พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 334

ถ้าวันนี้คุณย่าไม่อยู่ข้างๆ ฉันละก็ ฉันคิดฉันเดาว่าฉันต้องโดนแม้เลี้ยงฆ่าปิดปากไปแล้วแน่ๆ

ฉันไปเห็นความลับของแม่เลี้ยง แต่เขาพาผู้ชายมาที่บ้านตระกูลเสียวมันโจ่งแจ้งมากๆ

แม่เลี้ยงมองที่ฉันและพูดทีละคำอย่างเย็นชา “อย่าคิดว่าเธอจับจุดอ่อนของฉันได้ ในสายตาฉันเธอมันเป็นมดตัวหนึ่งที่โดนฉันเหยียบตลอดไป”

“ฮวาหยุน !” คุณย่าเคาะไม้เท้าหัวมังกรไปทีหนึ่ง ดูน่าเกรงขามมากๆ

“ฉันอยู่ตรงนี้เธอยังกล้าขู่เขา รูปทุเรศๆ เธอกับผู้ชายคนนั้นอยู่ในมือฉันหมดแล้ว ถ้าตอนนี้เธอไปมอบตัว ฉันจะไม่ปล่อยรูปภาพออกไป”

“ให้ฉันไปมอบตัวอะไรคะ ?”

“เรื่องอื้อฉาวสมรู้ร่วมคิดที่เธอกับลูกสาวสองคนของเธอทำลงไปใครไม่รู้บ้าง ? เธออยากจะหลอกเซียวเซิงเสียตัวแกล้งโดนจับว่ามีชู้ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าโดนเล่นงาน ตอนนี้เธอให้ลูกสาวทั้งสองคนของเธอไปเป็นแพะรับบาป ฮวาหยุนเอ้ยฮวาหยุน ฉันนึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคนอย่างเธอจะไร้ยางอายและไร้เหตุผลได้ขนาดนี้ !”

“คุณหญิงสีคะ ถ้าท่านอยากจะสั่งสอน ก็กลับไปสั่งสอนหลานท่านเถอะค่ะ !”

ดูออกว่าแม่เลี้ยงค่อนข้างโมโห เขาพูดแบบนี้ แต่อารมณ์จริงๆ กลับไม่มีมาดพอ

“ถ้าไม่ใช่เพราะสีชิงชวนหลานฉัน ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเซียวเซิงจะโดนทำร้ายจนเป็นยังไงแล้ว ! พวกเธอคงแอบหัวเราะว่าเรื่องมันไม่สำเร็จ”

“ต้องขอบคุณสีชิงชวนหลานท่านงั้นเหรอคะ ? คุณย่าคะ ทำไมคุณย่าก็ไม่คิดดีๆ ว่าทำไมสีชิงชวนถึงหาห้องที่เซียวเซิงอยู่ในได้ทันเวลาเป๊ะขนาดนั้นล่ะคะ ?”

“เธอหมายความว่าไง ?”

“หนูบอกคุณย่าความจริงนะคะ หลานคุณย่าเป็นคนจัดฉากทุกอย่าง เดิมทีเขาคิดจะให้ตาอ้วนคนนั้นไปจัดการเซียวเซิงเลย แต่ในส่วนที่ว่าต่อมาทำไมถึงไปช่วยเขา อาจจะเป็นเพราะเขาคิดว่าไม่ว่ายังไงเซียวเซิงก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องของเขาในตอนนี้ ถ้าเรื่องถูกแพร่ออกไปชื่อเสียงเขาคงไม่ดีแน่ ก็เลยเปลี่ยนเปลี่ยนแผนชั่วคราว หนูพูดแบบนี้คุณย่าพอจะเข้าใจไหมคะ ?”

ฉันไม่รู้ว่าสำหรับคุณย่านั้น แม่เลี้ยงพูดเกทับรึเปล่า แต่สำหรับฉันเขาพูดให้ฉันรู้สึกเกทับมาก

ฉันกำลังครุ่นคิดตรรกะและความน่าเชื่อของเรื่องนี้ที่เขาพูด คุณย่ากลัวหัวเราะออกมาทีหนึ่งอย่างเยือกเย็น “เธอเลิกเอาจานขี้มายัดเหยียดให้หลานชายฉันได้แล้ว หลานฉันเป็นคนยังไงฉันรู้ดี เขาจะไม่มีวันทำเล่ห์เหลี่ยมที่สกปรกและน่ารังเกียจเหมือนกับพวกเธอเด็ดขาด ฮวาหยุน เธอเลิกปั่นเรื่องสักทีเถอะ วันนี้ฉันไม่ได้มาเพื่อโต้เถียงกับเธอ”

คุณย่าพูดและลุกขึ้นยืน ยกไม้เท้าที่อยู่ในมือตีไปที่ร่างของแม่เลี้ยงอย่างแรง

แม่เลี้ยงคาดไม่ถึง ฉันก็คาดไม่ถึง คุณย่าเร็วมากจนฉันก็หยุดเขาไว้ไม่ทัน จากนั้น ไม้เท้าหัวมังกรอันหน้าก็โดนไปที่ตัวของแม่เลี้ยงอย่างแรง

คุณย่าตีแรงมาก แม่เลี้ยงโงนเงนโซเซไปข้างหน้าทีหนึ่ง ทั้งร่างก็มอบลงไปกับพื้นเหมือนตุ๊กแก

แม่เลี้ยงล้มลงไป คุณย่ายังใช้ไม้เท้าเคาะไปที่หัวของเขาเหมือนเคาะปลาไม้ ฉันรีบหยุดมือของคุณย่าไว้ “คุณย่าทำอะไรคะ ? พอแล้วได้เลยค่ะ”

ตอนนี้เหมือนแม่เลี้ยงจะมีสติขึ้นมาและกรีดร้อง “คุณย่าบ้าไปเหรอคะ รีบมาช่วยฉันสิ !”

คุณย่าหอบหนัก จับไม้เท้าหัวมังกรและมองแม้เลี้ยงจากข้างบนไปข้างล่าง “ไม้เท้าอันนี้บอกเธอว่า เสี่ยวเซิงเซิงไม่ใช่คนที่น่ารังแกขนาดนั้น เธอไปรังแกเขายังไง ฉันก็จะทีเธอทีละครั้งๆ คืนไปแบบนี้ !”

“เซียวเซิง เซียวเซิง เธอรอฉันก่อนเถอะ…” แม่เลี้ยงจับหัว คิดว่าเขาคงโมโหมากแล้ว

ฉันกลัวว่าเรื่องจะวุ่นวายจนหาจุดจบไม่ได้ ก็เลยเอาตัวคุณย่าออกมาจากที่ห้องแม่เลี้ยง

คุณย่าสุขภาพแข็งแรงเสมอ ตอนที่ฉันนำตัวเขาออกมาจากในห้อง ตัวฉันเองยังหอบแฮ่กๆ

คาดว่าเซียวหลิงหลิงคงได้ยินเสียง เลยวิ่งออกมาจากในห้องของเธอ พอเห็นฉันกับคุณย่าก็ไม่กล้ารีบทำอะไร แค่เบิกตากว้างมองมาที่พวกเรา