พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 472

เดิมทีฉันสวมชุดนอนแบบอนุรักษ์นิยม[1] ทั้งหมดนี้ฉันซื้อไว้ตั้งแต่ก่อนที่จะแต่งงานกับสีชิงชวน เป็นสไตล์ลายตุ๊กตาเมื่อสวมใส่แล้วจะดูเป็นเด็กใสซื่ออ่อนต่อโลก

ฉันจำได้ว่าภายในตู้เสื้อผ้าของฉันมีเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งที่เฉียวอี้มอบให้ฉันในวันที่ฉันอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ เป็นชุดนอนที่เซ็กซี่มาก

ฉันคิดอยู่ตลอดว่าอยากจะนำชุดนี้ออกมาใส่ แต่ก็ไร้ซึ่งโอกาส

ปกติแล้วฉันเองก็ไม่เคยสวมชุดแบบนี้ เพราะว่าค่อนข้างวาบหวิวเกินไป ฉันอยู่ภายในบ้านตระกูลเซียวค่อนข้างประหลาดเกินไปหน่อย แต่วันนี้กลับมีประโยชน์แล้ว

ฉันกลับห้องและสวมชุดนอนเซ็กซี่ตัวนั้น ด้านในเป็นเสื้อผ้าไหมสายเดี่ยว เปิดเผยเนินอก ด้านนอกเป็นเสื้อคลุมสั้นลายลูกไม้ ความโอเวอร์ของชุดนอนตัวนี้ก็คือไม่มีกางเกงขาสั้น มีเพียงเสื้อด้านในและเสื้อคลุมสั้นเท่านั้น

ฉันสวมชุดนี้ต้นขาของฉันถูกเปิดเผยออกมาทั้งหมด และกล่าวให้เกินจริงชุดนอนนี้ยังประกอบด้วยสายรัดถุงเท้าที่รัดอยู่ตรงขา ไม่เพียงแต่จะเซ็กซี่เท่านั้น แต่หากสวมใส่ให้ผู้ชายมองนั่นก็คือการยั่วยวนที่เปลือยเปล่า

ฉันอยากจะยั่วยวนสีชิงชวนก็เพราะว่าฉันต้องการเห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเซียวซือ

ฉันสวมชุดนอนเซ็กซี่และเดินลงไปยังชั้นล่าง อย่างไรตระกูลเซียวในตอนนี้ก็ไม่มีผู้ชายคนอื่นนอกจากสีชิงชวน ทุกคนล้วนแต่เป็นผู้หญิงและฉันเองก็ไม่ต้องกลัวอะไร

ฉันเดินบันไดอย่างเชื่องช้า เซียวซือและพวกเขาต่างกำลังวุ่นวายอยู่กับสิ่งของที่ซื้อกลับมา เช่นนั้นฉันเลยเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อน

“พี่รอง พวกคุณกลับมาแล้ว ซื้อของมาเยอะแยะเลยใช่ไหม?”

เซียวซือและสีชิงชวนเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน ฉันคาดว่าเดิมทีหล่อนตั้งใจจะโอ้อวดฉัน แต่ทันทีที่หล่อนเห็นฉันยืนอยู่บนบันได ร่างกายของหล่อนพลันแข็งทื่อชั่วขณะ

ดวงตาของหล่อนเบิกกว้าง สีหน้าของหล่อนดูไม่ยากจะเชื่อ

ฉันเพียงแค่ชำเลืองมองหล่อน ขณะนี้ฉันไม่ได้สนใจมองสีหน้าของหล่อนเลย ฉันให้ความสนใจกับสีชิงชวนมากกว่าเมื่อเขาเห็นฉันสวมชุดนี้แล้วสีหน้าของเขาจะเป็นอย่างไร?

เซียวซือเห็นฉันแล้ว เช่นนั้นสีชิงชวนเองก็ต้องเห็นฉันเช่นกัน ฉันเห็นดวงตาของเขาส่องสว่างขึ้นชั่วขณะหนึ่ง นั่นคือสายตาที่ผู้ชายมองผู้หญิง

จากนั้นใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มคลุมเครือ

สีชิงชวนเป็นคนฉลาด แน่นอนว่าเขาสามารถคาดเดาได้การที่ฉันออกมาทำตัวใสซื่อก็เพื่อยั่วยุโทสะของเซียวซือ

แต่ฉันเองก็มองเห็นความประหลาดใจภายในสายตาของเขา

เมื่อกี้ฉันมองกระจก ฉันเองก็รู้สึกว่ารูปร่างของตนเองนั้นดีมาก ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าการที่ฉันสวมเสื้อผ้าแบบนี้จะดูเข้ากับฉันมาก ตรงกันข้ามกลับทำให้ดูมีเสน่ห์มากยิ่งกว่า

อารมณ์ของเซียวซือกำลังจะระเบิดแล้ว เธอจ้องมองฉันด้วยดวงตาเบิกกว้าง ราวกับว่ากำลังเอ่ยเตือน หากฉันกล้าเข้าใกล้พวกเขาอีกแม้แต่ก้าวเดียว เธอจะเดินเข้ามาและฉีกฉันให้เป็นชิ้นๆ

ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร แต่ฉันไม่กลัวเธอ

เธอไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้พวกเขา แต่ฉันอยาก

ฉันก้าวเท้าลงบันไดทีละก้าว จากนั้นเดินเข้าไปหาพวกเขา

เดิมทีอยู่บนบันได ระยะห่างค่อนข้างไกลมองเห็นอะไรได้ไม่ชัดเจนนัก ตอนนี้ฉันเดินเข้าไปใกล้ ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว

แม้ว่าเสื้อคลุมด้านนอกของฉันจะยาวถึงบริเวณเข่า แต่เพราะว่าไม่มีกระดุมและเข็มขัด เวลาเดินเสื้อผ้าก็ถูกยกขึ้นอย่างแน่นอนและเผยให้เห็นต้นขาด้านใน

สายตาของเซียวซือจ้องมองต้นขาของฉัน จากนั้นหันไปมองสีหน้าของสีชิงชวนที่อยู่ด้านข้างหล่อน

สีชิงชวนน่ะเหรอ? เขามองฉันตาไม่กะพริบ มองหน้าอกของฉัน มองต้นขาของฉัน

อารมณ์โกรธของเซียวซือกำลังจะปะทุแล้ว ใบหน้าของหล่อนแดงก่ำราวกับว่าเลือดภายในร่างกายไหลมารวมกันบนใบหน้าของหล่อน

น้อยครั้งมากที่เซียวซือจะโมโหเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าหล่อนมักจะเก็บซ่อนอารมณ์ของตนเองเก่งหรอกเหรอ? ทำไมครั้งนี้ไม่เก็บซ่อนแล้วล่ะ?