พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 402

มันไม่มีใครยอมรับแน่นอนอยู่แล้ว พวกเลขาเอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ และปัดความรับผิดชอบให้กัน มีคนหนึ่งบอกว่า “ฉันไม่เคยดื่มชาลดน้ำหนักมาก่อนเลยค่ะ ทุกคนก็รู้ ฉันผอมขนาดนี้แล้ว จะดื่มชาลดน้ำหนักอะไรอีกล่ะคะ?”

มีบางคนบอกว่า “ตอนนี้ไม่มีใครดื่มชาลดน้ำหนักกันแล้วหรอกค่ะ เขาดื่มเอนไซม์กันหมดแล้ว!”

จากนั้นพวกเขาก็แย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์ มีพวกเลขาบางส่วนที่ฉันรู้จัก งานเลขาเป็นงานที่เงินเดือนและตำแหน่งสูง ให้บริการแก่ผู้บริหารระดับสูงที่มีระดับสูงกว่าผู้จัดการโดยเฉพาะ

โดยพื้นฐานแล้วหน้าที่นี้มักเข้ามาได้ด้วยคอนเนกชั่น หรือไม่ก็เป็นญาติของครอบครัวผู้บริหารระดับสูง

ดังนั้นอาจจะเป็นเพราะฉันไม่ได้มีอำนาจบารมีอะไร แต่หร่วนหลิงกำลังซักถาม จึงทำให้พวกเธอหงุดหงิดมาก

“งานฉันก็เยอะจะตายอยู่แล้ว ฉันยังต้องกลับไปทำงานนะ!”

“นั่นสิ ตอนค่ำฉันมีธุระ ฉันไม่อยากทำงานล่วงเวลาหรอกนะ เรื่องพวกนี้เขาเก็บไว้ให้พวกไร้ความสามารถทำกันทั้งนั้นแหละ”

คำพูดของเลขาคนนี้มีความหมายเสียดสีแฝงอยู่นิดหน่อยด้วย เพราะไม่กี่วันก่อนหน้านี้ฉันต้องทำความเข้าใจรายละเอียดต่างๆ ทั้งหมดให้เข้าใจ เพื่อจะได้ตามโปรเจกต์นี้ได้ทัน ฉันจึงตั้งใจทำงานล่วงเวลาสองกะ

หน้าหร่วนหลิงตึงขึ้นมาทันที เธอตบโต๊ะและพูดขึ้น “พวกเธอกำลังพูดอะไร? พวกเธอกำลังพูดอยู่ต่อหน้าใคร?”

ถึงแม้พวกเธอจะเงียบเสียงลง แต่ฉันก็ยังดูออกว่าในใจพวกเธอไม่ได้รู้สึกยอมแพ้หรอก

เพราะพวกเธอไม่กลัวฉัน ภายนอกก็แค่ทำเป็นเงียบไม่พูดอะไรต่อเท่านั้น

หร่วนหลิงหันมามองฉัน ฉันรู้ว่าเธอจะให้ฉันเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง ในตอนนี้ถ้าฉันยังเงียบต่อไปอีก งั้นต่อไปก็คงเอาพวกเธอไม่อยู่ยิ่งกว่านี้

ริมฝีปากฉันแห้งผากเล็กน้อยจึงยกแก้วเก็บอุณหภูมิมาดมดูว่ามีกลิ่นอะไรแปลกๆ ไหม จากนั้นก็ดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง

ฉันพบว่าตอนนี้ฉันเหมือนกลายเป็นพวกฮ่องเต้ หรือไม่ก็เหล่าสนมในพระราชวังอย่างนั้นแหละ จะกินจะดื่มอะไรก็ต้องระวัง เพราะกลัวว่าจะมีคนใส่ยาพิษอะไรลงไป

ฉันดื่มน้ำลงไปอึกหนึ่งและแลบลิ้นเลียริมฝีปากเล็กน้อย มองพวกเลขาพวกนั้นที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วก็เอ่ยขึ้นช้าๆ “งั้นเอาแบบนี้เถอะ” ฉันบอก “ที่หน้าห้องทำงานฉันมีกล้องวงจรปิด ให้แผนกรักษาความปลอดภัยเอากล้องวงจรปิดลงมาตรวจสอบก็รู้แล้วว่าใครเข้ามาในห้องทำงานฉัน ไม่ต้องเสียเวลาพวกคุณทำงานด้วย พวกคุณกลับไปทำงานก่อนเถอะ เดี๋ยวผลเป็นไงฉันค่อยให้หร่วนหลิงไปบอกพวกคุณ”

“ท่านประธานคะ แผนกรักษาความปลอดภัยจะเอากล้องมาตรวจสอบก็ต้องมีเหตุผลนะคะ” เลขาคนหนึ่งบอกกับฉัน “ไม่ใช่จะเอาออกมาตรวจสอบก็เอาออกมาได้”

“อ้อ พอคุณพูดมาแบบนี้ก็เหมือนเตือนสติฉันเลย” ฉันมองดวงตาโตๆ สวยๆ ของเธอที่ทาอายแชโดว์สีทอง “งั้นก็แจ้งความไปเลยแล้วกัน!”

ฉันหันไปบอกหร่วนหลิง “แจ้งความ บอกตำรวจว่าเหมือนซีอีโอจะโดนวางยา ต้องการตรวจสอบกล้องวงจรปิด เหตุผลนี้คงมากพอแล้วมั้ง!”

หร่วนหลิงเข้าใจทันที เธอหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาโทรหาเบอร์ 110 ฉันเห็นว่าหลายคนเริ่มหน้าซีดแล้ว

เลขาคนที่พูดกับฉันเมื่อกี้รีบพูดขึ้นทันที “ไม่ต้องแจ้งความหรอกค่ะ ฉันว่าน่าจะเป็นความเข้าใจผิดกันมากกว่า”

“เข้าใจผิดยังไงไหนลองว่ามาหน่อยสิ” ฉันพยักพเยิดหน้าไปที่เธอ จากนั้นก็หันหน้าไปทางหร่วนหลิงและกดปลายนิ้วเป็นสัญญาณให้เธอวางสายลงก่อน

หร่วนหลิงวางสายลงและยืนอยู่ข้างหลังฉัน

ฉันนั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้ของตัวเองและมองเลขาไม่กี่คนพวกนั้น

มีคนหนึ่งที่ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายและดูยุ่งเหยิงมาก

ฉันคิดว่าในใจเธอมันตีกันอยู่นานก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “ชาลดน้ำหนักนั่นฉันเป็นคนยกเข้ามาเองค่ะ แต่มันไม่ใช่ของฉันนะคะ ฉันไม่ได้เป็นคนชงด้วย”

“งั้นทำไมเธอต้องยกเข้ามาด้วย?” หร่วนหลิงถามเธอ