พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 481

สีชิงชวนเดินไปข้างหน้า เซียวซือมองไปที่ด้านหลังของเขา และฉันมองเห็นความสิ้นหวังเล็กน้อย

เซียวซือเป็นคนฉลาดมาก เธอรู้อยู่แล้วว่าสีชิงชวนตกลงแต่งงานกับเธอโดยที่เขาไม่เต็มใจ แต่ตอนนี้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว หากสีชิงชวนต้องการตรวจสอบ เขาก็จะพบความจริงได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นเซียวซือเพียงแต่ดึงดันมันเอาไว้ก็เท่านั้น ฉันมองเธออย่างยิ้มๆ จากนั้นฉันก็ดูหมิ่นเธอ ฉันขี้เกียจดูสีหน้าของเธอจึงรีบก้าวไปข้างหน้าวิ่งไปหาสีชิงชวน และจับข้อมือของเขา

“คุณตั้งใจไปส่งฉันใช่ไหม ส่วนเซียวซือก็เพียงแค่ให้เธอติดรถไปด้วย ถูกไหมคะ?”

"เดาสิ" สีชิงชวนให้ฉันเดาอีกครั้ง

ครั้งนี้ฉันสามารถเดาได้ค่อนข้างแม่นยำ เพราะเมื่อเขารู้ว่าเซียวซือวางแผนทั้งหมดนี้ เขาก็ไม่ได้โกรธมากเกินไป

แสดงว่าเขาอาจจะรู้อยู่ในใจอยู่แล้วว่าเป็นเซียวซือ และเขาก็รู้นานแล้วอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเลย

ฉันเดินไปที่ข้างรถกับเขา เขาเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับและฉันก็เข้าไปนั่งตรงนั้นทันที

สีชิงชวนยืนอยู่นอกรถอย่างระมัดระวังในขณะที่ฉันรัดเข็มขัดนิรภัย เซียวซือก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าพวกเราด้วยอาการหอบ

เธอไม่สนใจกิริยาอะไรอีกต่อไป "ชิงชวน คุณปล่อยให้เธอนั่งเบาะข้างคนขับได้อย่างไร? ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณนะ เธออาจจะเป็น...”

เซียวซือไม่กล้าพูดคำว่า "น้องสาว" ออกจากปากของเธอ ถึงแม้ว่าตอนนี้สีชิงชวนดูเหมือนจะสงบลง แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยไฟ

เนื่องจากแผนของเซียวซือทำร้ายเขา ทำให้เขาสูญเสียลูกของตัวเอง ไฟในใจของสีชิงชวนจะไม่ปะทุออกมาได้อย่างไร?

ดังนั้นเซียวซือจึงยังไม่เสียสติไป

สีชิงชวนไม่สนใจเธอ เพียงแค่ช่วยฉันคาดเข็มขัดนิรภัยและเข้าไปในรถ เซียวซือทำได้เพียงเปิดประตูหลังอย่างเงียบ ๆ และเข้าไปข้างใน

ฉันเห็นในกระจกมองหลังว่าใบหน้าของเซียวซือนั้นซีดเซียว ในใจของเธอรู้ดีว่าความตายของเธอใกล้เข้ามาแล้ว

สีชิงชวนขับรถไปที่ประตูใหญ่คฤหาสน์ของตระกูลเซียว และหยุดรถ ตอนที่เขาช่วยฉันปลดเข็มขัดนิรภัย เขามองฉันอย่างลึกซึ้ง

เซียวซือกระโดดลงจากรถก่อน สีชิงชวนลดเสียงลงแล้วพูดกับฉัน "คุณอยู่ที่นี่อีกได้ไหม?”

"ได้สิ" ฉันพูด "เซียวซือยังไม่สูญเสียโอกาสที่จะหมั้นหมายกับคุณ เธอจะไม่ผลีผลามในตอนนี้"

“ถ้าคุณฉลาดแบบนี้มาตลอดก็คงจะดี” เขาเคาะที่หน้าผากของฉันเบาๆ แต่เจ็บมาก

ฉันรู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร ความจริงแล้วฉันก็เสียใจเหมือนกัน

“เกิดเรื่องร้ายแรงเช่นนี้ ทำไมคุณไม่ปรึกษาเรื่องนี้กับผม?”

“จะปรึกษาอย่างไรล่ะ?” ฉันกระซิบ “คุณกำลังโอเคดี ส่วนฉันก็ทำให้ไม่สบายใจมากพอแล้ว หรือว่าอยากให้เรื่องนี้สร้างปัญหาให้กับคุณอีก?”

"ในนิยายรักที่คุณอ่านนั้น นางเอกต้องแบกรับเรื่องที่เกิดขึ้นไว้เพียงลำพัง ใช่ไหม?" รอยยิ้มของสีชิงชวนนั้นจำใจจริงๆ แต่ยากมากที่เขาจะสามารถยิ้มให้ฉันแบบนี้

เซียวซือเคาะกระจกรถ เห็นได้ว่าขอบเขตความอดทนของเธอใกล้จะหมดลงแล้ว

ตอนนี้ฉันทำให้เธอเสียสติไม่ได้ เพราะว่ายังไม่ถึงเวลาที่เธอจะเสียสติ

ฉันลงจากรถและโบกมือลาสีชิงชวน เซียวซือยังบอกลาเขาด้วยท่าทางยั่วยวน แต่ฉันดูออกว่าในใจของเธอนั้นอ่อนแอมาก