พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 384

หูของฉันดีมากมาตลอด และไม่เคยมีปัญหาอะไรมาก่อนเลย

ดังนั้นคำพูดของหร่วนหลิงเมื่อสักครู่นี้ ฉันจึงได้ยินมันชัดทุกคำไม่มีตกหล่น

แต่ฉันก็ยังคงคิดว่าฉันฟังผิดไป

“อะไรนะ? ” หลังจากที่ได้ยินเรื่องที่ตัวเองไม่แน่ใจ คนเราก็มักจะอยากฟังมันอีกครั้ง และก็จะคาดหวังว่าข้อเท็จจริงที่ได้ยินในครั้งที่สองนี้มันจะไม่เหมือนกับครั้งแรก

แต่ข้อเท็จจริงที่ได้ยินในครั้งที่สองกลับไม่มีอะไรแตกต่างไปจากครั้งแรกเลย

หร่วนหลิงบอกกับฉันว่า “แม่เลี้ยงของคุณเสียชีวิตแล้วค่ะ เสียชีวิตคาเตียงผ่าตัด การผ่าตัดล้มเหลวค่ะ”

ฉันหยุดหายใจไปหลายวินาที สมองว่างเปล่าไปหมด

ฉันนิ่งไปครู่หนึ่งถึงจะนึกขึ้นมาได้ และถามเธอว่า “ทำไมการผ่าตัดถึงล้มเหลวได้ล่ะ ไม่ใช่ว่าการผ่าตัดมันไม่ยากหรอกเหรอ? ”

“การผ่าตัดทุกประเภทมีความเสี่ยงอยู่แล้ว ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ามันจะเป็นยังไง”

เสียงวิ๊งๆ ดังขึ้นในหูของฉัน ฉันเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไปต่อ

ฉันได้ยินหร่วนหลิงเรียกฉันด้วยความร้อนรนดังมาตามสาย “คุณกำลังฟังอยู่ไหมคะ? บอสคะ? คุณยังโอเคดีอยู่ใช่ไหมคะ? ”

ฉันไม่โอเค ฉันไม่โอเคเลยสักนิด

ฉันทั้งสับสนและมึนงงไปหมด ฉันไม่รู้เลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น

ฉันยืนนิ่งงันถือโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งจู่ๆ เสียงของเซียวซือก็ดังมาตามสาย เสียงที่ฟังดูอ่อนแรง คร่ำครวญ และเต็มไปด้วยความโกรธของเธอดังมาตามสาย

“เซียวเซิง เซียวเซิง ฉันขอบอกเธอไว้เลยนะ ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปเธอเป็นศัตรูตลอดกาลของฉัน ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดเธอ ฉันเกลียดเธอ...เธอคืนแม่ของฉันมาเลยนะ เธอคืนฉันมาเลยนะ...”

เป็นเสียงของเซียวซือ เธอไม่เคยแสดงความเกลียดชังที่มีต่อฉันออกมาอย่างรุนแรงแบบนี้มาก่อนเลย

ในครั้งนี้ฉันรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่เธอมีต่อฉันอย่างเต็มเปี่ยมได้จากคำพูดทุกคำของเธอ

แม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เลี้ยงตายแล้วเธอถึงมาเกลียดฉันแบบนี้ แต่เสียงของเซียวซือนั้นฟังดูสิ้นหวังและน่าสงสารมากจริงๆ

“เซียวซือ ฉันจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ”

“เธอไม่ต้องมาเลยนะ ฉันจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ ฉันจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ แน่ เซียวเซิง! ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวซือกรีดร้องเสียงแหลมใส่ฉันทางโทรศัพท์ เสียงของเธอแหลมทะลุอากาศ ราวกับดาบเหล็กที่ปักเอาไว้มาเป็นเวลานานแล้ว และในท้ายที่สุดความโกรธก็มาลับดาบให้เงาและแหลมคม ราวกับจะเอาดาบนั้นแทงเข้ามาในหัวใจของฉัน

สีชิงชวนกับเฉียวอี้วิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉัน พวกเขาถามฉันว่า “เกิดอะไรขึ้น ใครโทรมา? ”

สีชิงชวนหยิบโทรศัพท์จากมือของฉันเอาไปแนบหูของตัวเอง ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเฉียวอี้ด้วยความงุนงง ฉันคิดว่าสีชิงชวนน่าจะได้รู้ข่าวจากคำพูดแค่ไม่กี่คำของเซียวซือทางโทรศัพท์แล้ว

ฉันเอ่ยกับเฉียวอี้ “แม่เลี้ยงฉันตายแล้ว”

แม้แต่เฉียวอี้ก็รับไม่ได้กับข่าวนี้ เธอมองมาที่ฉันด้วยความมึนงง “เธอพูดว่าอะไรนะ? ”

ฉันเอ่ย “แม่เลี้ยงฉันตายแล้ว เธอตายระหว่างการผ่าตัด การผ่าตัดล้มเหลว”

ฉันกับเฉียวอี้มองหน้ากันอยู่นาน สีชิงชวนตัดสายไปแล้ว เขายัดโทรศัพท์ใส่มือฉัน และเอ่ยกับเฉียวอี้ว่า “พาเธอกลับไปที่ห้อง แล้วคืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่หน่อยนะ ผมจะไปดูที่โรงพยาบาลสักหน่อย”

“ฉันไปด้วย” ฉันดึงชายเสื้อของสีชิงชวนเอาไว้ เขาหันกลับมามองมือของฉันที่จับชายเสื้อของเขาเอาไว้ จากนั้นก็ดึงมือของฉันออกเบาๆ “คุณคิดว่ามันเหมาะสมหรือเปล่าที่คุณจะไปปรากฏตัวในเวลานี้? ”

“เซียวเซิงมีอะไรไม่เหมาะสมที่จะไปปรากฏตัวงั้นเหรอ? การตายของแม่เลี้ยงของเธอมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? เธอไม่ใช่หมอสักหน่อย เธอไม่ใช่หมอที่ทำการผ่าตัดสักหน่อย จะโยนความผิดมาให้เธอยังไงก็โยนมาไม่ได้นี่? ”