พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 389

บรรดานักข่าวพากันส่องลำกล้องมาที่ฉัน เนื่องจากเป็นเวลากลางคืน แสงแฟลชของพวกเขาจึงสว่างมากเป็นพิเศษ พวกเขาเอาแต่ถ่ายรูปฉันไม่หยุด ราวกับต้องการสาดแฟลชทำให้ฉันตาบอด

สีชิงชวนที่อยู่ข้างๆ ฉันถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาคลุมหัวของฉันเอาไว้ และดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอย่างรวดเร็ว

ถึงมันจะรู้ปลอดภัยมากและรู้สึกอบอุ่นมาก แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ นะ

ถ้าไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ถูกพ่อค้ามนุษย์ล่อลวงไปขาย ถูกช่วยเหลือออกมาอย่างยากลำบาก แล้วรู้สึกอับอายที่จะเจอผู้คน จนญาติที่อยู่ข้างๆ ต้องใช้เสื้อผ้ามาช่วยคลุมหัวให้เธอ

งั้นก็ต้องเป็นนักโทษที่ทำผิดมาแล้วถูกตำรวจจับได้ ถึงจะเอาถุงกระดาษมาครอบหัวของเขาเอาไว้เหมือนกัน

ในช่วงเวลาโกลาหลวุ่นวายแบบนี้ฉันก็ยังจะมาคิดเพ้อเจ้อได้อีกนะ ฉันละนับถือตัวเองเลยจริงๆ

ในขณะที่ศีรษะของฉันอยู่ในอ้อมอกของสีชิงชวน ฉันก็ได้ยินเฉียวอี้กำลังตะโกนใส่พวกเขาว่า “พวกคุณถ่ายอะไรกัน? พวกคุณมาจากสำนักข่าวไหน? ฉันขอบอกพวกคุณไว้เลยนะว่าอย่าได้เขียนอะไรมั่วซั่วออกไปเชียว”

ในเมื่อมีปาปารัซซีมากมายขนาดนี้มาแอบถ่ายฉันอยู่ที่นี่ พวกเขาต้องเขียนอะไรมั่วซั่วออกไปอย่างแน่นอน

และพวกเราเองก็ควบคุมเรื่องพวกนี้ไม่ได้เช่นกัน

ฉันขอแค่เซียวซือไม่เป็นอะไรมากก็พอ ถ้าเธอปลอดภัยดีฉันก็จะขอบคุณมาก

ฉันถูกเฉียวอี้กับสีชิงชวนจับยัดเข้ามาในรถ จากนั้นพวกเขาก็ประกบฉันซ้ายขวา เมื่อดึงผ้าม่านในรถขึ้นมาปิดแล้ว สีชิงชวนจึงปล่อยศีรษะของฉันออกมาจากอ้อมอกของเขา

เขาทำให้ผมของฉันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว ฉันนั่งตกตะลึงมือไม้อ่อนด้วยสภาพหัวกระเซอะกระเซิง

เฉียวอี้ยื่นขวดน้ำเย็นมาให้ฉันทันที “ดื่มน้ำหน่อยจะได้ใจเย็นลง เซียวเซิง เธอไม่ต้องกลัวนะ เธอยังมีฉันอยู่! ”

ใช่แล้ว ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นฉันก็มีเฉียวอี้ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเธอก็ช่วยฉันแก้ปัญหาตลอด

สีชิงชวนเคยคิดจะให้เฉียวอี้แสร้งทำเป็นไม่สนใจฉัน จะได้ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง

แต่ตอนนี้มีเรื่องเกิดขึ้นกับฉันแล้ว เขาก็จะคอยเป็นโล่กำบังให้ฉันด้วยใช่ไหม?

ถ้าวันหนึ่งฉันเสียพวกเขาไป ฉันก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเป็นยังไง จะกลายเป็นคนที่อ่อนแอยิ่งกว่าเดิม และกลายเป็นเต่าหัวหดโดยสมบูรณ์ หรือกลายเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้นมาได้กัน?

รถพยาบาลที่มีเซียวซืออยู่ในนั้นนำอยู่ด้านหน้าของพวกเรา เมื่อมีรถพยาบาลขับเปิดทางให้ แม้แต่ไฟแดงก็ไม่จำเป็นต้องรอ และมาถึงโรงพยาบาลได้โดยไม่มีอะไรติดขัดตลอดทั้งทาง

ฉันยืนอยู่ที่ประตูรถของพวกเรา มองดูเซียวซือถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลยกเธอลงจากรถแล้วยกเธอเข้าประตูโรงพยาบาลไป

ในช่วงหลายวันมานี้เซียวซือเข้าโรงพยาบาลบ่อยมากๆ จริงๆ ในช่วงเวลาสั้นๆ แค่ไม่กี่วันก็เข้าๆ ออกๆ หลายครั้งแล้ว และร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งด้วย

เธอถูกพาเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อทำการช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน ส่วนพวกเราก็รออยู่ด้านนอก

เฉียวอี้บอกให้ฉันนั่งรอ แต่ฉันจะให้นั่งรอทั้งๆ ที่ร้อนใจอยู่อย่างนี้ได้ยังไงกัน?

ฉันเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน แต่แทนที่ฉันจะทำให้คุณหมอเดินออกมาจากด้านใน กลับทำให้ตำรวจเดินออกมาแทน

ตำรวจหลายนายเดินเข้ามาหาฉัน และถามฉันตรงๆ “คุณคือเซียวเซิงใช่ไหม! ”

ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาอธิบาย ฉันก็รู้แล้วว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เป็นไปได้อย่างมากว่าเซียวหลิงหลิงเป็นคนแจ้งตำรวจ

ฉันพยักหน้าให้เจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยความตื่นตระหนก “ใช่ค่ะ ฉันเองค่ะ”

สีชิงชวนกับเฉียวอี้ดีดตัวขึ้นมาจากเก้าอี้มายืนอยู่ข้างๆ ฉันทันที พวกเขายืนชิดฉันมากราวกับเป็นผู้พิทักษ์มือซ้ายและมือขวาของฉัน

สีชิงชวนเอ่ยถามออกไปแทนฉัน “มีเรื่องอะไรเหรอครับ? ”