พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 398

ฉันสามารถเข้าใจจุดนี้ได้อย่างชัดเจน ตอนนี้รัศมีทั้งหมดบนร่างกายของฉันมาจากสีชิงชวน บวกกับที่ฉันท้องลูกของเขาอีก มนุษย์แม่ยิ่งมีค่ามากเมื่อมีบุตร

แต่รัศมีของฉันมาจากคนอื่นที่ไม่ใช่จากตัวเอง

การตระหนักรู้นี้ทำให้ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยมากยิ่งขึ้น ฉันนอนกลิ้งไปอีกทางโดยไม่รู้สึกง่วงนอน

วันรุ่งขึ้น คุณย่ามาหาฉันอีกครั้งพร้อมกับทั้งครอบครัว คุณพ่อสี คุณแม่สี พี่ชายคนโต พี่ชายคนที่สอง พี่สะใภ้คนโต และพี่สะใภ้คนที่สองล้วนยืนอยู่ในห้อง

ความกว้างของการจัดวางนั้นน่าทึ่งมาก แม้แต่สีชิงชวนก็รู้สึกว่าคุณย่ามากเกินไป “ทำไมย่าถึงไม่พาคนงานทั้งหมดในบ้านมาที่นี่ด้วยเลยล่ะครับ?”

“พาพวกเขามาทำไม พวกเขากำลังช่วยเสี่ยวเซิงดซิงทำงานโลจิสติกส์อยู่ที่บ้าน ถ้าพามาทั้งหมดแล้วหลานจะไปทำแทนเหรอ?” คุณย่าใช้ไม้เท้าแหย่สีชิงชวนอีกครั้ง ฉันค้นพบว่าความเหนือชั้นของคุณย่าเมื่อโต้เถียงกับสีชิงชวนคือท่านจะพูดคำพูดของสีชิงชวนต่อ ซ้ำยังตอบกลับอย่างไม่มีเหตุผลอย่างนั้น

สีชิงชวนดูตกตะลึงเล็กน้อย คุณย่ามักจะมีความสุขเมื่อเห็นฉัน แถมตอนนี้ฉันท้องแล้ว ท่านก็ยิ้มไม่หุบปากเลยเมื่อเห็นฉัน ท่านยิ้มจนปากแทบถึงหูแล้ว

คุณย่ามีรูปร่างอ้วนและเวลาท่านยิ้มเหมือนพระศรีอริยเมตไตรยไม่มีผิด ทันใดนั้นฉันก็มีความคิดว่า ถึงแม้จะทำเพื่อคุณย่า ยังไงฉันก็ต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมาให้ได้

คุณย่าจะเสียใจแค่ไหนถ้าฉันไม่ต้องการเขา!

ถ้าฉันบอกความคิดนี้กับเฉียวอี้ เธอจะต้องบอกว่าฉันไม่คิดถึงตัวเองและนึกถึงคนอื่นก่อนเสมอในทุก ๆ เรื่อง

ชีวิตดั่งราชินีของฉันจะคงอยู่ไปจนสิ้นสุดการตั้งครรภ์ คุณย่าและคนอื่น ๆ ต่างเอาซุปที่มีคุณค่าทางโภชนาการมาให้ สีชิงชวนใช้ช้อนคนซุปด้วยท่าทางดูขยะแขยงมาก “ผมเดาว่าถ้าเซียวเซิงดื่มซุปนี้ เธอคงเลือดกำเดาไหลออกมาทันที!”

“ที่ไหนกัน นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับสถานการณ์ของเซียวเซิงในตอนนี้”

“ในนี้มียาบำรุงมากเกินไป ยิ่งร่างกายอ่อนแอเท่าไรก็ยิ่งไม่ควรบำรุงมากเท่านี้”

บางทีสิ่งที่สีชิงชวนพูดก็สมเหตุสมผล คุณย่าก็พูดไม่ออก จากนั้นหันไปพึมพำกับคุณแม่สี “เธอหานักโภชนาการไม่ใช่เหรอ? นักโภชนาการประเภทไหนกันที่ไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอควรรีบเปลี่ยนคนใหม่ หาคนที่เชื่อถือได้”

“คุณย่าคะ หนูยังสบายดี ไม่ต้องกังวลขนาดนี้”

“ใช่!” พี่สะใภ้ใหญ่ขัดจังหวะในเวลานี้ “เซียวเซิงอายุยังน้อย คลอดลูกก็เหมือนกับกำลังเล่น”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ คุณย่าก็หันมาดุเธอว่า “เล่น งั้นเธอก็เล่นให้ฉันดูหน่อย วัน ๆ เอาแต่แต่งหน้าแต่งตัวออกไปเล่นไพ่นกกระจอก ไม่ก็ออกไปดื่มชาพูดโม้กับคนรวยน่าเบื่อ เธอช่วยทำเรื่องจริงจังหน่อยได้ไหม เธอดูซิเสี่ยวเซิงเซิงบริหารบริษัทใหญ่ขนาดนั้นแถมตอนนี้กำลังจะคลอดหลานชายให้ฉัน”

ฉันรู้สึกเรงใจกับสิ่งที่คุณย่าพูด คุณย่าและคนอื่น ๆ ต่างมาพูดคุยและอยู่ที่นี่ต่อจนถึงสิบโมงเช้าก่อนที่จะจากกันไป

เฉียวอี้สบายดี แต่เซียวซื่อมีงานให้ทำเยอะแยะ ดังนั้นเธอจึงออกจากโรงพยาบาล

ก่อนที่ฉันจะออกจากโรงพยาบาล เธอก็มาหาฉันและกระซิบข้างหูฉันว่า “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหรือเธอตัดสินใจจะทำอะไร เธอก็ต้องมาปรึกษาฉันก่อนนะเข้าใจไหม อย่าตัดสินใจทำอะไรเองโดยเด็ดขาด”

“ฉันรู้แล้ว” ฉันพยักหน้าให้เธอ เธอบีบหน้าฉันเบา ๆ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นลูกติดของเฉียวอี้เลย เธอยุ่งกับพ่อของเธอและเรื่องของเซียวซื่อแถมยังเป็นห่วงเรื่องของฉันอีก

ฉันพบว่าหลายวันนี้สีชิงชวนไม่ได้ไปทำงานและอยู่ในวอร์ดตลอดเวลา

ฉันถามเขาว่า “ช่วงนี้สีซื่อกรูปไม่ยุ่งเหรอ?”

“ปกติเหมือนทุกวัน” เขาพูด

“แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปทำงานทีสีซื่อล่ะ?”

“สั่งงานระยะไกลก็เได้ นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าสีซื่อจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีผม อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญเกินไป สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือผมอยู่เคียงข้างคุณ”