พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 332

รถของพวกเราได้มาถึงตระกูลสี ตอนที่ฉันกำลังจะลงจากรถ สีชิงชวนกับเข้ามาอุ้มฉันลงจากรถ

ฉันเตือนเขา “เขาของฉันไม่เป็นอะไร ฉันเดินเองได้”

เขาไม่แย้งอะไร อุ้มฉันเดินเข้าไปข้างในอย่างสบายๆ

ไฟตรงห้องโถงของตระกูลสีสว่างไสว ทุกคนจะต้องอยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตาแน่ๆ ฉันถูกสีชิงชวนอุ้มเข้าไปแบบนี้ หากคุณย่าเห็นเข้า จะต้องเข้าใจผิดว่าจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับฉันอีกแล้วแน่ๆ และแน่นอนว่าความจริงนั้น มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ

ช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นกับฉันบ่อยมาก บ่อยจนฉันรู้สึกไม่ดี รู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นตัวซวย

โชคดีที่คุณย่าไม่อยู่ แต่คุณแม่สีอยู่ เขาเห็นสีชิงชวนอุ้มฉันเข้ามา จึงลุกขึ้นจากโซฟา

“เซียวเซิง หนูเป็นอะไรอีกเนี่ย ?”

เป็นคำพูดที่ทำให้ฉันรู้สึกละอายอีกครั้ง ฉันดึงๆ มุมเสื้อของสีชิงชวน “คุณปล่อยฉันลงก่อน”

สีชิงชวนไม่ปล่อยฉันลง แถมยังหยุดลงอยู่ตรงหน้าคุณแม่สี

“เมื่อตอนค่ำพวกเราไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของแม่เลี้ยงเซียวเซิงมา เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยครับ”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอจ๊ะ ?”

“คุณแม่ของตระกูลเสียววางแผนร้ายไว้ครับ”

“แผนร้ายยังไงเหรอจ๊ะ ?”

“พวกเขาต้องการใช้กำลังกับเซียวเซิงครับ”

ฉันนึกไม่ถึงว่าสีชิงชวนจะบอกคุณแม่สีทั้งหมด ฉันล่ะลำบากจริงๆ

คุณแม่สีตกใจไปทีหนึ่ง จากนั้นสีหน้าก็จริงจังขึ้นมาทันที “เซียวเซิงคงไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมจ๊ะ ?”

“ไม่เป็นอะไรค่ะ” ฉันพูดทันที

คุณแม่สีพยักๆ หน้า “งั้นก็ดีแล้ว ลูกพาเขาขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อนเถอะจ้ะ”

สีชิงชวนอุ้มฉันขึ้นมาข้างบน ฉันกระซิบข้างๆ หูเขาเบา “คุณจะบอกแม่คุณทำไม ?”

“มีอะไรที่พูดไม่ได้กัน คนที่ทำความผิดไม่ใช่คุณสักหน่อย”

ความสัมพันธ์ระหว่างคุณแม่สีกับเซียวซือนั้นดีมาโดยตลอด ได้ยินมาว่าคุณแม่สีชอบเซียวซือมาก รู้สึกพอใจกับอดีตลูกสะใภ้คนนี้มากมาโดยตลอด ยังไงซะความสัมพันธ์ก็ดีกว่าฉันมาก

เพราะฉะนั้นฉันเลยคิดว่าคุณแม่สีอาจจะไม่เชื่อว่าเซียวซือจะทำเรื่องแบบนี้ อีกอย่างจนถึงตอนนี้ ตัวฉันเองก็ยังไม่ค่อยจะเชื่อ

สีชิงชวนอุ้มฉันกลับห้อง เขาให้อาฮวาช่วยอาบน้ำให้ฉัน แต่ที่จริงฉันทำเองคนเดียวก็ได้

แต่ว่าสายตาของเขามีความรู้สึกว่าตัวเขาเองรู้สึกว่าเขาบาปหนา ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ

ตอนกลางคืนก่อนนอน เขากลับมาถามฉันอย่างสุภาพมากว่าเขาสามารถนอนข้างๆ ฉันได้หรือไม่

นอกจากช่วงนี้ที่ฉันต้องหลบที่บ้านเฉียวอี้ ต่อไปพวกเราก็ต้องร่วมเรียงเคียงหมอน เขาถามอย่างมีมารยาทแบบนี้ ฉันรู้สึกแปลกๆ มาก

เขาพูดต่อ “ถ้าคุณไม่อยากนอนกับผู้ชายละก็ ผมจะไปนอนที่โซฟาข้างนอก”

ฉันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ฉันยังไม่ถึงที่จุดที่บาดเจ็บทางจิตใจสาหัสแบบนั้น

“ตาอ้วนนั่นยังไม่ได้ทำอะไรฉัน คุณก็เข้ามาแล้ว” สีชิงชวนมองฉันอย่างลึกซึ้ง จู่ๆ ก็ลูบๆ ผมฉัน “งั้นก็โอเค”

ความรู้สึกที่เขานอนเอนข้างฉันทั้งสนิทคุ้นเคยและแปลกหน้า เหมือนพวกเราไม่ได้เจอกันมา 800 ปี

ทั้งคืนสีชิงชวนเหมือนรูปปั้นรูปหนึ่ง เขานอนข้างฉันเขาแทบไม่พลิกตัวเลย ดังนั้นความรู้สึกที่มีเขาอยู่มันน้อยมาก

แต่เขาหลับดีมาก เมื่อคืนน่าจะเป็นคืนที่พวกเราหลับดีที่สุดในช่วงนี้มา

เรื่องนี้ไม่รู้ว่าคุณย่าทราบได้ยังไง ตอนเข้าตื่นขึ้นมา คุณย่าก็ได้อยู่หน้าเตียงฉันแล้ว ทำให้ฉันตกใจมาก

เขายืนมองฉันอย่างจริงจังอยู่อย่างนั้นตรงหน้าเตียงฉัน ฉันกลัวมากว่าเขาจะเอาไม้เท้าทุบตีสีชิงชวนอีก