พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 306

ทำไมคุณแม่เฉียวปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ล่ะ ฉันรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าเขาไม่กังวลกับการก่อกวนของอู๋ซือเหมยเลย

เมื่อพูดถึงอู๋ซือเหมย ฉันก็นึกถึงเฉียวเจี้ยนฉี

ฉันถามเฉียวอี้ “ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าเฉียวเจี้ยนฉีจะไปดำรงตำแหน่ง เขาได้ไปไหม?”

“มาสิ” เฉียวอี้พูด “เขามาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มากับอู๋ซือเหมย อู๋ซือเหมยกล่าวในที่ประชุมใหญ่ว่าให้พ่อของฉันจะมอบหุ้น 50% ให้กับเฉียวเจี้ยนฉี”

“แล้วเฉียวเจี้ยนฉีว่าไง?”

“เขาบอกว่าพ่อยังอยู่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาแบ่งอะไรทั้งนั้น”

“แล้วตอนนี้เขาไปทำตำแหน่งอะไรล่ะ?”

“ผู้อำนวยการฝ่ายขาย”

"นั่นไม่ใช่ตำแหน่งการจัดการนี่!" ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ฉันคิดว่าอย่างน้อยเขาน่าจะเป็นผู้จัดการทั่วไปของกลุ่มหรือตำแหน่งระดับที่สูงกว่า

"ผู้อำนวยการฝ่ายขายของเราถูกพักงานเนื่องจากปัญหาทางการเงินพอดี คนขาด เฉียวเจี้ยนฉีจึงอาสา เขาทำธุรกิจมากมายในร้านอาหารในเครือต่างประเทศ และเขามีลูกค้าคุณภาพสูงอยู่ในมือเยอะมาก ฉันก็เห็นด้วยกับข้อเสนอของเขาและไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ "

“งั้นอู๋ซือเหมยไม่โกรธแย่เลยเหรอ”

“ใช่ โกรธมาก แต่ถ้ามองจากจุดนี้ก็อาจจะเร็วเกินไปที่จะบอกว่าเฉียวเจี้ยนฉีไม่มีความโลภเลย เขาเป็นนักธุรกิจที่ฉลาดมาก ใครจะไปรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรหรือมีแผนการอะไร”

“อย่าคิดทำร้ายผู้อื่น และอย่าอาฆาตพยาบาทผู้อื่น” คำพูดปิดท้ายของคุณแม่เฉียวหลังจากเธอกินซุปคำสุดท้าย “เจี้ยนฉี เด็กคนนี้เป็นคนที่ออกไพ่อย่างไม่มีเหตุผลตั้งแต่ยังเด็ก แต่ไม่ได้เจอเขานาน ตอนนี้ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาแต่เฉียวอี้ ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพี่ชายของเฉียวอี้ ทำอะไรก็ตาม ให้นึกถึงพี่ตัวเองก่อน รู้ไหม?”

เฉียวอี้พยักหน้า “หนูรู้ค่ะ ถ้าเขาเห็นหนูเป็นน้องสาว หนูก็จะมองว่าเขาเป็นพี่ชาย”

หลังจากทานซุปเสร็จแม่ก็ขึ้นไปพักผ่อน ฉันก็ให้เฉียวอี้ไปอาบน้ำและเข้านอน

วีแชทของสีจิ่นยวนก็ดังขึ้นอย่างไม่หยุด เหมือนเร่งรีบมีอะไรที่จะถามฉัน “คิดเสร็จหรือยัง ? คิดหรือยัง ? มะรืนนี้ฉันต้องไปแล้วนะ ฉันต้องจองตั๋วเครื่องบินนะ”

ตอนแรกฉันลังเล และเมื่อฉันรู้ว่าเขาอายุไม่ถึงสิบแปดปี ฉันก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก

“ฉันดูเหมือนเด็กก่อความวุ่นวายที่อยู่กับเด็กอายุน้อยอย่างนาย”

เป็นแบบนี้สีชิงชวนจะมามองฉันได้อย่างไรล่ะ

ยังคิดว่าฉันลักพาตัวเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอีก

เฉียวอี้มองที่โทรศัพท์ของฉัน มองเข้ามาในโทรศัพท์ของฉัน

“สีจิ่นยวนพูดว่าต้องจองตั๋วเครื่องบิน หมายความว่าอะไรเหรอ? เขาจะไปไหน ? หรือว่าเธอสองคนจะไปไหนกัน ?”

เฉียวอี้ถามฉัน ฉันก็อยากปรึกษาเธอนะ แต่ฉันคิดว่าเธอคงจะว่าฉันแน่ๆ

ฉันบอกว่าวันนี้สีจิ่นยวนนัดฉันออกไปกินข้าว หลังจากนั้นเขาชวนฉันไปเรียนที่ต่างประเทศ เขากลับไปรักษาตัวที่ฮวาเฉิง ตอนนี้อาการดีขึ้นแล้ว เขาอยากกลับไปเรียนต่อ อยากให้ฉันไปด้วย

“เรียนอะไรล่ะ?”

“เขาบอกว่าที่โรงเรียนเขามีแผนกศิลปะ ฉันสามารถลองสมัครสอบดูได้ได้ ถ้าสอบไม่ผ่านก็สามารถออกค่าใช้จ่ายเองได้”

“ตราบใดที่มีเงินก็ไม่ใช่ปัญหา” เฉียวอี้มองมาที่ฉัน “ฉันกำลังคิดว่าจะขอให้เธอออกไปหาไรทำเพื่อผ่อนคลายพอดี อย่างไรก็ตาม เซียวซื่อกรุ๊ปก็ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญเป็นพิเศษที่จะต้องให้เธอจัดการในตอนนี้ เซียวซือก็ให้เธอทำตอนที่ว่างได้ เธอไปได้ ไปเปลี่ยนสภาพจิตใจ ฉันวางแผนที่จะทำงานหนักสักพัก ดังนั้นมันจึงเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเธอที่จะออกไปเที่ยวเล่นนะ"

เฉียวอี้พูดแบบนี้ทำให้ฉันประหลาดใจมาก ฉันคิดว่าเธอจะต่อว่าฉันซะอีก เธอได้โทรหาสีจิ่นยวนและบ่นสักพัก และก็บอกให้เขามาเอาตัวฉันไป