พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 367

หลี่เฉิงหมิงยืนอยู่ตรงหน้าฉันเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็หลุดออกจากห้วงภวังค์แห่งความงุนงง

“เป็นไปได้ไหมว่าคุณนายเซียวนั้นมีอาการป่วยจริงๆ?”

จากคำพูดนี้ของหลี่เฉิงหมิงสามารถตัดสินใจได้ว่าการร้องไห้อย่างหนักหน่วงก่อนหน้านี้ของเขานั้นคือการเสแสร้งแกล้งทำ แม่เลี้ยงและเขาสมรู้ร่วมคิดกัน

“ใช่ ป่วยจริงๆ เมื่อน้าตื่นและได้สติแล้วคุณก็พูดกับหล่อนแล้วกัน”

“ทำไมเป็นผมล่ะ?”

“ก็เพราะว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับหล่อนนั้นดีกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับหล่อนไงคะ”

“ไม่ ไม่ ไม่ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรานั้นเป็นเพียงเจ้านายกับลูกน้องก็เท่านั้น” หลี่เฉิงหมิงส่ายศีรษะราวกับกลองไม้เขย่า “อันที่จริงแล้วผมเองก็ไม่ได้สนิทสนมกับคุณนายเซียวสักเท่าไร อย่างไรเสียคุณก็เป็นลูกบุญธรรมของหล่อน คุณเป็นคนบอกหล่อนน่ะดีแล้ว” หลี่เฉิงหมิงยัดเอกสารใส่มือของฉันจากนั้นเขาก็วิ่งหนีไป

มองไปยังแผ่นหลังที่ร้อนรนของเขา ฉันงงงวยเล็กน้อย

ความสัมพันธ์ของการใช้ประโยชน์ร่วมกันนั้นเปราะบางมาก ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่สามารถหนุนหลังตนเองได้อีกแล้ว อีกฝ่ายหนึ่งนั้นก็จะถอยหนีและเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

หลังจากที่คุยกับหลี่เฉิงหมิงเสร็จ ฉันรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เรื่องอาการป่วยของแม่เลี้ยง ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นรู้มากนัก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดข่าวลือซุบซิบภายในบริษัท

ฉันวิ่งไล่ตามหลังเขา “รองประธานหลี่ รองประธานหลี่!”

เขาเข้าไปด้านใน ประตูลิฟต์ปิดลงต่อหน้าต่อตาฉัน

ฉันไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา ทำได้เพียงแค่กดลิฟต์อีกตัวหนึ่งเพื่อไล่ตามเขา

เมื่อประตูลิฟต์เปิด สีชิงชวนยืนอยู่ตรงหน้า

ราวกับว่าเขานั้นปรากฏตัวอยู่ทั่วทุกที่ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขานั้นมาหาฉันหรือเปล่า

“รีบร้อนไปไหน?” เขาก้าวออกจากลิฟต์ เหยียดมือออกมากดลงบริเวณไหล่ของฉันพลางก้มศีรษะมองสำรวจ “ไล่ตามผู้ชายเหรอ?”

“เหอะ” ฉันผลักมือของเขาออก “อะไรนกัน พูดจาน่าเกลียดขนาดนี้”

“เมื่อกี้ด้านล่างเห็นรองประธานบริษัทเซียวซื่อกรุ๊ปคนหนึ่ง ไม่ใช่ว่าคุณรีบร้อนขนาดนี้เพื่อจะไปหาเขาหรอกหรือ?”

“แกล้งโง่สักเรื่องจะตายหรือเปล่า?” ฉันไม่มีเวลามาพูดคุยเล่นกับเขา ฉันรีบร้อนเข้าไปภายในลิฟต์

สีชิงชวนเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับฉัน ฉันเอ่ยถามเขา “คุณจะทำอะไร?”

“ความสามารถในการสยบผู้อื่นของคุณ เรื่องที่คุณต้องการให้รองประธานคนนั้นทำ เขาไม่มีทางสนใจคุณอย่างแน่นอน จะไม่มีผมได้อย่างไร?”

เหอะ คนที่มีความสามารถก็มักจะมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก

แต่ทว่า ฉันอิจฉาริษยาความมั่นใจของเขาเป็นอย่างมาก

ฉันเพียงแค่ขาดความมั่นใจในตัวเองแบบนี้

ภายในหัวใจของฉันกำลังครุ่นคิดพิจารณาว่าต้องอย่างไรถึงจะทำให้หลี่เฉิงหมิงนั้นเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แต่ทว่าสีชิงชวนที่อยู่ด้านข้างฉันกลับเข้ามาลวนลามฉัน

เขาเข้ามาสัมผัสใบหน้าของฉัน กอดฉันไว้จากด้านหลัง คางของเขาเกยไหล่ของฉัน ฉันไม่รู้ว่าคางของเขาแข็งแค่ไหน รู้สึกได้ถึงความคม ฉันรู้สึกเจ็บเจียนตาย

“คุณทำคางมาหรือยังไง? ทำไมแหลมขนาดนี้?” ฉันดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

แต่เขากลับมีความสุขมาก กอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าฉันจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่อาจหลุดพ้นจากเขาได้เลย “อือ ใบหน้าของผมมันก็ปลอมทั้งหมดนั่นแหละ ใบหน้านี้ผมมีต้นแบบมาจากใบหน้าของอแลง เดอลอง”

เขาพูดแบบนี้ ฉันเองก็คิดว่าเขาดูคล้ายกับอแลงเดอลองเล็กน้อย แต่ทว่าใบหน้าของเขานั้นละเอียดและประณีตกว่าชาวต่างชาติ

เขาหมุนตัวฉันที่อยู่ภายในอ้อมแขนของเขา จ้องมองและสำรวจใบหน้าของฉัน “แม่เลี้ยงของคุณหาเรื่องเอง คุณไม่จำเป็นต้องไล่ตามหรอก อยู่ในบริษัทเฉยๆก็พอแล้ว จะวิ่งไล่ตามอย่างโง่เง่าไปทำไม?”

“อย่างไรเสียหล่อนก็เป็นแม่เลี้ยงของฉัน ถ้าหากหล่อนไม่ได้เสแสร้งล่ะ?” จิตใจของฉันไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เพราะตอนนี้ฉันกำลังให้ความสนใจว่าใบหน้าของเขานั้นเป็นของปลอมทั้งหมดจริงหรือเปล่า