งฉัน แต่เธอก็แลกห้องทำงานกับฉัน

ฉันย้ายของไปที่ห้องทำงานของเซียวซือ หลังจากที่ฉันนั่งลง ฉันถึงรู้สึกเหมือนว่าที่นี่เป็นที่เดียวที่เป็นของฉันอย่างแท้จริง ไปๆมาๆฉันก็กลับมาที่นี่อีกจนได้

หลังจากส่งมอบงานเสร็จ ฉันก็กำชับเธอเป็นพิเศษ โดยบอกเธอว่าหร่วนหลิงเป็นเลขาฯที่ยอดเยี่ยม หวังว่าเธอจะรักษาหร่วนหลิงไว้ได้

พี่เซียวซือไม่ได้บอกว่าเห็นด้วยหรือไม่ พูดแต่เพียงว่า “ฉันต้องลองใช้งานดูก่อนว่าเธอเป็นเลขาที่ดีหรือเปล่า ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปเพราะเธอเคยเป็นเลขาของคุณหรอก แต่ถ้าเธอไม่เป็นมืออาชีพ ฉันก็จะไม่ใช้เธอเพียงเพราะคุณคุยกับฉันไม่กี่ประโยคหรอกนะ”

ฉันคิดไว้จริงๆ ว่าพี่เซียวซือมีคุณสมบัติของท่านประธาน

ฉันยื่นมือออกไปหาเธอ “พี่ต้องทำได้ดีมากแน่”

เธอก็ยื่นมือออกมาจับมือของฉัน “หวังว่าจะไมีเสียใจทีหลังนะ”

“ฉันจะไม่เสียใจทีหลังหรอก นี่เป็นเรื่องที่ฉันตัดสินใจเอง”

เธอยิ้มให้ฉัน พิธีส่งมอบก็เสร็จสมบูรณ์ได้ง่ายกว่าที่ฉันคิดซะอีก

เมื่อฉันออกจากที่ทำงานพร้อมกล่องกระดาษแข็งในมือ ตอนนี้กลายเป็นของพี่เซียวซือแล้ว ระหว่างทางบังเอิญเจอกับหร่วนหลิงเข้า ฉันนึกว่าเธอจะไม่สนใจฉันเหมือนเคย แต่หลังจากมองฉันสักพัก เธอก็วิ่งเข้ามาช่วยฉันเอากล่องกระดาษแข็งออกไป

เมื่อก่อนทุกครั้งที่ดูโทรทัศน์และมีคนลาออก จะต้องถือกล่องกระดาษแข็งเดินจากไป ฉันคิดว่าทั้งหมดนี้ง่ายเกินไป ไปไหนมาไหนก็ต้องถือกล่องกระดาษแข็งไปด้วยทุกที่ ถืออย่างอื่นก็ได้นี่

ตอนที่ฉันกำลังเก็บข้าวของ ฉันเพิ่งรู้ว่าการใส่ของกระจุกกระจิกทั้งหมดลงในกล่องกระดาษมันสะดวกจริงๆ

ระหว่างที่ลงไปส่งฉันข้างล่าง หร่วนหลิงไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ฉันพยายามพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่ฉันรู้สึกว่าไม่มีภาษาใดจะช่วยได้

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ฉันก้าวออกมาและได้ยินหร่วนหลิงพูดกับฉันว่า “ท่านประธาน…”

"ทำไมไม่เรียกฉันว่าผู้จัดการเซียว” ฉันยิ้ม “ตอนนี้พี่เซียวซือเป็นประธานแล้ว คุณจำเป็นต้องเรียกใหม่นะ ยังไงเราก็นามสกุลเซียวเหมือนกัน ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่หรอก"

เธอพึมพำเสียงเบา “มีแต่คุณนั่นแหละที่คิดว่าไม่ต่างกัน”

“มันก็แค่ตำแหน่ง ฉันไม่อยากได้พวกนี้จริงๆ ใครทำดีก็ทำไป”

“คิดจะบอกให้เฉียวอี้รู้เรื่องนี้ตอนไหนคะ?”

“ผ่านไปอีกสักสองวัน ตอนนี้เธอก็อยู่ในสภาพสิ้นหวังเหมือนกัน”

เธอช่วยฉันย้ายกล่องกระดาษแข็งไปที่ห้องทำงานและมองไปรอบๆ "กลับมาอีกแล้ว พวกเขาไม่มีเลขาฯมาให้คุณสินะอยากให้ฉันตามมาด้วยมั้ยคะ”

“ตอนนี้ยังไม่ได้ส่งข้อมูลงานของเธอมาให้ฉันเลย ไม่ต้องหรอก”

“ทำไมคะ?”ปฏิกิริยาของหร่วนหลิงรุนแรงมาก

ฉันพูดทันที "เธอยังมีโปรเจกต์อีกสองสามโปรเจกต์ที่กำลังติดตามอยู่ จะส่งมอบให้ฉันครึ่งทางแบบกะทันหันก็ไม่ได้ เธอก็เลยบอกว่ายังไม่สายเกินไปที่จะส่งมอบให้ฉันหลังจากที่โปรเจกต์จบลงแล้ว”

“ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอกำลังกำจัดคุณทีละนิดล่ะ?”

“โอ๊ย อย่าคิดแบบนี้สิ” ฉันตบๆ ไหล่ของเธอ “เธอขี้กังวลเหมือนกับเฉียวอี้เลย แล้วก็นะ พี่เซียวซือไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอก”

“ไม่ใช่ว่าเราคิดเลวร้ายกับเธอ แต่คุณมองคนอื่นดีเกินไป”

หร่วนหลิงไปทำงาน ส่วนฉันนั่งอยู่คนเดียวหน้าคอมพิวเตอร์ อันที่จริง ตอนนี้ฉันไม่มีงานอะไรให้ทำเลย งานของฉันตกเป็นของพี่เซียวซือ งานของพี่เซียวซือก็ยังไม่ได้ส่งมาให้ฉัน ฉันไม่มีอะไรให้ทำเลย ว่างจนตบแมลงวันทั้งบริษัทให้ตายได้