พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 380

คราวนี้เซียวซือโกรธจริงๆ เสียงของเธอดังมาก แถมเรายังอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ทุกคนในสำนักงานต่างก็กรูกันเข้ามาดูพวกเรา

คุณบอกให้พวกเราล้อมรอบไว้ ฉันก็กลายเป็นศูนย์กลางวงกลมนั้นทันที เกือบจะยื่นมือทั้งสองข้างออกไปด้วยความอึดอัดและความโง่ มองเซียวซือที่กำลังโกรธ

เซียวซือจ้องฉันและจู่ๆ น้ำตาเม็ดโตๆ ก็พรั่งพรูออกมา “จำได้ว่าตอนที่ฉันอยู่สถานกักกันฉันเคยบอกกับเธอแล้ว ว่าเรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่ว่าเธอจะเชื่อฉันไหม ถึงเธอจะให้ฉันอยู่สถานกักกันต่อไปไม่ต้องปล่อยมาเลยก็ไม่เป็นไร แต่เธอปล่อยฉันมาแล้วกลับมาทำแบบนี้กับฉัน เธอก็พูดออกมาเลยตรงๆ สิว่าเธอเกลียดฉัน ไม่ต้องใช้วิธีอ้อมค้อมแบบนี้หรอก! เซียวเซิง เธอบอกฉันมาสิว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ หรือว่าจริงๆ เธอก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก! เพราะงั้นเธอก็เลยหน้าตาแบบนี้เอาใจพ่อฉันใช่ไหม? เธอใช้วิธีแบบนี้ทำให้สีชิงชวนต้องหันไปสนใจเธอใช่ไหม?? เธอก็ใช้ความเป็นเธอที่เป็นแบบนี้ ทำให้ผู้ชายทุกคนมาหมุนรอบตัวเธอใช่ไหม?”

ความคิดของเซียวซือที่ถามออกมาสามคำถามติดๆ กันทำให้ฉันพูดไม่ออก

ชั้นนี้เป็นห้องเลขาพอดี พวกสาวๆ ล้อมอยู่รอบพวกเราและกระซิบกระซาบกันเบาๆ

ไม่ต้องฟังก็รู้ว่าพวกเธอกำลังพูดอะไรอยู่ ตอนนี้สมองฉันตื้อและสับสนไปหมด

และเซียวซือก็กำลังโมโห ฉันเดินเข้าไปและตั้งใจจะปลอบเธอ “เซียวซือ พี่ใจเย็นก่อนนะ ไม่งั้นเราหาที่คุยกันดีๆ สักหน่อยเถอะ”

ฉันยื่นมือออกไปจับมือเธอไว้ มือของฉันแตะเข้ากับปลายนิ้วที่เย็นเฉียบของเธอแล้ว แต่เธอกลับมองฉันด้วยความคับแค้นใจ จากนั้นทั้งร่างของเธอก็ล้มพับลงไปบนพื้นต่อหน้าฉัน

เลขาพวกนั้นตกใจและรีบประคองเธอคนละไม้ละมือ ฉันไม่รู้ว่าเซียวซือเป็นอะไรไป เป็นไปได้มากว่าเธอคงจะโกรธฉันจนเป็นลม

ฉันมองเธอถูกหิ้วเข้าไปในห้องทำงานอย่างตะลึงงัน จากนั้นพวกเลขาก็กำลังโทรศัพท์และเดินไปเดินมาอยู่ข้างหลังฉัน

พวกเธอโทรเรียกรถพยาบาล บอกว่ารถพยาบาลกำลังจะมาถึง คำพูดพวกนั้นที่เซียวซือพูดกับฉันเมื่อกี้ยังดังก้องอยู่ในหูฉันไม่หยุด

เพราะฉะนั้นมีคนบอกว่าฉันเป็นคนแรดเงียบ ครั้งแรกที่มีคนด่าว่าฉันแอ๊บใส ฉันรับคำปรามาสพวกนี้ไม่ได้จริงๆ

แต่เหมือนคำพูดของเซียวซือจะพอมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่จริงๆ มันก็ไม่ใช่แบบนั้น เซียวซือจำผิดหรือเปล่า?

เธอไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลยสักนิดตอนที่เธออยู่ในสถานกักกัน เธอไม่ได้บอกว่าใช่ แล้วก็ไม่ได้บอกว่าไม่ใช่ ทำเพียงแค่เงียบ บางทีเมื่อกี้เซียวซืออาจจะโกรธจนเลอะเลือนไปแล้วก็ได้

ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง นี่เป็นครั้งที่สองในรอบหนึ่งสัปดาห์ที่มีรถพยาบาลมาที่เซียวซื่อกรุ๊ป พนักงานอาสารีบวิ่งผ่านร่างฉันไปทันที

ฉันยืนอยู่ที่ประตูห้องทำงานและมองเซียวซือที่นอนอยู่บนเบาะรองนั่งที่เอามาปูไว้พื้น เธอไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด ทั้งดูอ่อนแอและน่าสงสาร

เป็นครั้งแรกในชีวิตฉันที่ทำให้ใครคนหนึ่งโกรธจนเป็นลมล้มพับไปได้

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เซียวซือ จากนั้นก็วางเธอลงบนเปลหามและเดินผ่านหน้าฉันไป

ฉันอยากดึงมือเธอไว้ แต่กลับถูกเลขาของเซียวซือปัดออก เธอจ้องฉันอย่างโกรธเกรี้ยวและน่ากลัว “คุณอย่าเข้าใกล้ประธานเซียวเลยค่ะ เซียวเซิง คุณมันหน้าเนื้อใจเสือเกินไปแล้ว! ไม่คิดเลยว่าคุณจะซ้ำเติมเธอขนาดนี้!”

ฉันถูกเธอผลักออกจนเซถอยหลังไปหลายก้าวและหลังชนเข้ากับกำแพง คราวก่อนฉันบาดเจ็บตรงนั้น ในวันที่ท้องฟ้ามืดครึ่งและฝนตกบางครั้งก็จะรู้สึกเจ็บมาก ตอนนี้ชนเข้าตรงนั้นพอดี ฉันเจ็บจนต้องสูดหายใจ เซียวซือถูกพวกเขาพาออกไปแล้ว

ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันต้องไม่เป็นที่ต้อนรับแน่ๆ แต่จู่ๆ เซียวซือก็เป็นลมไป ฉันก็ควรจะไปโรงพยาบาลด้วยกันสิ

ฉันให้คนขับรถไปส่งฉัน เมื่อฉันมาถึงโรงพยาบาล เซียวซือกำลังตรวจอยู่ในห้องฉุกเฉิน

ในหนึ่งสัปดาห์นี้ฉันพาแม่ของเธอมาก่อน แล้วตอนนี้ก็เป็นเซียวซืออีก