พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 470

บอกว่าจะทำก็ต้องทำ ฉันออกจากบ้านและตรงไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อกี่เพ้าแบรนด์ที่แม่เลี้ยงของฉันชื่นชอบ ร้านอยู่บนชั้นสอง หน้าร้านแบรนด์ดังโดดเด่นสะดุดตาที่สุด ฉันเห็นทันทีที่ขึ้นไปยังชั้นบน

แม้ว่าแม่เลี้ยงจะอายุไม่มากนัก แต่หล่อนชอบสีแดงมากเป็นพิเศษ

หล่อนมักจะสวมชุดกี่เพ้าสีแดงมีกระดุมและปักลูกไม้

แม่เลี้ยงรักษารูปร่างได้เป็นอย่างดี เมื่อสวมชุดกี่เพ้าแล้วดูดีมาก

ฉันขอให้พนักงานหยิบชุดกี่เพ้าสีแดงสดมาให้ฉันลองสวม พนักงานกล่าวว่าสไตล์ของกี่เพ้าชุดนั้นค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ หล่อนสามารถแนะนำชุดที่เหมาะสมกว่าให้กับฉันได้ ฉันกล่าว “ไม่ต้อง ตัวนั้นแหละค่ะ”

แม้ว่าจะเป็นเพียงการทำให้เซียวซือตกใจกลัว แต่การแสดงละครก็ต้องทำให้สมบูรณ์แบบ ฉันต้องใส่ชุดให้เหมาะกับตัวเอง ถ้าหากสวมกี่เพ้าที่ไม่เหมาะสมกับตัวเอง การแสดงก็จะมีช่องโหว่เช่นนั้นก็จะไม่ดี

การสวมกี่เพ้านั้นค่อนข้างลำบาก โดยเฉพาะการติดกระดุม ฉันติดกระดุมอยู่นานมากและกว่าจะติดเสร็จนั้นไม่ง่ายเลย ขณะที่กำลังจะเดินออกไปฉับพลันฉันได้ยินเสียงคุ้นเคย

“ชิงชวน คุณช่วยดูให้ฉันหน่อย ฉันสวมชุดนี้แล้วสวยหรือเปล่า?”

นั่นไม่ใช่เสียงของเซียวซือหรอกเหรอ? ทำไมหล่อนอยู่ที่นี่ล่ะ?

ฉันเปิดแง้มประตูห้องลองชุดเล็กน้อย มองลอดออกไปผ่านช่องขนาดเล็ก เป็นจริงอย่างที่คาด ฉันเห็นเซียวซือแล้วก็สีชิงชวน

โอ้ พวกเขามาซื้อชุดราตรีสไตล์จีน

เป็นไปได้หรือไม่ว่าสีชิงชวนวางแผนที่จะแต่งงานกับหล่อนจริงๆ?

ลองชุดแต่งงานเสร็จแล้วไม่พูดถึง จากนั้นมาดูชุดราตรีสไตล์จีนอีกงั้นเหรอ?

เขาไม่รู้เหรอว่าท้ายที่สุดแล้วเซียวซือเป็นคนอย่างไร? ฉันคิดว่าคนอย่างเซียวซือ เขาอาจจะไม่เข้าใจเลยก็เป็นได้

ฉันกำลังหึงหวง ใช่แล้ว ฉันกำลังหึง ความหึงหวงที่ไม่อาจอธิบายได้เช่นนี้

พวกเขาอยู่ด้านนอกฉันไม่สามารถออกไปได้ ถ้าหากเซียวซือเห็นฉันสวมกี่เพ้าชุดนี้ เช่นนั้นกลางคืนฉันจะทำให้หล่อนตกใจได้อย่างไร หล่อนไม่มีทางกลัวอย่างแน่นอน

ฉันทำได้เพียงแค่อยู่ภายในห้องลองชุด รอจนกว่าพวกเขาจะจากไปจากนั้นค่อยว่ากัน

ฉันได้ยินพนักงานเหล่านั้นตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก คอยแนะนำเสื้อผ้าให้กับพวกเขา ฉันแนบหูลงบนประตูได้ยินพนักงานคนหนึ่งแนะนำเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้กับสีชิงชวน เชิญเขาไปลองเสื้อผ้าที่ห้องลองชุด

เดิมทีร้านนี้เป็นร้านทำชุดราตรีระดับไฮเอนด์ มีห้องลองชุดไม่มากนัก ทั้งหมดมีเพียงสองห้อง เซียวซือใช้อยู่ห้องหนึ่ง ตอนนี้อีกห้องหนึ่งฉันก็กำลังใช้อยู่

ฉันมองผ่านรอยแยกของประตู สีชิงชวนเดินมาถึงหน้าประตูห้องลองชุดของฉันแล้ว พนักงานคนนั้นเคาะประตู “ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง ลองชุดเสร็จหรือยังคะ? คุณอยู่ด้านในนั้นนานมากแล้วนะคะ ถ้าหากมีปัญหาอะไรสามารถบอกได้นะคะ”

ตอนนี้ฉันจะออกไปได้อย่างไร ถ้าหากเซียวซือเห็น เช่นนั้นความพยายามทั้งหมดก็จะสูญเปล่า

ฉันมองสีชิงชวนผ่านรอยแยกของประตู สบสายตาเขาชั่วขณะ

ฉันไม่รู้ว่าเขาจะจำฉันได้หรือเปล่า แต่ท่าทางลับๆล่อๆของฉันดูน่าสงสัยเป็นอย่างมาก

สีชิงชวนรับชุดทางการของเขาจากมือของพนักงานและเอ่ยกับหล่อน “ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเองได้”

“รับทราบค่ะคุณสี หากมีปัญหาอะไรคุณสามารถเรียกฉันได้นะคะ”

พนักงานเดินจากไปด้วยความสุภาพ สีชิงชวนยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้องของฉันพร้อมกับเสื้อผ้าที่อยู่ภายในอ้อมแขนของเขา ประตูห้องลองชุดที่อยู่ตรงข้ามกำลังปิดอยู่ คาดว่าเซียวซือกำลังลองชุดอยู่ด้านในนั้น

ฉันเปิดประตูออกไป สีชิงชวนเห็นฉัน เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ฉันเอื้อมมือออกไปจับแขนเขา ดึงเขาเข้ามาภายในห้องลองชุดของฉัน จากนั้นปิดประตู

ด้านในห้องลองชุดมีขนาดเล็กมาก ฉันอยู่เพียงคนเดียวห้องก็เกือบจะเต็มแล้ว แต่เมื่อเบียดเสียดกับร่างกายใหญ่กำยำของสีชิงชวน พวกเราทั้งสองคนเผชิญหน้ากันจนจมูกแทบจะชนกันแล้ว

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” สีชิงชวนกดเสียงต่ำลง แต่ห้องลองชุดสองห้องนี้อยู่ใกล้กันมาก ฉันกลัวว่าเซียวซือจะได้ยินดังนั้นเลยรีบยื่นมือออกไปปิดปากเขา