พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 396

เรื่องการตั้งครรภ์ของฉันเหมือนเรื่องดังพลุแตกที่ตระกูลสีทุกคนต่างพากันมาที่วอร์ดของฉัน

ไม่แปลกที่คุณย่า คุณพ่อสีและคุณแม่สีต่างมาที่นี้ แต่แม้แต่พี่ชายใหญ่และพี่ชายรองของสีชิงชวนพร้อมทั้งพี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองต่างก็อยู่ที่นี่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

ผู้คนเบียดเสียดและล้อมรอบในวอร์ดของฉันเต็มไปหมด

คุณย่ารู้สึกตื่นเต้นจนใช้ไม้เท้าสะกิดตูดของสีชิงชวน “ตาแสบนี่ ใช่ได้เลย เยี่ยมมาก...”

“คุณย่าใจเย็นๆ ครับ ย่าแหย่ผมมาเกือบจะทั้งวันแล้ว”

“ย่าจะแหย่หลานสักกี่ครั้งมันจะเป็นไรไป? ขี้โวยวาย ตอนนี้เสี่ยวเซิงเซิงท้องแล้ว หลานต้องดูแลเธอให้ดีและหยุดรังแกเธอได้แล้ว ถ้าย่ารู้ว่าหลานปฏิบัติกับเธอเหมือนเมื่อก่อนอีก ย่าจะทุบตีหลานให้สาแก่ใจ”

คุณย่ายกไม้ค้ำขึ้นสูงไปทางสีชิงชวน ฉันรู้ว่าคุณย่าไม่ใช่แค่พูดเล่น

ท่านสามารถทุบตีสีชิงชวนได้อย่างโหดเหี้ยม

“ก่อนหน้านี้ผมปฏิบัติต่อเธอยังไงครับ?” สีชิงชวนหันมามองฉัน

เขามองฉันทำไม หวังให้ฉันช่วยพูดจาดี ๆ ให้เขาแล้วบอกคุณย่าว่าสิ่งที่เขาทำไปก่อนหน้านี้เพื่ออยากฝึกฝนฉันเหรอ?

คาดว่าคุณย่าคงจะเฆี่ยนตีเขาหนักขึ้น

แม้ว่าพี่ชายคนโตและพี่ชายคนที่สองของสีชิงชวนจะแต่งงานกันนานแล้ว แต่พวกเขายังไม่มีลูก ดังนั้นฉันจึงเป็นลูกสะใภ้คนแรกของตระกูลสีที่ตั้งครรภ์

คุณพ่อสีและคุณแม่สีมีความสุขมาก พวกเขาดีใจจนมือไม้อ่อนไปหมด นี่อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตที่พวกเขาจะเป็นคุณปู่คุณย่าแล้ว

คุณพ่อสีเป็นคนสุขุมและสำรวมกริยา เขายืนอยู่ข้างเตียงของฉันพักหนึ่งแล้วกระแอมไออย่างแรง จากนั้นพูดอย่างวางหมาดว่า “ให้พวกเขาดูแลเธอดี ๆ แค่นั้น”

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไป

คุณแม่สีนั่งลงข้างเตียงของฉัน เธอค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่เหมือนคุณย่าที่เอาแต่จ้องมองไปรอบ ๆ ท้องของฉัน

“เสี่ยวเซิง พักผ่อนให้เพียงพอในช่วงเวลานี้ เธอผอมเกินไปแล้ว ให้พวกเขาดูแลเธอดี ๆ”

“ใช่ ใช่ ใช่” คุณย่าแทรกขึ้นทันที “ห้ามไปไหนเด็ดขาดและไม่ต้องเข้าบริษัทเซียวซื่อด้วย อยู่บ้านดูแลลูกในท้อง ส่วนหลานสีชิงชวน”

คุณย่าใช้ไม้ค้ำชี้ไปสีชิงชวน “หลานก็ไม่ต้องไปทำงานเหมือนกัน ปล่อยให้คนอื่นทำหน้าที่ประธานไปก่อน แล้วกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเซิง”

“แล้วบอกพ่อว่าอย่าไปบริษัท จะทำยังไงล่ะครับถ้าทุกคนต่างกลับมาบ้าน?”

“ยังมีความสัมพันธ์ที่ดี” คุณย่าไม่แยแส “ไปบอกพ่อของหลาน”

คุณย่าดีใจจนนั่งไม่ติดที่ เธอเดินเวียนอยู่หน้าเตียงของฉันจนฉันรู้สึกเวียนหัว

พูดตามตรงว่าตอนนี้ฉันค่อย ๆ เริ่มทำใจกับความจริงที่ว่าฉันท้อง

เห็นได้ชัดว่าตระกูลสียอมรับได้เร็วกว่าฉัน และท่าทางปลื้มปีติยินดีที่พวกเขาแสดงให้เห็นนั้นเกินความคาดหมายของฉัน

ทว่าครอบครัวทางพี่ชายคนโตและพี่ชายคนที่สองไม่ได้มีความสุขเท่าที่ควรโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพี่สะใภ้คนโตและพี่สะใภ้คนที่สองแสดงความยินดีกับฉันนั้นต่างปากไม่ตรงกับใจ แม้ว่าใบหน้าของพวกเขาจะยิ้มราวกับดอกไม้บาน แต่ไม่ว่ามองอย่างไรก็ดูเหมือนจะเป็นดอกกะหล่ำที่มีรสขม

เดิมทีพวกเขาแต่งงานกันเข้าตระกูลสีมาหลายปีแล้วแต่ก็ยังไม่มีลูก ส่วนฉันท้องหลังจากแต่งงานมาครึ่งปีกว่า ดังนั้นแน่นอนว่าต้องรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ต่อมาคุณย่าคิดว่าพวกเขาน่ารำคาญแล้วไล่พวกเขาทั้งหมดไป

แน่นอนว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้สูงอายุชอบเด็กเลยมีความสุข และฉันเข้าใจคุณพ่อสีและคุณแม่สี แต่พฤติกรรมของสีชิงชวนทำให้ฉันสงสัยมากกว่า