เข้าสู่ระบบผ่าน

พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 453

เฉียวอี้รีบขับรถไปที่ทางเข้าโรงแรม จากนั้นฉันขอให้เธอจอดรถไว้ที่ลับตาแต่ก็สามารถมองเห็นทางเข้าโรงแรมได้อย่างชัดเจน

ไม่นานหลังจากที่รถของเธอหยุด ฉันก็เห็นสีชิงชวนเดินออกมาจากโรงแรม

เขาสวมสูทสีเข้ม คนทั้งคนยังคงยืนตระหง่าน แม้ว่าชุดของเขาสีจะค่อนข้างเข้ม แต่ฉันก็ยังเห็นเขาในฝูงชนได้อย่างรวดเร็ว

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาของฉัน เขาคือคนที่ที่เปล่งประกาย

น่าจะเป็นครั้งแรกที่ฉันยอมรับในใจว่าฉันรักสีชิงชวน

เมื่อก่อนฉันปฏิเสธเสมอ ไม่ยอมรับใจตัวเองตรงๆ

ตอนนี้ฉันจะไม่ทำแล้ว ฉันไม่สามารถขี้ขลาดจนไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง

เมื่อเห็นสีชิงชวน เฉียวอี้ตื่นเต้นกว่าฉันด้วยซ้ำ เธอใช้นิ้วแหย่ฉัน "สีชิงชวนสีชิงชวนน่ะ!"

ฉันถูกเธอสะกิดจนเจ็บ ฉันพยักหน้าแล้วพูดว่า "ฉันรู้แล้ว ฉันเห็นแล้ว"

“ถ้าอย่างนั้นจะให้ฉันขับรถเข้าไปใกล้ๆ ไหม เหมือนว่าค่อนข้างห่างจากเขา”

"คิดว่าสีชิงชวนโง่หรือไง? อย่าขับใกล้ไป ฉันไม่อยากให้เขาเห็นฉัน"

"เฮ้อ" เฉียวอี้ถอนหายใจ "พูดตามตรงสีชิงชวนปฏิบัติต่อเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ ฉันดูออกว่าเขาทำดีกับเธอไม่ใช่เพราะว่าเธอมีลูกกับเขา ไหนพูดสิว่าคิดอะไรอยู่? ดูละครน้ำเน่ามากเกินไปใช่ไหม ทำไมถึงคิดว่าเธอกับเขาเป็นพี่น้องแท้ๆ กัน โลกนี้จะไปมีเรื่องราวน้ำเน่าขนาดนี้ได้ยังไง"

ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นฉันถึงหมกมุ่นผีหลงขนาดนั้น และก็ไม่ได้คิดมาก

"เอาเถอะเอาเถอะ จะโทษเธอก็ไม่ได้ เป็นเพราะเซียวซือและเจินเสียนที่ติดสินบนคนของศูนย์วินิจฉัย แน่นอนว่าเธอเชื่อในวิทยาศาสตร์ เอางี้เธอค่อยๆ ดูไป ฉันไปเดินเล่นก่อน"

เฉียวอี้ลงจากรถ เหลือฉันคนเดียว ฉันงอครึ่งตัวและตัวทั้งตัวเกือบจะแนบชิดกระจกรถ ฉันมองไปที่สีชิงชวนอย่างไม่กะพริบตา

เขากำลังคุยกับเพื่อนๆ ดูอารมณ์ดี ฉันเห็นเขากำลังยิ้ม ยิ้มจนเห็นฟันขาว

สีชิงชวนหล่อมากเวลายิ้ม ฉันรู้สึกว่าเวลารักใครสักคนก็จะปัญญาอ่อนแบบนี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็รู้สึกดูดีเสมอ

ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงคืนที่สีชิงชวนไปหาฉันที่โรงแรม เขามองมาที่ฉันร้องไห้กับฉัน ของเหลวราวกับคริสทัลไหลลงบนแก้มของเขา

ตอนนี้ได้เห็นรอยยิ้มของเขา ราวกับชั่วกัลป์

เวลาที่สีชิงชวนยิ้มนั้นดูดีจริงๆ ดูดีจนทำให้ฉันลืมเรื่องแย่ๆ เหล่านั้นไปได้เลย

ฉันมองจนไม่รู้ตัว จู่ๆ สีชิงชวนก็เหลือบมองมาทางฉัน ฉันรีบย่อตัวลงทันที จากนั้นก็โขกโดนหัวตัวเอง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลออกมา

หัวใจของฉันเต้นแรง ฉันกลัวว่าสีชิงชวนจะเห็นฉันแล้วเดินมาหาฉัน ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่

ฉันนั่งยองๆ อยู่ในรถประมาณหนึ่งหรือสองนาที ก็ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ จากนั้นค่อยๆ ประคองกระจกรถยืดตัวขึ้นมา

สีชิงชวนไม่ได้มาโผล่แถวรถฉัน ฉันมองไปที่ทางเข้าโรงแรม เขาก็หายไป

บางทีเขาอาจจะไม่สังเกตเห็นฉัน บางทีเขาอาจจะเห็นแล้วแต่ไม่อยากมาหา

ฉันยังคงผิดหวังเล็กน้อย แม้ว่าฉันจะกลัวเล็กน้อย แต่ฉันไม่รู้ว่าสีชิงชวนจะตอบสนองยังไงเมื่อเขาเห็นฉัน?

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พ่ายรักเมียในนาม(จบ)