พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 397

ฉันสงบนิ่งเหรอ? ฉันดูเหมือนกำลังสับสน

ฉันมองไปที่ประตู ซึ่งมันปิดอยู่ ฉันโบกมือให้เฉียวอี้ ทำให้เธอยิ่งก้มลงมาหาฉัน “ทำไม?”

“สีชิงชวนอยู่ที่ไหน?”

“ดูเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์เพื่อจัดการกับอะไรบางอย่าง น่าจะเป็นเรื่องบริษัท!”

ฉันคิดว่าฉันมีเรื่องที่ต้องบอกเฉียวอี้ แต่หลังจากคิดอยู่นานฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะพูดกับเธอยังไงดี

เฉียวอี้มองฉันแปลก ๆ “เธอเป็นอะไรไปเซียวเซิง เธอดูไม่ดีใจเลย”

“มีเรื่องอะไรน่าดีใจล่ะ?”

“เธอท้องแล้วนะ มีลูกแล้ว อีกสิบเดือนก็จะคลอดลูกตัวอ้วน ๆแล้ว เธอไม่รู้สึกดีใจหน่อยเหรอ?”

เฉียวอี้ดูมีความสุขกว่าฉันมาก ดังนั้นฉันจึงพูดว่า “งั้นฉันยกลูกให้เธอเลยดีกว่า เธอคลอดเขาเองเลย”

“เธอกำลังพูดถึงอะไร?” เฉียวอี้เอื้อมมือมาแตะหัวฉัน “เธอไม่เป็นไข้ใช่ไหม? ทำไมถึงพูดเพ้อเจ้อ?”

ฉันปัดมือเธอออก “ฉันหวังว่ามันเป็นความฝัน”

“เซียวเซิง เธอชอบเด็กมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ท่าทางแบบนี้ของเธอช่างแปลกจริง ๆ”

ฉันเลียริมฝีปากแล้วบีบคอของเฉียวอี้ เขย่าหัวเธอมาที่ปากของฉัน เธอตะโกนว่า “เฮ้ ฉันจะถูดรัดคอตายแล้ว เธอเบามือหน่อย”

“เฉียวอี้ ฉันไม่อยากคลอดเขาออกมา”

“อะไรนะ?” เธอร้องเสียงสูง

ฉันรีบปิดปากเธอ “เธอพูดเบา ๆ หน่อย อย่ากรีดร้อง”

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? เธอไม่อยากคลอดเขา อย่าบอกนะว่าเธอคิดที่จะ... ” ดวงตาของเธอเหมือนระฆังทองแดงและหวาดกลัวสุดขีด

อันที่จริงเมื่อกี้นี้ฉันก็ยังไม่ได้คิดดี ๆ แม้ว่าเฉียวอี้จะยังไม่ทันพูดครึ่งหลัง ฉันเองก็ตกใจมากเหมือนกัน

มันก็ใช่ที่จิตใต้สำนึกของฉันไม่อยากคลอดเขาออกมา...

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับสีชิงชวนทำให้ฉันสับสน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอนาคตของตัวเองจะเป็นอย่างไรต่อ แล้วฉันจะไปแน่ใจกับอนาคตของเด็กคนหนึ่งได้อย่างไร

“เซียวเซิง สมองของเธอเน่าแล้ว เขาคือลูกแท้ ๆ ของเธอเลยนะ!”

“เธออย่าส่งเสียงดัง มันทำให้ฉันวิงเวียน นั่งลงก่อน...” ฉันชี้ไปที่ข้างเตียง เฉียวอี้ถึงจะยอมฝืนนั่งลงข้างเตียง

“เซียวเซิงเธออยากจะทำยังไงต่อ?”

“ฉันไม่รู้” ฉันตอบเธอตามตรง

“ทำไมเธอถึงไม่อยากคลอดเขาล่ะ?” เฉียวอี้กลอกตาไปมา ทันใดนั้นเธอก็คว้าข้อมือฉันไว้แน่นซึ่งทำให้ฉันเจ็บแทบตาย

“เพราะขยะอย่างสีชิงชวนหรือเปล่า เพราะเขาไม่ต้องการลูกใช่ไหม เขาขอให้เธอทำแท้งใช่ไหม?”

“ไม่ ไม่ ไม่ใช่...” ฉันปฏิเสธรัว ๆ และจับเฉียวอี้ไว้แน่นเพราะกลัวเธอจะกระโดดออกไปทันทีที่ฉันปล่อย “เธอใช้สมองคิดหน่อยได้ไหม? ถ้าสีชิงชวนไม่อยากมีลูกแล้วเขาไปบอกเธอทำไม?”

“นั่นซิ” เธอเกาหัวของเธอและดูสับสนมาก “งั้นก็แปลก สีชิงชวนต้องการลูกแล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมคลอดเขา? เป็นไปได้ไหม...” เธอกลอกตาไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนจะตาเหล่ “เป็นไปได้ว่า? เป็นไปไม่ได้ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น”

เธอลังเล แม้ว่าเธอจะไม่พูดออกมาแต่ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“ไม่มีแล้ว ฉันไม่ได้สนิทกับใครเลย”

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” เธอรู้สึกละอายเล็กน้อย