พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 427

ฉันกลับไปที่กระท่อมไม้หลังเล็ก แต่ฉันพบว่าบ้านของแม่ฉันถูกยึดด้วย

เหตุผลก็คือข้อตกลงที่ฉันเซ็นก่อนหน้านี้ไม่ใช่ข้อตกลงการโอนกรรมสิทธิ์บ้านหลังนี้แต่แรก ดังนั้นบ้านหลังนี้จึงไม่ใช่ของฉัน มันยังเป็นของแม่เลี้ยง และตอนนี้เป็นของเซียวซือ

ฉันจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ต่อไป

เซียวซือโคตรไร้ความปรานี แม้แต่บ้านของแม่ฉันก็ให้ฉันไม่ได้

ฉันยืนอยู่หน้ากระท่อมน้อยด้วยความงุนงง หนีอีโจวก็พูดกับฉันว่า "ไปอยู่กับผม"

ไม่ใช่ว่าฉันกลัวว่าจะไม่มีที่อยู่ แย่แค่ไหนฉันก็ไปอยู่โรงแรมหรือบ้านของเฉียวอี้ได้ ไม่ถึงกับต้องนอนข้างถนน

ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ ก็เห็นรถก่อสร้างเข้ามาจอดที่หน้าประตูตึกไม้หลังเล็ก

จากนั้นมีคนสองสามคนลงจากรถก่อสร้างและเดินตรงไปที่ตึกไม้หลังเล็กของแม่ฉัน ในมือยังถือเครื่องมือ ค้อนขนาดใหญ่อะไรอีก ฉันรีบไปหยุดพวกเขา "พวกคุณจะทำอะไร"

พวกเขามองมาที่ฉัน "รื้อตึก คุณเป็นใคร?"

“ทำไมต้องรื้อตึก?”

"นักพัฒนาได้ซื้อที่ดินไป ก็ต้องรื้อถอนตึกสิ"

ในเวลานี้ เครื่องดันดินก็แล่นตรงเข้ามายังตึกไม้หลังเล็กของแม่ฉัน

ด้วยความกังวลฉันไม่สามารถหยุดเครื่องดันดินได้ ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงหยุดคนที่พูดกับฉัน "นักพัฒนาเป็นใคร ใครซื้อที่ดินนี่ไป"

“บอกไปจะรู้เหรอ? เป็นกลุ่มอสังหาริมทรัพย์ภายใต้การดูแลของเซียวซื่อกรุ๊ป!” ชายคนนั้นสะบัดมือฉันออก “อย่ามาขวางทาง ไปให้พ้น!”

พวกเขาผลักฉันและหนีอีโจวออก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเซียวซื่อกรุ๊ปซื้อที่นี่ไปเมื่อไหร่

แต่ฉันรู้ว่าต้องเป็นฝีมือของเซียวซือแน่ ตามความสามารถการพัฒนาในปัจจุบันของเซียวซื่อกรุ๊ป ไม่จำเป็นต้องซื้อที่ดินผืนนี้เพื่อพัฒนา เซียวซื่อกรุ๊ปมีอาคารหลายหลังที่ยังไม่เสร็จ และแรงกดดันทางการเงินก็สูงมาก ตอนนี้ซื้อที่ดินผืนนี้เพื่อพัฒนานั้นมันไม่คุ้ม แต่ฉันรู้ว่าที่เซียวซือทำไม่ได้หวังกำไร แต่ต้องการโจมตีฉัน

ตอนที่ฉันยังตะลึงอยู่นั้น เครื่องดันดินได้ขับเข้าไป และได้ดันรั้วไม้ด้านนอกตึกล้มไปแล้ว

เมื่อท่อนไม้ที่ถูกถอนตกลงบนพื้นทีละท่อนจนกระทบพื้น ทำให้ฝุ่นฟุ้งขึ้น จนแทบจะมองไม่เห็นดอกไม้แต่ละกระถางในสวน

ดอกไม้พวกนั้นฉันจ้างนักจัดดอกไม้มาดูแลเป็นพิเศษเรื่อยๆ เพราะทั้งดอกไม้และกระถางเป็นของที่มีตั้งแต่แม่ยังอยู่

ฉันอยากจะวิ่งไปเก็บกระถางดอกไม้ของฉัน แต่หนีอีโจวกอดฉันแน่น "อย่าไปเซียวเซิง มันอันตราย"

“ปล่อยฉันนะ กระถางของแม่ ดอกไม้ของแม่”

“ตอนนี้มันแตกไปหมดแล้ว คุณไปก็ไม่ได้ช่วย พวกเขาถูกสั่งให้รื้อถอนตึก เราก็หยุดพวกเขาไม่ได้”

กระถางพวกนั้นส่งเสียงดังเมื่อกระทบกับพื้น และเครื่องดันดินก็ดันไปที่กระท่อมหลังน้อย อีกไม่นานที่นี่ก็จะเหลือแต่ซากปรักหักพัง และฉันคงช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว

ร่างกายของฉันแข็งทื่อในอ้อมแขนของหนีอีโจว ฉันพูดกับเขาอย่างอ่อนแรง "ไม่ต้องกอดฉันไว้ ฉันไม่ไปหรอก"

ตอนนี้ที่นั่นฝุ่นฟุ้งไปทั่ว ก้อนอิฐตกลงมาเสียงดัง ฉันไม่ใช่คนโง่ เข้าไปก็โดนก้อนอิฐและไม้หล่นใส่ แล้วฉันจะเออะไรกลับคืนได้อีก