พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 347

น่องฉันสั่นขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เขาบอกว่าถ้าไม่ได้ทำความผิดอะไรก็ไม่มีความจะเป็นต้องกลัว

แต่ฉันไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมถึงไม่มีความมั่นใจเลยล่ะ?

“ผู้จัดการเซียว” เมื่อพวกเขาเห็นฉันเดินเข้ามาก็รีบเดินเข้ามาฉันทันที ฉันก้าวหลบไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัว ข้างหลังก็มีคนเดินเข้ามาล้อมฉันไว้เช่นกัน

“ตอนนี้ราคาหุ้นของเซียวซื่อกรุ๊ปร่วงลงอย่างรุนแรง แล้วบริษัทเจียงตงกับเจียงหนานของเราตื่นตระหนกกับข่าวลือ พวกพนักงานทั่วไปจำนวนมากพากันลาออก ตอนนี้รายการออเดอร์ในมือเราหลายล็อตดำเนินการต่อไม่ได้”

พวกเขาพูดมารัวๆ เหมือนกำลังระดมยิงปืนใหญ่ ยิงเข้าใส่รัวๆ จนฉันมึนไปหมด

อุตสาหกรรมหลักของเซียวซื่อกรุ๊ปคือการค้านำเข้าส่งออก เราจะได้รับรายการออเดอร์ ดัดแปลงชิ้นส่วนอะไหล่บางชนิด และมีโรงงานหลายแห่งในเครือของเรา

พนักงานทั่วไปที่ลาออกที่พวกเขาพูดถึงใช่พวกคนงานหรือเปล่า?

“เกิดอะไรขึ้นคะ?” ฉันถามอย่างอ่อนแรง

“จู่ๆ ประธานเซียวก็ติดคุก ผู้จัดการเซียวก็ถูกจับเข้าไปเหมือนกัน เมื่อกี้คุณนายยังโดนแฉข่าวแบบนั้นออกมาอีก ตอนนี้มีหลายบริษัทที่ยกเลิกสัญญากับเราแล้ว”

“ตอนนี้หลายโครงการที่กำลังจะทำการเจรจาก็หยุดลงแล้ว แถมราคาหุ้นก็ตกลงอย่างหนักอีก…”

พวกเขาพูดขึ้นทีละคนๆ จนฉันเวียนหัวไปหมด

“ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?”

“คุณว่าทำไมถึงเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น?” พวกเขาย้อนถามฉัน

ฉันโดนพวกเขารัวใส่จนมึนไปหมด แต่ฉันก็ไม่ได้โง่ ความหมายของพวกเขาก็คือถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ก็คงไม่เกิดเรื่องกับแม่เลี้ยง และพวกเซียวซือก็คงไม่ต้องเข้าคุก

“พวกคุณใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ฟังฉันพูดก่อน”

“ผู้จัดการเซียว ไม่ว่าระหว่างพวกคุณจะมีบุญคุณความแค้นอะไรต่อกันก็ตาม คุณรู้ไหมว่าทุกอย่างที่คุณทำพวกนี้มันส่งผลกระทบต่อการดำเนินงานของเซียวซื่อกรุ๊ปโดยตรง คุณจะคู่ควรกับความไว้วางใจที่ท่านประธานมีต่อคุณได้ยังไง”

“แต่ฉันก็ไม่รู้นี่คะว่าเรื่องมันจะบานปลายมาถึงขั้นนี้ แล้วก็ส่งผลต่อบริษัท…” ฉันโดนพวกเขาตำหนิซ้ำๆ จนคาดการณ์ไม่ทัน

พวกเขาอยู่ใกล้กับฉันมาก สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความโกรธ

เหมือนกับฉันไปก่อกรรมทำชั่วจนแม้แต่สวรรค์และคนต่างก็พากันเคียดแค้นอย่างนั้นแหละ

ความจริงฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันทำผิดอะไรไหม หรือว่าทำผิดที่เป็นฝ่ายถูกกระทำ?

ฉันเป็นคนไม่มีไหวพริบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว พอถูกคนอื่นล้อมรอบและโจมตีติดต่อกันซ้ำๆ แบบนี้ แม้แต่ความสามารถในการรับมือฉันก็ไม่มี ทำได้เพียงหดหัวเหมือนคนขี้ขลาดเท่านั้น

พวกเขาชี้หัวด่าฉันไม่หยุด รู้สึกเหมือนหนังหัวฉันจะถูกพวกเขาจิ้มจนถลอกแล้ว

“เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว งั้นก็แสดงท่าทีในการแก้ปัญหาออกมา พวกคุณล้อมผู้จัดการเซียวไว้แบบนี้มันแก้อะไรไหมเหรอ?”

ฉันจำได้ว่านี่คือเสียงของหนีอีโจว เยี่ยมเลย หนีอีโจวมาแล้ว นั่นก็คือผู้ช่วยชีวิตของฉันมาแล้ว

หนีอีโจวเดินมายืนข้างๆ ฉันและดึงฉันไปไว้ข้างหลังเขา พอมีเขาอยู่ด้วย ฉันก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันที

เขาคุ้มกันและพาฉันมาส่งในห้องทำงาน จากนั้นก็ปิดประตูลงและปล่อยให้คนพวกนั้นอยู่ด้านนอก เขาหันกลับมาและพูดขึ้นสั้นๆ “ไม่ต้องกลัวนะเซียวเซิง ผมออกไปหารือกับพวกเขาก่อน ตอนนี้พวกเขากำลังใจร้อน ไม่ได้อยู่ในสภาวะที่สามารถแก้ปัญหาได้”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักเมียในนาม(จบ)