พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 450

ฉันนั่งลงดื่มโจ๊ก โจ๊กสดและหวานมาก เม็ดข้าวที่ตุ๋นจนละลายหมดจนไม่เป็นทรงให้เห็น

หอยเป๋าฮื้อในโจ๊กยังคงสดเด้ง กุ้งม้วนตัว กัดไปน้ำในเนื้อก็พุ่งในปาก

ฉันยังได้กลิ่นหอมของพริกไทยขาว พูดได้แค่โจ๊กทะเลนี่ทั้งเนียนและสดใหม่ กลิ้งจากคอลงสู่กระเพาะฉันไปเลย ทั้งเหมาะเจาะและสบายสะดวกสบายมาก

โจ๊กชามไม่ใหญ่ ฉันเลยกินหมดในคราวเดียว

ฉันเจริญอาหารไม่น้อย หนีอีโจวแสดงออกว่ามีความสุข "ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะเจริญอาหารดี ลองแข่งกับเฉียวอี้ดูสิ"

ไม่ว่าฉันจะเจริญอาหารแค่ไหนก็ไม่ใช่คู่แข่งของเฉียวอี้ เธอสูงกว่าฉันกระเพาะก็คงจะใหญ่กว่าฉัน อีกอย่างคือเธอกินเร็วมาก

ฉันกินโจ๊กไปได้แค่ครึ่งชาม เธอก็กินหมดแล้วลุกไปหยิบอาหารที่บาร์อาหารแล้ว

"คุณอยากกินอะไร เดี๋ยวผมไปหยิบให้" หนีอีโจวยื่นทิชชูให้ ฉันรับมาแล้วขอบคุณเขาด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไร ฉันไปหยิบเอง"

อาหารทะเลวันนี้สดมากเหมือนเดิม แม้จะวางปลาดิบเป็นกองโตก็ไม่มีกลิ่นคาวเลย

ฉันหยิบอาหารที่ชอบไปเยอะมาก และไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงเจริญอาหารขนาดนี้

จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าฉันแปลกจนตัวเองก็ไม่คุ้นเคย หลังจากที่เกิดเรื่องกระทบจิตใจขนาดนั้น ยังต้องเผชิญหน้ากับหนีอีโจวที่ยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันยังกินได้เยอะขนาดนี้

พอฉันเจริญอาหารเฉียวอี้ก็มีความสุข หลังจากที่เรากินปลาดิบเสร็จเราก็ต้มปูในหม้อไฟ หลังจากกินปู ฟัวกราส์เห็ดทรัฟเฟิลที่นี่ก็อร่อยมาก ฉันยังกินซี่โครงแกะไปนิดหน่อย แล้วตบท้ายด้วยชีสเค้กและเรดเวลเวทเค้ก

จนสุดท้ายฉันก็กินสาคูมะม่วงนมสดหน้าส้มโอที่ชอบมากไม่ลง ฉันนั่งบนเก้าอี้แล้วกุมท้องด้วยมือทั้งสองข้าง ฉันคงจะกินจนเดินไม่ไหวจริงๆ

เฉียวอี้ยังคงมีพื้นที่กินเพิ่ม เธอไปหยิบหมูย่างอีกฝั่ง ที่โต๊ะเลยเหลือแค่ฉันกับหนีอีโจวที่นั่งเงียบๆ

หนีอีโจวมองมาแล้วยื่นบางอย่างให้ฉัน ฉันรับมาและเห็นว่ามันเป็นกล่องยาเม็ดลดกรดในกระเพาะ

เขาใส่ใจมากจนเกินไป มากินบุฟเฟ่ต์ยังเตรียมยานี้ไว้ให้

ฉันว่าฉันต้องการสิ่งนี้จริงๆ เพราะฉันรู้สึกว่าท้องของฉันอิ่มจนจุก ฉันกินไปเม็ดหนึ่งแล้วคืนยาให้เขา

หนีอีโจวกล่าวว่า "ตอนนี้คุณอยู่กับเฉียวอี้ควรเก็บยานี้ไว้เสมอ เธอน่าจะชวนคุณกินจนจุกบ่อยๆ"

ฉันหัวเราะ "ก็จริง ฉันจะเก็บมันไว้แล้วกัน"

ฉันเก็บยาลงในกระเป๋า ยังไม่ทันจะเงยหน้าขึ้นหนีอีโจวก็พูดขึ้น "แม้ฉันจะไม่รู้ว่าทำไมคุณกับเฉียวอี้ถึงกลับมา แต่ฉันคิดว่าในเมื่อตัดสินใจจะไปแล้วก็ไปแล้วไปเลย!"

ฉันไม่ได้พูดอะไร หยิบกระจกบานเล็กออกมาจากกระเป๋า แล้วมองดูตัวเองในกระจก

เพราะกินจนอิ่มบนหน้าเลยมีเลือดฝาด ดวงตาสดใส ปากเป็นประกาย

ในที่สุดฉันก็ดูไม่เหมือนผู้ลี้ภัย

“อันที่จริงฉันกำลังจัดการธุระที่เมืองฮวา วางแผนว่าเสร็จก็จะไป”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา "แล้ว?"

“แล้วก็ดูแลแม่ด้วย” หนีอีโจวมองมาที่ฉันอย่างลึกซึ้ง “ดูแลคุณด้วย”

สายตาของเขาทำให้ฉันประทับใจจริงๆ ฉันรู้ว่าหนีอีโจวชอบฉันมาตลอด และความชอบของเขาไม่ได้ทำให้ฉันกดดัน มันเหมือนลำธารไหลเอื่อยๆ ข้างฉันอย่างเงียบๆ

ถ้าเมื่อก่อนฉันคงจะขอบคุณหนีอีโจวมากสำหรับการดูแลอย่างเงียบ ๆ ของเขา แต่ในความเป็นจริงฉันควรตระหนักว่า ทุกคนมีความปรารถนาและความโลภในสิ่งที่ตัวเองต้องการ