พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 491

ฉันไม่ได้แต่งหน้าแต่งตัวนานมากแล้ว ก็เลยใช้เวลาแต่งหน้าอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเป็นชั่วโมง จนตัวเองรู้สึกว่าสวยมากแล้วถึงได้หยุด

เมื่อก่อนฉันไม่ค่อยได้แต่งหน้าแต่งตัวสวยขนาดนี้ เฉียวอี้มองซ้ายมองขวาแล้วก็ประเมินอย่างแม่นยำ “เธอนี่สวยแบบไม่ต้องประดิษฐ์เลยนะ เธอรู้ความแตกต่างระหว่างปีศาจจิ้งจอกกับจิ้งจอกจอมยั่วยวนไหม? จิ้งจอกจอมยั่วยวนน่ะสื่อถึงพวกที่ยังไม่โตเต็มที่ แต่ว่าอย่างเธอน่ะมันเหมือนกับจิ้งจอกอายุพันปีเลยเชียวนะ”

ฉันจำได้ว่าเคยเห็นคนในอินเทอร์เน็ตพูดว่า ปีนี้ถ้าใครถูกเรียกว่าจิ้งจอกนั้นถือว่าเป็นคำชมเชย แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นสวย มีเสน่ห์และน่าทึ่ง

ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกหนุ่มๆ ที่ฉันเคยชอบก่อนหน้านี้จะถูกฉันดึงดูดได้หรือไม่? แต่ว่าตลอดชีวิตของฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนคงรู้สึกเหยียดหยามมาก แต่ว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนแบบไหนก็ต้องใช้วิธีการแบบนั้น

ความจริงแล้วฉันกับฉินกวนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย ฉินกวนก็แค่เห็นฉันเป็นลูกสาวของเพื่อนเก่าตัวเองเท่านั้น แต่ว่าเจินเสียนนั้นขี้หึงจนเกินไป แทบทนไม่ไหวแล้วที่จะกำจัดหนามข้างกายอย่างฉัน

ไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะทำร้ายฉัน แต่ว่ากลับทำร้ายจนฉันต้องเสียลูกไป นั่นคือสิ่งมีชีวิตที่มีเลือดเนื้อเลยนะ

ฉันยืนขึ้นส่องกระจกหน้าตู้เสื้อผ้า ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าเดรสกำมะหยี่สีแดงตัวนี้เหมาะกับฉันมาก

ฉันมัดผมหางม้าต่ำๆ สวมใส่ต่างหูเพชรทรงหยดน้ำ แล้วก็หยิบกระเป๋าออกงานสีแดงขึ้นมาและพูดกับเฉียวอี้ว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

วันนี้เฉียวอี้ไม่แต่งตัวแบบทอมบอย ปกติเวลาที่เธอไปออกงานเลี้ยงกับฉันเธอมักจะแต่งตัวเหมือนนักมายากลอยู่เสมอ

ถึงแม้ว่าวันนี้เธอยังจะใส่กางเกง แต่ยังดีที่ไม่ใช่เสื้อผ้าผู้ชาย แต่มันดูมีสง่าราศี เสื้อสเวตเตอร์ถักสไตล์ชุดนอนนั้นดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และก็เหมาะสมกับเฉียวอี้มากอีกด้วย

เฉียวอี้พาฉันมาที่ริมทะเล เมืองฮวานั้นมีทะเลอยู่ แต่ตั้งอยู่ที่ชานเมืองและค่อนข้างจะไกลจากตัวเมืองหน่อย ต้องขับรถประมาณ40นาทีเลย

พอมาถึงชายหาดฉันก็ถามเธอด้วยความประหลาดใจ “ใครจะมาจัดปาร์ตี้ที่นี่กัน?”

“เธอนี่มันเชยจริงๆ เลยนะ！”เฉียวอี้พูดกับฉัน “ปาร์ตี้บนเรือไง เธอไม่เคยไปรึไง?”

ฉันเคยไป สีชิงชวนเป็นคนพาฉันไป

เฉียวอี้ชี้ไปที่เรือยอทช์ลำใหญ่ที่จอดเทียบท่าอยู่แล้วพูดกับฉันว่า “เรือลำนี้เป็นของเจินเสียน จริงๆ แล้วเจินเสียนเป็นคนมีความสามารถ และรวยมากนะ แต่ว่าคนคนนี้เป็นคนขี้หวงมากเกินไป เธอต้องการให้ทุกคนและทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวของเธอนั้นเป็นแค่ของเธอคนเดียว100%”

เรื่องนี้ฉันก็เคยผ่านมันมาก่อน ความอยากจะเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเจินเสียนนั้นรุนแรงมากจริงๆ

แต่ว่าความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนั้นมันก็คือเรื่องส่วนตัวของเธอ แต่ถ้ามาทำร้ายคนอื่นก็ถือว่าไม่ถูกต้องแล้ว

ฉันเชิดหน้าและเดินตรงไปที่เรือยอทช์พร้อมกับเฉียวอี้

“เออใช่สิ เราจะไปกันแบบผลีผลามโดยไม่มีจดหมายเชิญเลยเหรอ?” ฉันถามเฉียวอี้

“งานแบบนี้เป็นงานที่คนรวยและมีหน้าตามีตาเท่านั้นที่จะมาได้ เธอคิดว่ามันคือบาร์ฟรีสำหรับผู้หญิงที่อยากจะเข้าก็เข้าไปได้ตลอดเหรอ?”

พูดไปก็ถูก ยังไงก็ไม่มีใครขายตั๋วอยู่ที่ประตูอยู่แล้ว ฉันกับเฉียวอี้สามารถเข้าไปได้อย่างง่ายดาย