พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 383

เฉียวอี้เป็นคนกำหนดธีมงานเลี้ยงวันเกิดฉัน ส่วนสีชิงชวนเป็นคนจัดหาสถานที่

เขามีคฤหาสน์สไตล์ยุโรปหลังหนึ่ง คฤหาสน์สามชั้นที่ทำเหมือนกับปราสาทอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อฉันเดินมาถึงประตูเมือง เฉียวอี้ก็บอกว่านี่มันเป็นปราสาทของเจ้าหญิงและเจ้าชายชัดๆ แต่ตอนท้ายเธอก็พูดเสริมขึ้นมาอีกประโยคหนึ่ง เธอบอกกับสีชิงชวน “เจ้าชายนั่นน่ะ ไม่ใช่นายแน่นอน”

พวกเขาสองคนกัดกันไปกัดกันมาเหมือนหมา เมื่อไหร่ถึงจะหยุดลงได้สักทีนะ มันน่ากลุ้มใจจริงๆ

ความจริงฉันไม่ได้มีเพื่อนอะไรหรอก เพื่อนคนเดียวของฉันก็คือเฉียวอี้

เฉียวอี้เชิญหร่วนหลิงมา จากนั้นก็เป็นเพื่อนคนอื่นๆ ของเธอ แต่ฉันก็รู้จักเหมือนกัน

สีชิงชวนก็เชิญเพื่อนเขามาเหมือนกัน มีหลายคนที่เราเคยทานอาหารด้วยกันครั้งก่อน แล้วก็ต้วนอ้ายที่เป็นดาราภาพยนตร์ชื่อดังคนนั้น

ครั้งก่อนเรามีเรื่องทะเลาะกัน เมื่อเห็นเธอแล้วฉันก็ยังรู้สึกวางตัวไม่ถูกเท่าไหร่

สายตาเฉียบคมของเธอมองเห็นมงกุฎบนหัวฉัน จากนั้นก็ยื่นมือมาสัมผัสมัน “นี่มันของโบราณนี่ ราคาแพงไม่เบานะ สีชิงชวนให้คุณเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ เพื่อนฉันที่ชื่อเฉียวอี้ต่างหาก”

“คนไหนเหรอ?”

ฉันชี้ไปที่เฉียวอี้ที่กำลังเดินไปมาอยู่ท่ามกลางผู้คน

“เซียวเซิง ฉันว่าคุณโชคดีไม่เบาเลยนะ” ต้วนอ้ายเขย่าแก้วค็อกเทลในมือ และของเหลวในแก้วก็กระเพื่อมไปมา

“นอกจากจะมีสีชิงชวนที่อยู่ข้าวตัวคุณแล้ว ยังมีเพื่อนสนิทที่ทุ่มเทให้คุณมากขนาดนี้อีก”

ฉันจะถือว่าสิ่งที่ต้วนอ้ายพูดมันดีก็แล้วกันนะ วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันเองก็ไม่อยากถือสาอะไรเธอมาก

คืนนี้ฉันเป็นตัวเองของงาน สายตาของทุกคนจึงจับจ้องมาที่ฉัน ทุกอย่างมันก็เพื่อฉัน

เฉียวอี้ยังออกแบบซีนละครที่พอถึงตอนเที่ยงคืนฉันต้องรีบออกจากงานไป และรองเท้าส้นสูงที่ฉันใส่ก็จะหลุดอยู่บนพื้น จากนั้นมันก็ถูกเจ้าชายเก็บได้ด้วย

ฉันคิดว่าฉันไม่ใช่ซินเดอเรลล่า แล้วสีชิงชวนก็ไม่ใช่เจ้าชายที่มีใจเปี่ยมล้นไปด้วยความรักใคร่จริงใจ

เขาน่ะโรคจิตจะตาย แถมยังแผนสูงอีก ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แล้วก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อฉันคือชอบหรือว่ารักกันแน่ หรือเป็นแค่ความสนใจประเดี๋ยวประด๋าว? หรือจะเป็นอะไรอย่างอื่น?

แต่เฉียวอี้บอกว่า เจ้าชายอาจจะไม่ใช่สีชิงชวน อาจจะเป็นแขกผู้ชายสักคนหนึ่งที่มางานวันนี้ก็ได้

เราสองคนยืนอยู่ที่ขั้นบันไดพอดี เธอโอบคอฉันแล้วก็ชี้ไปรอบๆ ให้เลือก “ผู้ชายพวกนั้น เธอชอบใคร เดี๋ยวฉันจัดการให้”

“เฉียวอี้ เธอเหมือนแม่เล้าในตึกอี๋หงเลยอะ”

“ตึกอี๋หงคือไร? ยังไงมันก็สถานขายบริการชายนั่นแหละ”

เธอยิ่งพูดมันยิ่งไม่มีขอบเขตมากไปทุกที แต่ว่าสีชิงชวนชอบความคิดบ้าๆ นี่ของเฉียวอี้ล่ะ

ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ฉันง่วงจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว แต่เขากลับเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกสนใจ เขาชี้ไปที่นาฬิกาบนข้อมือแล้วบอกกับฉัน “จะเที่ยงคืนแล้ว เดี๋ยวผมจะขอคุณเต้นรำเป็นเพลงสุดท้าย แล้วคุณก็หาข้ออ้างหนีนะ”

“คุณเคยเห็นซินเดอเรลล่าคนไหนหนีโดยที่เจ้าชายเป็นคนวางแผนให้บ้าง?”

“เราเป็นซินเดอเรลล่าเวอร์ชันใหม่ไง” เขาพูดอย่างกระตือรือร้น

น้อยครั้งที่จะได้เห็นสีชิงชวนทำอะไรเป็นเด็กๆ แบบนี้ เปิดโลกฉันมากจริงๆ

ท่าทางในการเต้นรำของสีชิงชวนไม่ดีเท่าฉัน เพราะยังไงฉันก็เป็นครูฝึกเต้นรำมาตั้งหลายปี ในที่สุดก็หาจุดที่สีชิงชวนด้อยกว่าฉันได้แล้ว

ฉันเต้นรำกับสีชิงชวนอย่างคล่องแคล่ว ถึงเขาจะเต้นได้ไม่ดีเท่าฉัน แต่ยังดีที่ไม่ได้เหยียบเท้าฉัน ยังพอถูๆ ไถๆ ไปบนฟลอร์เต้นรำได้อยู่