พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 465

สีชิงชวนดึงฉันไปใต้ไฟริมทาง ทันใดนั้นเขาก็หยุดกะทันหันจนฉันเกือบจะชนเข้า

เขาก้มลงและหรี่ตามองฉัน ฉันไม่รู้เลยว่าเขากำลังมองอะไรกันแน่ อยู่ ๆ เขาก็จับมาที่คางของฉัน “พวกนั้นลงมือกับคุณเหรอ ?”

“ไม่มีนะ…” ฉันครุ่นคิดอยู่สักพัก “โอ้ มีอยู่คนหนึ่งที่มาบีบคางฉัน”

“ทำไมมันต้องบีบคางของคุณด้วย ?”

“อาจจะเพราะจะดูว่าฉันทำศัลยกรรมมาไหม !”

“พวกนั้นโง่หรือเปล่า?” สีชิงชวนอยู่ ๆ ก็ถามฉันด้วยน้ำเสียงดุร้าย “มันคนไหนที่บีบคางคุณ ?”

“เอ่อ…” ฉันหันกลับไปมองคนพวกนั้นที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น “คนนี้ คนที่ใส่หมวกแก๊ป”

สีชิงชวนปล่อยฉันก่อนจะเดินไปหาคนพวกนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรจึงได้แต่รีบเดินตามไป

เขาเหยียบลงไปที่อกของคนที่สวมหมวกแก๊ปสีเหลือง ก่อนที่จะถามฉัน “มันใช่ไหม ?”

คนนั้นตะโกนออกมาอย่างน่าสังเวช เสียงกรีดร้องราวกับสามารถทะลุขึ้นไปบนท้องฟ้าได้

ฉันมองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง “ใช่”

เสียงของเขาที่ฉันได้ยินสามารถรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด ฉันพูดว่า “เขาก็แค่บีบคางของฉัน คุณไม่ต้องเอาชีวิตเขาหรอก”

“คุณบ้าไปแล้วหรือไง?” เขาดุฉัน “ถ้าผมมาช้าอีกแค่ก้าวเดียว คุณก็คงถูกพวกมันผลักเข้าไปในรถแล้ว คุณรู้ไหมว่าผลจะออกมาเป็นยังไงถ้าคุณเข้าไปในรถ ? พวกมันมีคนมากขนาดนี้แต่คุณเป็นผู้หญิงแค่คนเดียว คุณคิดถึงสิ่งที่น่ากลัวได้เลย !”

พอฉันมาคิดในตอนนี้มันก็ค่อนข้างน่ากลัวจริง ๆ ในตอนนี้พวกคนที่นอนอยู่บนพื้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น แต่อาจจะเป็นเพราะอำนาจของสีชิงชวนทำให้คนพวกนั้นรู้สึกตกใจ เพราะแบบนั้นคนพวกนั้นที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นอยู่ไกล ๆ ไม่กล้าที่จะเดินเข้ามา

ฉันคิดว่าเขาคงจะอยากเหยียบอกคนพวกนั้นที่อยู่บนพื้นจนอกแตกไปเลย ฉันเองก็ไม่อยากพูดขอความเห็นใจให้กับคนพวกนั้น เพียงแต่แค่ไม่อยากให้อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องมันบานปลายไปกว่านี้

“ช่างมันเถอะ อีกสักพักก็จะมีคนมาจัดการคนพวกนี้ใช่ไหม?”

สีชิงชวนดึงขากลับมา ก่อนที่จะจับมือฉันอีกครั้งแล้วพาฉันเดินไปที่รถของเขา จากนั้นก็เปิดประตรถ

ครั้งนี้เขาใช้มือกั้นที่ขอบประตูรถก่อนที่ให้ฉันเข้าไป และยังช่วยฉันคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างระมัดระวัง

ฉันบอกขอบคุณเขา แต่เขากลับทำหน้าอึมครึมไม่พูดกับฉันสักประโยค

เมื่อมาถึงแยกไฟแดงที่สอง ฉันก็ถามเขาว่า “คุณจะไม่ถามฉันหน่อยเหรอว่าฉันจะไปไหน ?”

“จะไปไหนล่ะ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

“ฉันอยู่ที่วิลล่าของเฉียวอี้ แต่ว่าฉันไม่มีกุญแจเลยเข้าไปไม่ได้”

เขาใช้มือหนึ่งข้างวางไว้ที่พวงมาลัยก่อนจะมองมาที่ฉัน “หลังจากนั้นล่ะ ?”

“หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เอาบัตรประชาชนมา เลยเปิดห้องในโรงแรมไม่ได้”

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”

“จากนั้น…” ฉันมองไปที่หน้าของเขาอย่างระมัดระวัง “ฉันไม่มีที่ให้พัก ถ้าอย่างนั้น…” ฉันลองพูดหยั่งเชิงเขา “คุณช่วยหาที่พักให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“พวกเราสองคนเลิกกันไปแล้ว การที่คุณจะกลับไปที่ตระกูสีมันดูไม่ค่อยจะสะดวกสักเท่าไหร่” เขาปฏิเสธฉันอย่างตรงไปตรงมา

“ฉันไม่ต้องกลับไปที่ตระกูลสีก็ได้ ฉันยังจำได้ว่าคุณยังมีวิลล่าที่อยู่ด้านนอก วิลล่าที่ครั้งก่อนที่พวกเราสองคนไปพักตอนได้รับบาดเจ็บ”

“ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”

“ทำไมไม่สะดวกล่ะ? ถ้าคุณรู้สึกไม่สะดวกจริง ๆ คุณก็แค่ให้ฉันพักในวิลล่าของคุณ จากนั้นคุณก็กลับไปพักที่บ้านไง”

“ความหมายของผมคือ ไม่สะดวกให้คุณไปนอนที่วิลล่าของผม”

“หรือว่าคุณซ่อนผู้หญิงเอาไว้หรือไง ทำไมถึงไม่สะดวกกัน?” ช่างเป็นเรื่องยากจริง ๆ ที่ฉันจะทำตัวหน้าหนาแบบนี้ ไม่คุ้นเคยเลยจริง ๆ