พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 475

ฉันอาบน้ำ สวมชุดกี่เพ้าที่ฉันเพิ่งซื้อมา จากนั้นแต่งหน้าให้คมเข้ม

รูปร่างหน้าตาของฉันไม่เหมือนกับแม่เลี้ยงเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ

ฉันใส่วิกและส่องกระจก ฉันรู้สึกตกใจตัวเอง

อันที่จริงค่อนข้างน่ากลัวมาก ในเวลากลางดึกกลางดื่นแต่งตัวแบบนี้

จากนั้นฉันบันทึกเสียงลงภายในซอฟต์แวร์เปลี่ยนเสียงที่เฉียวอี้หามาให้ เมื่อถึงเวลานั้นก็จะเปิดคลิปเสียงนี้และฉันแต่งตัวแบบนี้ ฉันคิดว่าขณะที่เซียวซือกำลังหวาดกลัวอย่างสุดขีด หล่อนคงไม่เห็นหรอกว่าใบหน้าของฉันนั้นเหมือนกับใบหน้าของแม่หล่อนหรือไม่ คาดว่าหล่อนคงไม่กล้ามองด้วยซ้ำ

เมื่อฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันแสร้งทำเป็นปิดไฟและแสร้งนอนหลับ กระทั่งเวลาใกล้จะเที่ยงคืน ฉันเตรียมตัวลุกออกจากเตียง

ฉันพูดคุยกับเซียวหลิงหลิงไว้แล้วว่าให้หล่อนเคาะประตูห้องของเซียวซือในช่วงเวลาเที่ยงคืน จากนั้นหล่อนห้ามปรากฏตัว เคาะสองครั้งและรีบไปซ่อน จากนั้นเคาะอีกครั้ง ไปๆมาๆและเคาะสามถึงสี่ครั้งก็เพียงพอแล้ว

เซียวหลิงหลิงตอบรับอย่างรวดเร็ว เพราะว่าเครื่องประดับล้ำค่าของแม่หล่อนนั้นช่างเย้ายวน ไม่ว่าฉันจะให้หล่อนทำอะไรหล่อนก็ตอบตกลง

ส่วนฉันน่ะเหรอ จะเข้าไปทางด้านหน้าต่างของเซียวซือ

พวกเราอาศัยอยู่ชั้นสอง บังเอิญว่าห้องของฉันและห้องของเซียวซือนั้นมีระเบียงเชื่อมต่อกัน สิ่งที่ฉันต้องทำก็แค่ยืนบนระเบียงและเคาะหน้าต่างของหล่อน แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอตกใจกลัวจนแทบตายแล้ว

ฉันเดินย่องเบาเปิดหน้าต่างของตนเองและปีนไปยังระเบียง จากนั้นเดินไปด้านหน้าหน้าต่างของเซียวซือ

นับว่าฉันนั้นดวงดี ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ค่ำคืนนี้อากาศค่อนข้างร้อน ดังนั้นหน้าต่างของหล่อนกำลังเปิดอยู่

ฉันยืนนิ่งงันอยู่ตรงหน้าต่างของเธอ ด้านนอกผ้าม่าน รอคอยเสียงเคาะประตูของเซียวหลิงหลิง

ในไม่ช้าเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อกๆ ก๊อกๆ เคาะสั้นๆสามครั้งเคาะยาวๆครั้งหนึ่ง อันที่จริงเสียงเคาะประตูท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิดนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก

เซียวซือหลับไม่ลึกเท่าไรนัก ไม่นานนักหล่อนก็ตื่นขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ผ่านผ้าม่านบางๆ ฉันเห็นเซียวซือลุกขึ้นจากเตียงและเอ่ยถาม “นั่นใคร?”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ แต่เสียงเคาะประตูยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

เซียวซือเดินไปเปิดประตู แน่นอนว่าหล่อนไม่เห็นใครเลย จากนั้นเดินกลับมายังเตียงนอน

หล่อนเดินตรงไปยังเตียงนอนและไม่ได้มองมาทางหน้าต่าง ดังนั้นหล่อนจึงไม่เห็นฉันที่กำลังยืนอยู่ด้านนอกหน้าต่าง

เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน ค่ำคืนยาวนานยังคงมีโอกาส

ครั้งนี้คาดว่าเซียวซือยังไม่คิดอะไรมากนัก หล่อนปิดไฟและล้มตัวลงนอนต่อ

แต่ทว่าเสียงเคาะประตูจากเซียวหลิงหลิงที่อยู่ด้านนอกดังขึ้นอีกครั้ง

เคาะสั้นๆสามครั้งเคาะยาวๆครั้งหนึ่งเช่นเคย เสียงไม่ดังมากนัก แต่ค่ำคืนที่เงียบสงัดเช่นนี้เซียวซือสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

เซียวซือลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปเปิดประตูอีกครั้ง หล่อนไม่ได้เปิดไฟเลย มีเพียงแค่โคมไฟขนาดเล็กดวงหนึ่งเท่านั้น

แน่นอนว่าครั้งนี้เปิดประตูออกไปก็ยังไม่พบใคร

ฉันได้ยินเสียงแผ่วเบาของเซียวซือ “นั่นใคร? ใครกันแน่? อย่ามาเล่นพิเรนทร์แบบนี้”

เซียวหลิงหลิงซ่อนตัวได้อย่างดี อาจเป็นเพราะเซียวซือกลัวจริงๆเช่นนั้นหล่อนเลยไม่ได้เดินออกไปสำรวจอย่างละเอียด เมื่อไม่เห็นใครก็เดินกลับมา

หล่อนปิดประตูและเดินกลับไปยังห้องนอน ฉันยืนอยู่นอกหน้าต่างของหล่อนและจ้องมองหล่อน หล่อนเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและเหลือบมองมาทางหน้าต่าง จากนั้นหล่อนก็มองเห็นฉัน

แม้ว่าดวงไฟภายในห้องจะไม่สว่าง แต่ยังคงมีแสงจากโคมไฟและภายในสวนนั้นมีไฟทางเดิน เช่นนั้นหล่อนสามารถมองเห็นฉันได้อย่างชัดเจน

ผ้าม่านหน้าต่างของหล่อนนั้นบางมาก ปกปิดใบหน้าของฉันได้อย่างพอดี ทำให้ใบหน้าของฉันพร่าเลือน แต่สามารถมองเห็นได้แม้ว่าจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนก็ตาม

เป็นเพราะฉันสามารถเห็นแสงสว่างแห่งความหวาดกลัวฉายผ่านนัยน์ตาของเซียวซือได้อย่างชัดเจน จากนั้นเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูพลันดังขึ้น “อ๊าก!”