พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 388

ในตอนนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ฉันคงตะโกนเสียงดังมากพอ เฉียวอี้กับสีชิงชวนถึงได้ยินเข้าแล้วสินะ

ฉันพยายามออกแรงหันไปมองทางประตู ก็เห็นพวกเขาทั้งสองคนกำลังวิ่งมาที่ประตูของดาดฟ้า

ฉันรอดแล้ว...

แต่ในเวลาเดียวกันนี้เอง จู่ๆ เซียวซือที่กำลังกดตัวฉันอยู่ก็ปล่อยมือออก จากนั้นเธอก็คว้าปกเสื้อของฉันแล้วดึงฉันขึ้นมาจากราวจับ

ฉันยังไม่ทันรู้ตัวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่จู่ๆ ตำแหน่งของพวกเราก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

กลายเป็นว่าเธอล้มลงบนราวจับอีกด้าน ส่วนฉันเป็นฝ่ายทับอยู่บนตัวของเธอแทน

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเวลาสั้นๆ แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น

ความสามารถในการรับมือกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของฉันคนนี้แย่มากๆ มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ในขณะที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ฉันกำลังกดทับอยู่บนตัวของเซียวซือ ทันใดนั้นเธอก็เอนตัวไปข้างหลัง สองขาของเธอยกขึ้นจากพื้น จากนั้นทั้งตัวก็พลิกตกลงไปด้านหลังราวจับ

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องว่า “เซียวเซิง เธออย่าผลักฉันนะ! ” หลังจากนั้นเซียวซือก็ตกลงไปจากดาดฟ้า

แสงไฟสีเขียวอ่อนที่ส่องสว่างอยู่ในสวนดอกไม้เข้าปกคลุมร่างของเซียวซือที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีดำ ทั่วทั้งร่างแผ่สีสันแวววาวอันน่าแปลกประหลาดบางอย่างออกมา ราวกับผีเสื้อสีดำตัวใหญ่ที่ตกลงไปในเหวลึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

สมองของฉันว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก ได้แต่มองตามเซียวซือที่ตกลงไปแล้ว

ตอนนี้เธอหงายหลังตกลงไปจากระดับความสูงของชั้นสาม ซึ่งเท่านี้มันก็เพียงพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งตกลงไปตายได้แล้ว เซียวซือจะตายแล้วเหรอ?

แต่ยังดีที่ด้านล่างมีพุ่มไม้เตี้ยๆ อยู่ เซียวซือจึงไม่ได้ตกลงกับพื้นตรงๆ แต่ตกลงไปในพุ่มไม้แทน จากนั้นคนทั้งคนก็จมหายไปในพุ่มไม้

ฉันชะโงกหน้าจากราวจับก้มลงไปมองข้างล่าง พุ่มไม้ยุบเป็นรูลงไป แมลงในฤดูใบไม้ร่วงบางตัวตกใจกลัวจนพากันหนีกระจัดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ พวกมันบินลอยอยู่กลางอากาศ แต่กลับมองไม่เห็นเซียวซือเลย

สีชิงชวนกับเฉียวอี้วิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันตัวสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ฉันรู้สึกได้ว่าสีชิงชวนดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ฉันได้แต่พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาว่า “ฉันไม่ได้ผลักเธอนะ ฉันไม่รู้ว่าเธอตกลงไปได้ยังไง”

“ฉันรู้ ฉันรู้...” เฉียวอี้เองก็กอดฉันไว้แน่นเช่นกัน “เธอไม่ได้ผลักเซียวซือลงไป เซียวซือจงใจตกลงไปเอง ฉันเห็นแล้ว เห็นแล้วล่ะ...”

หน้าอกกว้างๆ ของสีชิงชวนทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เขาลูบแผ่นหลังของฉันอย่างแผ่วเบา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเป็นอย่างมาก “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นนะเซียวเซิง ตึกมันไม่สูงมาก และเธอก็ตกลงไปในพุ่มไม้ น่าจะไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไรมาก เฉียวอี้คุณดูเธอหน่อยนะ ผมจะลงไปดูข้างล่างหน่อย”

สีชิงชวนดันฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเฉียวอี้ จากนั้นเขาก็หันหลังและวิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว

เฉียวอี้กอดฉันไว้แน่นตลอดเวลาและเอ่ยปลอบฉันว่า “ไม่เป็นไรนะ เซียวซือจงใจทำเรื่องทั้งหมดนี่ เมื่อกี้นี้ตอนที่ฉันกับสีชิงชวนวิ่งเข้ามาก็มาเห็นพอดีว่าเซียวซือดึงเธอขึ้นมาจากราวจับ เดิมทีเป็นเธอที่ถูกเซียวซือกดตัวเอาไว้ใช่ไหม? ”

“เธอเห็นแล้วเหรอ? ”

“เห็นแล้วๆ วางใจเถอะ ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่นะ” เฉียวอี้ชี้ไปด้านบนตรงมุมหนึ่งของดาดฟ้า “ดูสิ ตรงนั้นมีกล้องอยู่ และยังเปิดอยู่ด้วยนะ กล้องถ่ายไว้หมดแล้ว ต่อให้เซียวซือจะโยนความผิดให้เธอยังไงก็โยนมาให้ไม่ได้”