พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 328

ฉันหดตัวอยู่ในผ้าปูอยากจะห่อตัวเองไว้หลายๆ ชั้น

ฉันรอให้สีชิงชวนดุด่าว่าฉัน แต่ผ่านไปนานก็ไม่มีทีท่าแบบนั้น ฉันรอไม่ไหวจึงเปิดผ้าปูออกสบตาเข้ากับดวงตาของสีชิงชวนทันที

ฉันสะดุ้งโหยงกำลังจะหดตัวเข้าในผ้าปูอีกครั้ง เขาก็ดึงมือฉันเอาไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ผมขอโทษนะ เซียวเซิง”

จู่ๆ สีชิงชวนก็ขอโทษฉัน ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

เมื่อกี้ฉันก็ตกใจจนสมองไม่พอใช้อยู่แล้ว ตอนนี้จู่ๆ เขาก็มาขอโทษฉัน ทำให้สมองยิ่งทำงานหนักกว่าเดิม

“ว่าไงนะ?” ฉันถามเขาอย่างแปลกๆ

“ผมขอโทษ” เขาขอโทษฉันอีกครั้ง จากนั้นก็กุมมือฉันไว้ในฝ่ามือของเขา

ฉันมองไปที่เส้นผมสีดำของเขา ไปถึงฝ่ามือของเขา ใบหน้าของเขาหล่อเหลาให้ความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

ฉันยังไม่ทันได้สติจากการที่สีชิงชวนขอโทษฉันเลย ก็ต้องตกใจกับความเปียกชุ่มบนมือกะทันหันแล้ว

ทำไมมือของฉันถึงเปียกได้ล่ะ? หยดน้ำอุ่นๆ ค่อยๆ ตกลงมาบนมือฉันทีละหยดๆ

หัวไหล่ของสีชิงชวนสั่นคลอน ฉันแอบได้ยินเสียงสะอื้นของเขาด้วย

สีชิงชวนร้องไห้

ใบหน้าของเขาซุกบนฝ่ามือของฉัน ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังสั่นคลอนเพราะร้องไห้อยู่

เขาร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กน้อยตรงหน้าฉัน ทำเอาฉันอึ้งทำอะไรไม่ถูก

ฉันไม่รู้ว่าทำไมสีชิงชวนถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้ หรืออาจเป็นเพราะฉันคิดผิด บางทีเขาอาจจะไม่ได้ร้องไห้ แต่กำลังหัวเราะอยู่ก็ได้

ฉันเชื่อว่าเขากำลังหัวเราะมากกว่า ไม่มีทางที่เขาจะร้องไห้อยู่แน่นอน

“สีชิงชวน” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ

เขาเงยหน้าขึ้นเบาๆ เซ้นต์ของฉันไม่ผิด สีชิงชวนร้องไห้จริงๆ ด้วย

น้ำตาของเขาทำให้ขนตาของเขาเปียกฉ่ำ หยาดน้ำตาติดอยู่บนใบหน้าของเขา

ถึงฉันจะเห็นหมูเต้นระบำตรงหน้าฉัน ก็ไม่ตกใจเท่าเห็นสีชิงชวนร้องไห้ต่อหน้าฉันตอนนี้เลย

ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้สีชิงชวนร้องไห้หนักขนาดนี้

ฉันยื่นมือออกไปลูบหน้าเขา น้ำตาของเขาเย็นเหมือนน้ำแข็ง

“สีชิงชวน…”

เขาจับมือฉันไว้ไปประกบตรงแก้มของเขา

“คุณเป็นอะไรไป?” ไม่ใช่ว่าตีคนรุนแรงเกินก็เลยเกิดปฏิกิริยาอันไม่ถึงประสงค์หรอกนะ

เขาไม่ได้ตอบฉัน เพียงแค่จ้องหน้าฉันนานๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำตาในตาเขามีมากเกินไปหรือเปล่าจึงทำให้ฉันมองไม่เห็นตัวเองในดวงตาของเขา

ฉันตกใจมาก เพราะน้ำตาของสีชิงชวนไหลไม่หยุด ไหล่จนฉันทำตัวไม่ถูก หัวใจสับสนวุ่นวาย

ฉันหากระดาษทิชชูไม่พบจึงได้แต่ใช้เศษผ้าที่ไอ้อ้วนนั่นฉีกออกมาเช็ดให้กับเขา

จู่ๆ เขาก็กอดฉันไว้ในอ้อมกอด เขากอดแน่นจนฉันแทบจะหายใจไม่ออก

สีชิงชวนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันจะตายอยู่แล้วเนี่ย

ฉันยื่นมือออกไปตบหลังเขาเบาๆ เขาถึงจะคลายกอดฉันแล้วจับไหล่ของฉันไว้

“คุณเป็นอะไร?”