พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 474

ภายในสายตาของเซียวซือ ฉันมองเห็นความโกรธแค้นที่หล่อนอยากจะฉีกฉันให้เป็นชิ้นๆ

แต่หล่อนอดกลั้นไว้ ภายในหัวใจของหล่อนรู้ดี ถ้าหากตอนนี้หล่อนแตกหักกับสีชิงชวนนั้นจะหมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนและสีชิงชวนนั้นจบสิ้นแล้ว หมายความว่างานเลี้ยงวันหมั้นในวันมะรืนจะไม่มีทางเกิดขึ้น

ดังนั้นเซียวซือจำต้องทนและยอมประนีประนอมด้วยความจำนน หล่อนชำเลืองมองฉันจากนั้นหันหลังเดินจากไป

ท่าทางยอมกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมของเซียวซือนั้นหาได้ยากนัก สิ่งนี้เปิดโลกทัศน์ของฉัน

เซียวซือเดินจากไป ฉันปิดประตูและเดินกลับไปยังเตียงนอน สีชิงชวนดึงเสื้อเชิ้ตของเขาที่อยู่บนร่างกายของฉัน “ตอนนี้คืนเสื้อผ้าให้ผมได้หรือยัง? เป้าหมายของคุณสำเร็จแล้ว”

“เป้าหมายอะไรของฉัน?”

“เป้าหมายที่ต้องการให้เซียวซือโกรธเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ”

ฉันถอดเสื้อเชิ้ตคืนให้กับสีชิงชวน เขาสวมเสื้อเชิ้ตจากนั้นสวมเสื้อสูททับ “ผมต้องไปแล้ว จำไว้ด้วยว่าก่อนที่จะทำให้เซียวซือโกรธจนตาย คุณก็ต้องนึกถึงสถานการณ์ภายในตระกูลเซียวของตัวเองด้วยว่าปลอดภัยหรือเปล่า”

“เมื่อฉันบรรลุเป้าหมายฉันก็จะไป ยอมรับเมื่อเห็นว่าดี[1] อีกอย่างคุณทำให้ฉันกลับมา คุณก็ต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของฉัน”

“เรียนรู้วิธีการโยนกระทะ[2]ตั้งแต่เมื่อไรกัน?” สีชิงชวนหยิกใบหน้าของฉัน “เอาล่ะ ผมจะลงไปด้านล่างแล้ว”

สีชิงชวนเดินออกไปจากห้องของฉัน เป้าหมายของฉันสำเร็จแล้ว ดังนั้นฉันก็ไม่ได้ลงไปด้านล่างอีก นอนเอนกายอยู่บนเตียงด้วยความสบายใจ

ด้านล่างนั้นเงียบมาก เซียวซือนั้นไร้ความสามารถจริงๆ

หล่อนรักสีชิงชวนมาก รักมากถึงขนาดยอมทนเขาอยู่แบบนี้ ไม่ได้พูดถึงเรื่องอะไรกับสีชิงชวน ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

แต่ฉันรู้ว่าหล่อนจะต้องมาระบายความโกรธใส่ฉัน แต่ฉันจะไม่เปิดโอกาสให้หล่อน

หลังจากสีชิงชวนจากไป เซียวซือจะไม่ปล่อยฉันไว้อย่างแน่นอน ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยวภายในตระกูลเซียว ฉันจะต้องหาพันธมิตรสักคนหนึ่ง

ตอนนี้ตัวเลือกเดียวภายในตระกูลนั้นมีเพียงเซียวหลิงหลิง แม้ว่าหล่อนจะเป็นพันธมิตรที่ไม่ได้ดีเท่าไรนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีใครเลย

ตอนนี้สีชิงชวนยังอยู่ เซียวซือก็ยังคงอยู่ด้านล่างกับสีชิงชวน ฉันใช้โอกาสนี้ไปหาเซียวหลิงหลิง

เซียวหลิงหลิงกำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่ภายในห้องของเธอ ชีวิตประจำวันของเธอนั้นคือการดูละคร กิน ดูละครและนอน

ฉันเคาะประตูห้องของเธอ เธอหงุดหงิดมาก ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง “มีอะไร?”

“สะดวกให้ฉันเข้าไปคุยสักสองประโยคไหม?”

“ไม่สะดวก” เซียวหลิงหลิงปฏิเสธฉันทันที

“งั้นพวกเรามาทำข้อตกลงกันเถอะ”

“ข้อตกลงอะไร?”

“อันที่จริงฉันเองก็คิดว่าก่อนหน้านี้น้าจะต้องทำเรื่องที่สัญญากับเธอให้สำเร็จ มอบเครื่องประดับทั้งหมดที่เขาและหล่อนมีให้กับเธอ ฉันคิดว่าพูดแล้วก็ควรทำให้สำเร็จ”

“เธอกำลังพูดถึงอะไร? เซียวเซิง แม่ของฉันตายไปนานแล้ว เธอจะให้หล่อนทำสำเร็จได้อย่างไร?”

“งั้นฉันถามเธอหน่อย เครื่องประดับล้ำค่าที่อยู่ภายในโกศนั้นยังคงเป็นเครื่องประดับล้ำค่าหรือเปล่า?”

“แน่นอนว่าเป็นเครื่องประดับล้ำค่า”

“ยังคงมีค่าอยู่ใช่หรือเปล่า?”

“แน่นอนว่ามี เธอหมายความว่าอะไร?”

“ฉันสามารถนำเครื่องประดับล้ำค่าออกมาได้และมอบให้เธอทั้งหมด”

“จริงเหรอ?” ดวงตาของเซียวหลิงหลิงเป็นประกายเปิดประตูหลีกทางให้ทันที จากนั้นดึงฉันเข้าไปด้านในและปิดประตู

“เธอสามารถนำเครื่องประดับล้ำค่าออกมาให้ฉันได้จริงๆเหรอ เธอคงจะไม่ขุดหลุมฝังศพแม่ฉันหรอกใช่ไหม?”

“หลุมฝังศพก็ต้องขุด แต่ไม่ใช่ฉัน เธอวางใจเถอะ ของโบราณเหล่านั้นแม้ว่าขุดออกมาจากหลุมฝังศพก็ยังคงล้ำค่าเช่นเคย หรือเธอจะปล่อยให้เครื่องประดับล้ำค่าของแม่เธอถูกฝังกลบอยู่ใต้ดิน เช่นนั้นมูลค่าของมันจะไม่สูญเปล่าหรอกเหรอ?”