พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 357

เขาเสียใจอะไร? ฉันหยุดเดินและมองไปที่เขา “คุณพูดว่าอะไรนะ? ”

“ผมเสียใจที่คืนนี้ผมไม่น่าวกกลับไปเลย ทุกอย่างพังลงหมดแล้ว”

“หมายความว่ายังไง? ”

“เซียวเซิง คุณรู้ไหมว่าการเติบโตของคนคนหนึ่งมันยากลำบากมากนะ? คุณรู้ไหมว่าการเป็นดอกฝอยทองที่เอาแต่พึ่งพาอาศัยคนอื่น จะไม่มีวันเติบโตกลายเป็นต้นไม้ที่สูงใหญ่ได้”

“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นต้นไม้สักหน่อย ฉันอยากเป็นแค่ดอกไม้ที่สวยงามอยู่เงียบๆ ดอกหนึ่งเท่านั้น”

“ระยะเวลาในการออกดอกมันสั้นเกินไป ไม่นานก็ร่วงโรยหมดแล้ว เซียวเซิง คุณต้องเป็นต้นไม้ใหญ่ ไม่ใช่ดอกไม้ที่ใครจะมาเด็ดไปก็ได้” ทันใดนั้นสีชิงชวนก็ยื่นมือออกมาเอาปอยผมของฉันทัดหู

ฉันไม่เข้าใจว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับการที่คืนนี้เขาวกกลับมาอีกครั้ง?

แสงไฟในห้องมืดสลัว แต่แววตาของเขากลับดูห่วงใยลึกซึ้ง

ตอนนี้ไม่ใช่สีชิงชวนที่เป็นบ้าแล้ว แต่เป็นฉันต่างหากที่เป็นบ้าไปแล้ว

จากการตีความของฉัน แววตาของเขาที่มองมาที่ฉันมันดูมีความอบอุ่นเล็กน้อย

“คุณหมายความว่ายังไงกันแน่? ”

“เซียวเซิง คุณควรจะรู้ไว้ว่าไม่มีใครสามารถคอยปกป้องคุณอยู่ข้างๆ ไปตลอดไปได้ ต่อให้มี คุณก็ต้องเข้มแข็งขึ้นมาด้วยตัวเอง ก็เหมือนการเล่นเกมนั่นแหละ ตัวละครในเกมก็ต้องผ่านการฝึกฝนครั้งแล้วครั้งเล่าถึงจะสามารถผ่านด่านไปได้”

เหมือนฉันจะเข้าใจขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ความหมายของสีชิงชวนคือที่บางครั้งเดี๋ยวเขาก็ใกล้ชิด เดี๋ยวเขาก็ห่างเหินกับฉัน มันเป็นการฝึกฝนฉันอย่างนั้นเหรอ?

“เซียวเซิง คุณเป็นคนฉลาดมาก แต่คุณพึ่งคนอื่นมากเกินไป เซียวหยวนทิ้งบริษัทไว้ให้คุณก็เพราะอยากให้คุณแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ การบริหารบริษัทไม่ใช่การพึ่งพาอาศัยมิตรภาพหรือครอบครัว หรือแม้กระทั่งความรัก แต่ต้องพึ่งตัวคุณเอง”

ฉันเงินหน้าขึ้นไปมองดวงตาที่อยู่ใต้แพขนตายาวของเขา เหมือนฉันจะค่อยๆ เข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว

หลายวันก่อนหน้านี้ฉันมีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นมา ในขณะที่สีชิงชวนสอนฉันจัดการบริหารบริษัทอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจ

ฉันมักจะรู้สึกว่าเขาเกลียดฉัน เกลียดฉันจนจงใจทรมานฉัน

“คุณมักจะรู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้ คุณมักจะอาศัยกำลังที่มาจากภายนอกมากเกินไป จริงๆ แล้วครั้งนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีมากๆ การที่คุณไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเฉียวอี้ ถือเป็นเรื่องดีสำหรับคุณ มันทำให้คุณถูกตีโอบทั้งสี่ด้านจนต้องหาทางเอาชีวิตรอดให้ได้ คุณเข้าใจไหม? ”

ที่แท้สีชิงชวนก็ผ่านเรื่องยากลำบากด้วยการทำด้วยใจล้วนๆ เหมือนภาพลักษณ์ของเขาจะสูงส่งขึ้นต่อหน้าต่อตาฉันทันที

“ทำไมคุณถึงมาบอกฉัน ทำไมจู่ๆ ก็วกกลับมาหาฉัน? ”

“เพราะ...” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ใจไม่แข็งพอ”

ฉันพูดไม่ออกไปทันที ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองดวงตาของสีชิงชวนที่อยู่ตรงหน้าฉัน ในดวงตาของเขามีหมอกบางๆ เข้าปกคลุม

เมื่อสักครู่นี้หัวใจของฉันยังคงสงบนิ่งมากๆ อยู่ แต่จู่ๆ มันก็เต้นแรงขึ้นมา

คำพูดเมื่อสักครู่นี้ สีชิงชวนกำลังสารภาพรักอยู่หรือเปล่า? หรือว่าฉันอารมณ์อ่อนไหวเข้าใจผิดไปเอง?

ฉันอยากถามมาก แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป ได้แต่อ้าปากค้างมองเขา ทันใดนั้นเขาก็คว้าเข้าที่ข้อมือของฉันจากนั้นก็ดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

เขากอดฉันแน่นมาก ริมฝีปากของเขาแนบชิดอยู่ข้างหูของฉัน และเอ่ยอะไรบางอย่างกับฉันเบาๆ เขาพูดว่า “เซียวเซิง ถ้าผมใจร้ายกับคุณมากกว่านี้อีกนิด บางทีคุณอาจจะกลายเป็นคนคนนั้นที่คุณพ่อของคุณอยากให้เป็นได้อย่างรวดเร็วก็เป็นได้”

“สีชิงชวน” ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขาและมองหาดวงตาของเขาที่อยู่ใต้เส้นผมสีดำ “เรื่องทั้งหมดนี้พ่อของฉันขอร้องให้คุณทำอย่างนั้นเหรอ? ”

เขาพยักหน้ารับ “คืนหนึ่งหลังจากที่ผมกับคุณแต่งงานกันแล้ว ท่านนัดผมออกไปนั่งคุยกัน ท่านหวังว่าผมจะสามารถสอนคุณให้กลายเป็นคนที่เข้มแข็งได้ ผมไม่รู้ว่าวิธีของผมมันผิดไปแล้วหรือเปล่า” เขาลูบผมของฉันเบาๆ “ผมไม่รู้ว่าถ้าคุณพ่อของคุณรู้แล้ว ท่านจะชมผมหรือว่าด่าผม? เพราะผมไม่ได้ยืนหยัดทำมันจนถึงที่สุด”

“สีชิงชวน...” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ เขาใช้นิ้วมือมาปิดปากของฉันไว้ “หยุดเรียกได้แล้ว คุณรู้ไหมว่าทุกครั้งที่คุณเรียกผมแบบนี้ ใจผมมันจะอ่อนเอาได้นะ? ”

ฉันมีความสามารถเฉพาะตัวอยู่ ทำไมฉันจะไม่รู้?

“เซียวเซิง บางครั้งผมก็คิดว่าผมเข้มงวดกับคุณมากเกินไปแล้วหรือเปล่า ผมควรผูกคุณไว้ใกล้ตัวผม ให้คุณเป็นผู้หญิงข้างกายของผมหรือเปล่า? ”