พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 395

“เซียวเซิง เธอคงตกใจน่าดู แต่เธอก็ทำให้ฉันตกใจเหมือนกันตอนที่เธอเป็นลม”

“ขาของเธอ” ฉันมองไปที่ข้อเท้าของเฉียวอี้

“ฉันขาแพลงตอนที่ตกลงมาจากชั้นบน เซียวเซิงเธอไม่รู้หรอกว่าการตกจากตึกสูงมันน่าตื่นเต้นแค่ไหน เธอเคยลองกระโดดบันจี้จัมป์ไหม? อันนี้น่าตื่นเต้นกว่ากระโดดบันจี้จัมพ์มาก อย่างน้อยบันจี้จัมพ์ก็มีเชือกพันรอบเท้า แต่นี่ฉันตกลงไปโดยไม่มีอะไรเลย ฉันจะรอดูว่ามีกล้องวงจรปิดจับภาพฉันได้ไหม ฉันอยากจะเก็บวิดีโอนี้ไว้นาน ๆ ”

“เธอไม่มีเลือดเนื้อหัวใจก็ต้องรู้จักเวลาล่ำเวลา ถ้ายังจะตื่นเต้นอีกนิดก็ทำให้เธอตายได้เลยนะ เธอรู้ไหมว่ามันสูงแค่ไหน? 26 ชั้นเลยนะ!”

“มีตำรวจของประชาชนและนักดับเพลิงปกป้องฉันอยู่ ฉันไม่เป็นไรหรอก” เฉียวอี้ตบหน้าอกของเธอ “อีกอย่าง เธอคิดว่าฉันดูเหมือนผีอายุสั้นไหม?”

เธอไม่ได้อายุสั้น แต่เธอก็ทำให้เซียวเซิงตกใจจนใจหายหมด

“เฮ้ เซียวเซิง เธอใส่รองเท้าของใครเหรอ?”

ตอนนั้นเองที่ฉันนึกถึงสีชิงชวน เมื่อมองย้อนกลับไปก็เห็นเขากำลังเดินไปที่ห้อง เฉียวอี้ถามอย่างสงสัย “เขารีบไปไหน?”

ฉันเดาว่าเขาน่าจะไปดูผลตรวจของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันถึงกระทั่งทำให้สีชิงชวนตึงเครียดมาก

อย่างไรก็ตามแค่เฉียวอี้สบายดีฉันก็หมดห่วงแล้ว เพราะเฉียวอี้ตกลงมาจากที่สูงและต้องอยู่เฝ้าสังเกตอาการในโรงพยาบาลตลอดทั้งคืน เมื่อกี้เฉียวอี้ทำให้ฉันตกใจจนขาอ่อนแรง ฉันยังต้องกลับไปนอนที่ห้องพักผู้ป่วย

ฉันกลับไปถึงห้องและเห็นสีชิงชวนยืนอยู่หน้าเตียงของฉันโดยหันหลังให้ฉัน เขาถือกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ในมือซึ่งน่าจะเป็นผลตรวจที่แพทย์มอบให้เขาในเมื่อครู่นี้

จากมุมมองของฉัน หลังของเขาแข็งทื่อราวกับว่าเขาถูกตรึงไว้กับหลักไม้และแข็งทื่อไปทั้งตัว

เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเกิดอะไรผิดปกติกับฉันเหรอ?

“สีชิงชวน!” ฉันตะโกนเรียกเขา แต่เขาไม่ขยับเลยราวกับว่าจมอยู่ในห้วงนึกคิดอะไรบางอย่าง

“สีชิงชวน!” ฉันตะโกนเรียกเขาอีกครั้งด้วยเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

ในที่สุดครั้งนี้เขาก็ได้ยินมันแล้วหันหน้ามาทางฉัน ฉันรู้สึกว่าตอนที่เขาหันมาเหมือนกับหุ่นยนต์ไม่มีผิด เขาเหมือนเครื่องกลมากที่ร่างกายหันมาทีละนิด นอกจากนี้สีหน้าของเขาก็แปลกมาก แม้แต่ดวงตาของเขาก็ว่างเปล่าและเหม่อลอย

ฉันไม่เคยเห็นสีชิงชวนเป็นแบบนี้มาก่อน ท่าทางของเขาทำให้ฉันประหลาดใจเล็กน้อย

เขาทำให้ฉันสงสัยว่าฉันเป็นโรคร้ายแรงอะไรหรือเปล่าและกำลังจะตาย

เขาทำให้ฉันประหม่าเล็กน้อย เมื่อกี้ที่เฉียวอี้ทำให้เธอตกใจจนขาอ่อน ตอนนี้ขาเธออ่อนแรงยิ่งกว่าเดิม

“สีชิงชวน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” หรือฉันควรถามว่าฉันเป็นอะไรไป

สีชิงชวนเหลือบมองมาที่ฉัน แล้วมองฉันอีกครั้ง

แววตาของเขาผิดปกติมากและดูเหม่อลอยไปทั้งร่าง

สีชิงชวนไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อน

จู่ ๆ เขาก็เดินมาหาฉัน และหยุดตรงหน้าแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน ฉันตกใจมากพร้อมคิดว่าเขากำลังจะตีฉัน

“เซียวเซิง” เสียงของซีชิงชวนแหบแห้งเล็กน้อยราวกับว่าเขาหวาดกลัวกับสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้

เรื่องอะไรที่ทำให้สีชิงชวนตกใจกลัวได้ ฉันรู้สึกสงสัยและกลัวจริงๆ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?” เขาถามแปลก ๆ ซึ่งทำให้ฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตายเพราะโรคร้าย

ตอนแรกก็ไม่รู้สึกว่าไม่สบายตรงไหน แต่ตอนนี้เมื่อเขาถามคำถามนี้ ฉันก็รู้สึกเวียนและปวดขมับเล็กน้อย แถมยังรู้สึกไม่สบายท้อง ขาแขนเริ่มอ่อนแรงไปหมด

“ฉันบอกไม่ถูกว่าไม่สบายตรงไหน แต่ก็รู้สึกเหมือนไม่สบายไปทั้งตัว”

สีชิงชวนรีบอุ้มฉันขึ้นมาและวางฉันลงบนเตียงหลังจากได้ยินคำตอบแบบนี้จากฉัน

เขาวางฉันอย่างระมัดระวังมากราวกับว่าฉันกลายเป็นแจกันแก้วที่แค่สัมผัสเบา ๆ ก็จะแตกเป็นเสี่ยง ๆ