พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 467

สีชิงชวนมาส่งฉันที่หน้าประตู แต่ไม่คิดจะเข้าไปข้างใน เซียวหลิงหลิงกระตือรือร้นที่จะเชิญเขาเข้าไปนั่งข้างใน

แต่การแสดงของออกของสีชิงชวนไม่คู่ควรยิ่งนัก “เมื่อไหร่ที่พวกคุณเป็นเจ้าของของที่นี่จริง ๆ ค่อยเชิญผมมาดื่มกาแฟเถอะครับ”

จากนั้นสีชิงชวนก็เดินจากไป เซียวหลิงหลิงมองมาที่ฉัน “เขาหมายถึงอะไร ? ใช่สิ ทำไมเธอกับสีชิงชวนถึงมาอยู่ด้วยกันได้ ? ไม่ใช่ว่าเขากับเซียวซือกำลังจะหมั้นกันในเร็ว ๆ นี้ไม่ใช่เหรอ ?”

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะยังมีเวลาว่างพอที่จะเอาเรื่องซุบซิบพวกนี้มาถามในตอนนี้ได้หรอกนะ มีความสุขด้วยตัวเองบ้างเถอะ!” ฉันพูด “ในเมื่อเซียวซือปิดห้องของคุณพ่อไปแล้ว เธอก็อย่าเข้าไปอีกเลย”

ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเซียวหลิงหลิงที่จู่ ๆ เข้าไปในห้องของพวกเราเป็นเพราะความคิดถึง

ฉันมองไปที่เธอ “เป็นไปได้ไหมที่เธอเอาภาพวาดตัวหนังสือที่วาดด้วยพู่กันของคุณพ่อไป รวมถึงพวกเครื่องเพชรของคุณแม่ของเธอด้วย ?”

“มีที่ไหนล่ะ? ฉันแค่อยากเข้าไปดูว่าเซียวซือแอบเอาของของพวกเขาไปขายหรือเปล่าเท่านั้นเอง”

“เอาไปขายหรือยังล่ะ?”

เซียวหลิงหลิงส่ายหัว “หล่อนแปลกมาก เอาของดี ๆ พวกนั้นไปกองรวมกันไว้ที่มุมกำแพง ถ้าหล่อนจะปิดห้องของพ่อกับแม่ไว้เพื่อให้เหลือความทรงจำของตัวเองเอาไว้ แต่ทำไมหล่อนจะต้องรื้อทุกอย่างที่อยู่ในห้องล่ะ ทั้งเตียง ตู้ วอลล์เปเปอร์ เหลือไว้แต่ผนังใหญ่ๆ สีขาวๆ ไม่รู้ว่าเธออยากทำอะไรกันแน่”

ฉันรู้ว่าหล่อนต้องการทำอะไร หล่อนกลัวจนจิตใจไม่เป็นสุข แต่ว่าห้องนั้นคุณพ่อไม่ได้อยู่แค่คนเดียว แต่ยังมีคุณแม่ด้วย !

ทันใดนั้นจู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งขึ้นมา ฉันคิดมาตลอดว่าการตายของแม่เลี้ยงของฉันนั้นค่อนข้างแปลกและมันยังเกินกว่าความคาดหมายอีกด้วย หรือว่าจะเป็นเซียวซือ ?

ไม่ ไม่ ไม่ ฉันรีบปฏิเสธความคิดนี้ที่อยู่ในหัวของฉัน

แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมหล่อนถึงฆ่าคุณพ่อ แต่ว่าเธอเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องฆ่าแม่ของหล่อนเอง !

หรือว่าเธอต้องการเป็นเข้าของเซียวกรุ๊ปและตระกูลเซียว เพราะแบบนั้นเธอจึงต้องกำจัดคนที่อยู่รอบตัวเธอ ?

ความคิดนี้ทำให้ตัวฉันสั่น เซียวซือดูเหมือนจะกลายเป็นปีศาจไปแล้ว

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่? เดี๋ยวก็ส่ายหัว เดี๋ยวก็พยักหน้า ?” เซียวหลิงหลิงจ้องมองมาที่ฉัน “เธอกำลังคิดถึงอะไรอยู่ ?”

“ฉันไม่ได้คิดอะไรเลย” ฉันบอกเธอ “ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว เธอไปพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ”

ฉันกลับมาที่ห้องที่เดิมทีเป็นห้องของฉัน ห้องของฉันไม่ได้ถูกย้ายไปไหน ยังคงถูกรักษาเอาไว้เหมือนเดิม ดังนั้นฉันเลยรู้สึกว่าเซียวซือยิ่งดูน่าสงสัยมากขึ้น

หล่อนไม่ได้เคลื่อนย้ายห้องของฉัน แต่กลับปิดห้องของคุณพ่อกับคุณแม่ไว้

ฉันไม่ได้เอากระเป๋าเดินทางกลับมา แต่บ้านตระกูลเซียวเดิมทีก็มีของของฉันอยู่แล้ว ฉันจึงไปบ้วนปากล้างหน้าและเข้านอน

เฉียวอี้โทรมาหาฉัน เธอถามฉันว่าได้เคลียร์กับสีชิงชวนหรือยัง

ฉันจึงบอกเธอไปว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านตระกูลเซียว เฉียวอี้ผงะไปชั่วครู่ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

“การกลับไปที่ตระกูลเซียวเองก็ไม่ตัวเลือกที่แย่อะไร แต่ว่าเธอต้องมั่นใจว่าจะจัดการเซียวซือให้เรียบร้อย ตอนนี้พอฉันมองดูเซียวซือมากเท่าไหร่หล่อนก็ยิ่งดูเหมือนคนนิสัยเสีย เธอควรจะระวังไว้หน่อยนะ ลองคิดดูสิ หล่อนยังสามารถฆ่าพ่อผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเธอได้ และในตอนนี้เธอยังไปคุกคามหล่อนกับสีชิงชวนอีก ไม่รู้เลยว่าเธอจะสามารถทำอะไรได้บ้าง”

“ฉันเข้าใจแล้ว” ฉันพูด “เธอวางใจเถอะ ฉันจะระวังตัว”

ฉันคุยกับเฉียวอี้อยู่นาน เธอออกมาจากบาร์มาสักพัก ก่อนจะเปลี่ยนไปนั่งดื่มที่อื่นต่อ ตอนนี้ก็เพิ่งจะถึงบ้าน

ฉันคุยกับเฉียวอี้จนรู้สึกง่วงนอน จากนั้นฉันก็หลับไป