พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 468

เช้าตรู่แบบนี้เซียวหลิงหลิงยังจะทะเลาะอะไรอีก ?

สายตาของเซียวหลิงหลิงมักจะโลกทัศน์แคบอยู่แล้ว ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอเคยกังวลว่าทำไมคุณพ่อตอนที่เขาเดินทางไปทำธุรกิจถึงให้ของขวัญฉันดีกว่าที่ให้กับเธอ หรือการที่แม่เลี้ยงจะซื้อชุดราคาแพงให้กับเซียวซือ แต่ตัวเธอกลับไม่มี

ฉันเสียใจเป็นอย่างมากว่าทำไมคุณพ่อต้องมีลูกสาวอย่างเซียวหลิงหลิง เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าอย่างน้อยเซียวซือก็สามารถเป็นความภาคภูมิใจของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะคิดผิดไป และก็เป็นลูกสาวของเขาเองที่เป็นคนฆ่าเขา

เซียวหลิงหลิงเอาแต่ตะโกนอยู่ด้านนอกจนฉันไม่สามารถนอนต่อได้

ฉันไปล้างหน้าล้างตา ก่อนจะเดินออกจากห้อง เซียวหลิงหลิงยังคงพัวพันอยู่กับเซียวซือ

“เธอล็อกประตูห้องคุณแม่ไม่ให้ฉันเข้าไป พวกเครื่องประดับมีค่าของคุณแม่ของฉันไม่ใช่ว่าเธอแอบขโมยไปขายแล้วหรือไง ? เธออย่าคิดครอบครองสิ่งที่ไม่ใช่ของเธอเอง เอาออกมาคืนฉันซะ !”

“เธอสร้างปัญหาพอหรือยัง ? ถ้าเธอยังคิดที่จะสร้างปัญหาอีก ต่อไปนี้เธออย่าแม้แต่จะก้าวเข้าประตูตระกูลเซียวของฉันอีก”

“เธอมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉันเข้า ? ฉันเองก็ถือว่าเป็นคนของตระกูลเซียว และฉันยังเป็นพี่สาวของเธอด้วย และของของคุณแม่ฉันก็ควรที่จะเป็นคนเก็บรักษาเอาไว้ !”

ฉันคิดว่าเมื่อไม่นานมานี้เซียวหลิงหลิงคงกำลังขัดสนเรื่องเงิน ขัดสนเป็นอย่างมากเลยด้วย เสวียเหวินเองก็คงเอาเงินของเธอไปใช้จำนวนไม่น้อย ฉันคิดว่าเซียวหลิงหลิงคงต้องการใช้เครื่องประดับของแม่เลี้ยงของเธอเพื่อหมุนเงิน

เซียวหลิงหลิงที่ไม่ได้รับเครื่องประดับ เธอจึงเอาแต่รบเร้าเซียวซือไม่หยุด “เธอเปิดห้องของคุณแม่ซะ ฉันจะเข้าไปหา เธออย่าคิดจะเก็บไว้คนเดียว”

“เซียวหลิงหลิงเธอพอสักที !”

“เธอจะไม่เปิดใช่ไหม ? งั้นฉันจะเข้าไปเอาเอง ! อยู่ ๆ คุณแม่ก็เสีย ไม่แม้แต่จะทิ้งพินัยกรรมเอาไว้ เมื่อก่อนเธอบอกไว้เธอจะเอาเครื่องประดับทั้งหมดให้ฉัน”

“เซียวหลิงหลิงเธอมันสมองหมูเหรอ ในสมองของเธอนอกจากเงินยังมีอะไรบ้าง ?”

“ฉันไม่มีความสามารถเท่าเธอ อีกทั้งยังไม่มีความทะเยอทะยานเหมือนเธออีก นึกไม่ถึงว่าเธอจะโกงหุ้นทั้งหมดมาจากเซียวเซิง ฉันยังคิดเลยว่าเธอจะเอามาแบ่งฉันครึ่งนึง เซียวซือ เธอมันโลภมากจริง ๆ เธอไม่ได้มีคอที่ใหญ่โตขนาดนั้น ถ้ากินมากขนาดนั้นไปก็อาจจะสำลักตายได้นะ เธอรีบ ๆ เอาเครื่องประดับมาให้ฉันเถอะ จะเอาออกมาหรือจะให้แจ้งตำรวจ"

ฉันยืนอยู่บนบันไดมองไปที่เซียวหลิงหลิงที่กำลังโต้เถียงกับเธออยู่ ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเซียวซือถึงต้องรีบไล่เซียวหลิงหลิงออกไป เพราะเซียวหลิงหลิงคอยเอาแต่จ้องเพื่อจะรบเร้าเธอทุกวัน ไม่ว่าใครก็ทนไม่ไหว

การที่ฉันพาเซียวหลิงหลิงกลับมาถือได้ว่าเป็นความคิดที่ฉลาดเอามาก ๆ

เซียวซือเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็พบกับฉัน เธอสะบัดมือของเซียวหลิงหลิงออกด้วยความโกรธ “ฉันขอเตือนเธอ ถ้าเธอยังสร้างปัญหาอยู่อีก นอกจากเธอจะไม่เดินออกจากประตูนี้ไปตลอดชีวิต ไม่เช่นนั้น เธอจะไม่มีโอกาสที่จะได้กลับเข้ามาอีกเลย”

“เธอกำลังข่มขู่ใครอยู่กัน? เธอกำลังขู่ใคร ? ฉันก็ถือว่าเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันออกไป ? ดี เธอไม่ให้ฉันใช่ไหม งั้นตอนนี้ฉันจะไปที่ห้องของคุณแม่เอง”

ในขณะที่เซียวหลิงหลิงพูดเธอก็วิ่งขึ้นมาชั้นบน เซียวซือคว้าตัวเธอไว้ “เครื่องประดับทั้งหมดฉันฝังไว้กับแม่แล้ว ไม่มีแล้ว”

“เธอพูดอะไร อะไรคือฝังไปแล้ว หมายความว่ายังไง?”

“อยู่ในกล่องบรรจุอัฐิของแม่ ถ้าเธออยากได้เธอก็ต้องไปขุดเอามาจากในหลุมแล้ว”

“เธอทำบ้าอะไรถึงเอาเครื่องประดับทั้งหมดของแม่ใส่ไว้ในกล่องบรรจุอัฐิ เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง เธอไม่รู้หรือไงว่าเครื่องประดับพวกนั้นมันแพงมาก! ชุดเซ็ตไพลินพวกนั้นสามารถซื้อบ้านได้เลย เธอรู้หรือเปล่า ? เธอโง่ไปแล้วใช่ไหม ?”

เซียวซือไม่สนใจเธอ ดูเหมือนว่าเธอมีบางอย่างที่ต้องทำและไม่มีเวลาที่จะมายุ่งกับเซียวหลิงหลิง เธอมองมาที่ฉันแล้วรีบจากไป

เซียวซือออกไปแล้ว เซียวหลิงหลิงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและไม่สามารถหาที่ระบายได้ เมื่อเธอเห็นฉันเธอก็เอาแต่พูดจ้อไปเรื่อยกับฉัน

“เธอพูดมาสิว่าเซียวซือเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า? สิ่งที่หล่อนพูดใครเขาจะเชื่อ หล่อนเองก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะเอาเครื่องประดับราคาแพงทั้งหมดใส่ลงไปในกล่องบรรจุอัฐิของแม่ ? แม่ไม่ใช่ฟาโรห์สักหน่อย ทำไมต้องเอาเครื่องประดับฝังลงไปด้วย”