พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 401

ใช่ อิทธิพลจากคนอื่นมันส่งผลกับฉันได้ง่ายจริงๆ นั่นแหละ ความจริงเมื่อคิดๆ ดูแล้ว ทุกอย่างบนโลกใบนี้แบ่งแยกผิดชอบชั่วดีไว้อย่างชัดเจน

ใจฉันน่าจะรู้ดีว่าสิ่งที่ฉันทำมันถูกหรือว่าผิด ไม่ใช่จะเกิดความสงสัยในการกระทำของตัวเองเพียงเพราะเซียวซือพูดมาแค่ประโยคเดียว

หร่วนหลิงกลับไปที่ห้องทำงานเป็นเพื่อนฉัน เธอยังมีธุระอีกหลายอย่างต้องจัดการ บนโต๊ะฉันก็ยังมีเอกสารอีกเป็นกองที่ต้องอ่าน เธอจึงเดินออกไป

ฉันนั่งอ่านเอกสารจนปวดตาไปหมดจึงยกนิ้วขึ้นมานวดมันนิดหน่อย แล้วฉันก็รู้สึกกระหายน้ำ หันไปเห็นว่าบนโต๊ะมีแก้วอยู่ใบหนึ่งจึงยกมันขึ้นมาจิบเล็กน้อยโดยไม่ได้คิดอะไร

ทันใดนั้นฉันก็คิดว่าน้ำมันรสชาติแปลกๆ มันฝาดๆ นิดหน่อย แต่น้ำก็ยังอุ่นอยู่ คงไม่ได้วางอยู่นานจนรสชาติเปลี่ยนหรอกนะ

ในตอนนั้นเองหร่วนหลิงก็เดินกอดเอกสารเข้ามาพอดี ฉันจึงถามเธอ “น้ำนี่คุณเป็นคนรินให้ฉันเหรอ?”

เธอส่ายหน้า “ไม่นะคะ? ตอนนี้คุณใช้แก้วเก็บความอุณหภูมิไม่ใช่เหรอ? เฉียวอี้กำชับเป็นพิเศษเลยว่าต่อไปให้ฉันดูแลแก้วเก็บอุณหภูมิของคุณให้ดีๆ ค่ะ”

หร่วนหลิงชี้ไปที่แก้วเก็บอุณหภูมิสีแดงอมม่วงใบนั้นที่วางอยู่ที่มุมโต๊ะ มันเป็นแก้วที่เฉียวอี้เพิ่งให้ฉันมา

งั้นฉันก็ชักจะไม่เข้าใจแล้วสิ แก้วใบนี้เป็นของใครกันนะ?

หร่วนหลิงวางแฟ้มเอกสารในมือลงแล้วเดินมามองมันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยกมันขึ้นไปดม แล้วเธอก็ขมวดคิ้วทันที “ท่านประธานคะ คุณคงไม่ได้ดื่มไปแล้วหรอกใช่ไหม?”

“ฉันจิบไปนิดเดียว” เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นกังวลของหร่วนหลิง ฉันก็พลอยตื่นเต้นกังวลตามไปด้วย

“ฉันไม่ได้รินน้ำแก้วนี้ให้คุณค่ะ แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นแก้วใบนี้มาก่อนด้วย ท่านประธานคะ คุณห้ามดื่มอะไรซี้ซั้วนะ”

หร่วนหลิงเอาฝาแก้วมาปิดไว้ จากนั้นก็เอาถุงพลาสติกมาห่อมันไว้ “กลิ่นมันแปลกๆ ค่ะ ฉันต้องเอามันไปตรวจ ท่านประธานดื่มไปเยอะแค่ไหนคะ? คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”

อันที่จริงฉันจิบไปแค่อึกเล็กๆ เท่านั้น แต่พอหร่วนหลิงพูดมาแบบนี้แล้วฉันก็รู้สึกกังวลและรู้สึกแสบๆ ท้องขึ้นมานิดหน่อย

มือฉันเลื่อนลงไปกุมท้องโดยอัตโนมัติ

“เหมือนจะปวดนิดหน่อย แต่ก็เหมือนจะไม่ปวด น่าจะคิดไปเองล่ะมั้ง แค่จิบไปนิดเดียวเอง ไม่ว่ามันจะคืออะไร แต่เอฟเฟกต์มันคงไม่ชัดขนาดนั้นหรอก”

“ไม่ได้ค่ะ ต้องไปโรงพยาบาล” หร่วนหลิงกังวลมากกว่าฉันเยอะเลย มือข้างหนึ่งของเธอถือแก้วไว้ ส่วนอีกข้างก็ประคองฉัน “ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลนะคะ ท่านประธาน ฉันจะโทรไปบอกเฉียวอี้กับคุณสีค่ะ”

“อย่านะๆๆ ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไม่ต้องโทรหาพวกเขาก่อนหรอก อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่สิ”

หร่วนหลิงทำเอาฉันเหงื่อตก แต่เธอก็ยังยืนกรานจะส่งฉันไปโรงพยาบาลให้ได้

เธอเอาน้ำแร่ขวดหนึ่งมาด้วย จากนั้นก็ประคองฉันออกจากห้องทำงาน

เธอยื่นน้ำมาให้ฉัน “ท่านประธานคะ คุณรีบดื่มน้ำขวดนี้เลยค่ะ จะได้เจือจางของที่คุณดื่มเข้าไป”

ดังนั้นหร่วนหลิงจึงเป็นคนขับรถ ส่วนฉันก็นั่งกรอกน้ำเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ที่นั่งข้างคนขับ เธอขับรถพลางหันมามองฉันอย่างเป็นกังวล เธอถามฉันไม่หยุด “คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะท่านประธาน คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”

นอกจากฝ่ามือฝ่าเท้าของฉันที่มีเหงื่อออกแล้ว อย่างอื่นก็เหมือนจะไม่มีอะไรนะ

“ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องเครียดขนาดนั้น คุณไม่ได้ทำงานสะเพร่า ฉันเป็นคนดื่มเอง ไม่เกี่ยวกับคุณ” ฉันรู้ว่าเฉียวอี้กำชับหร่วนหลิงทุกวันให้ดูแลฉันดีๆ ตอนนี้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอต้องรู้สึกเครียดแน่ๆ