พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 490

ป๋ออวี่ได้ส่งพวกเรามาถึงบ้านพักของเฉียวอี้ สถานการณ์แบบนี้ฉันไม่สามารถกลับตระกูลเซียวได้

ทุกคนอยู่ด้วยกันพอดี ป๋อวี่ก็ได้แนะนำพวกเราง่ายๆเกี่ยวกับเรื่องการเสนอราคา

เขาบอกว่า เขาได้รับข้อเสนอของเซียวซือและทั้งสองฝ่าย จะลงนามในสัญญาด้วยกัน และจะเริ่มงานทันที

“แล้วยังไงต่อ？”เฉียวอี้เกาหัวตัวเอง “ฉันคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่จะเอาเซียวซือลงไปในโกศ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เธอพ่ายแพ้ได้อย่างราบคาบ”

“มันก็มีหลายวิธี แต่มันก็ช้าเกินไป สำหรับเธอแล้วก็ไม่ถึงกับตาย ฉันมีวิธีหนึ่งที่ทำให้ธอถึงแก่ชีวิตได้”

“อะไรนะ？”ฉันกับเฉียวอี้ถามออกมาพร้อมกัน

“ผู้ลงทุนหลักถอนทุนและล้มเลิกโครงการ”

เฉียวอี้กะพริบตา “ถ้างั้นไม่ใช่ว่าคุณจะต้องจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดเป็นจำนวนมากเลยเหรอ？”

“แล้วถ้านักลงทุนหนีไปล่ะ？ไม่ใช่ว่าเซียวซือจะต้องรับผิดชอบทั้งหมดอย่างงั้นเหรอ？”

“หนีไป？นี่คุณอย่าบอกนะว่าคุณจะ？คุณจะหนีไปที่ไหน？ถ้าเซียวซือแจ้งตำรวจแล้วแจ้งข้อหา คุณก็ต้องถูกตำรวจจับ ไม่จำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นก็ได้มั้ง！”

“ถ้าจะเล่นก็ต้องเล่นใหญ่แบบนี้แหละ”ป๋ออวี่ยิ้มเล็กน้อย สายตาของเขาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน “ขอเพียงแค่ช่วยเธอได้ ผมคิดว่าปัญหาทั้งหมดก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป”

“ไม่ไม่ไม่”ฉันโบกมืออย่างเร่งรีบ คำพูดของป๋ออวี่ทำฉันตกใจหมด“นี่เป็นความแค้นระหว่างฉันกับเซียวซือ อย่าลากนายลงน้ำด้วยเลย”

“ผมไม่ให้ตำรวจจับได้หรอก คุณวางใจได้ แม้จะต้องชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมด เงินแค่นี้ผมก็เอาออกมาได้ เพียงแต่ค่าเสียหายที่เซียวซือต้องจ่ายมันมากกว่าผมสักอีก เพราะว่ายังมีบริษัทรับเหมาอีกมาก ดูเหมือนว่าทุกคนจะเหมือนปลิงที่คอยจะดูดแต่เธอ เซียวซือต้องพัทลายลงอย่างแน่นอน ”

“ไม่ต้อง” ฉันมองไปยังป๋ออวี่อย่างจริงจัง “นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเซียวซือ ฉันไม่ต้องการลากใครลงไปในน้ำด้วยกัน”

“ฉันรู้ ฉันมีเหตุผล วางใจเถอะ นายอย่ากดดันมากไปเลย” ป๋ออวี่ยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ “งั้นพวกคุณก็พักผ่อนเถอะ ผมไปก่อน”

“ป๋ออวี่ “ฉันตามเขาไปถึงประตู เขาหันกลับมามองฉัน “คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้รักผมเลย แบบนั้นคุณเลยไม่อยากให้ผมแบ่งเบาภาระให้คุณ”

“ไม่ใช่แบบนั้น” รอยยิ้มของป๋ออวี่เข้มขึ้น “คุณวางใจเถอะ ผมเองก็ไม่ได้ชอบคุณมากเหมือนอย่างที่คุณคิด รักคือการกันและกัน ไม่มีใครให้โดยไม่หวังอะไร จริงไหม？”

ป๋ออวี่ทำให้ฉันสับสนมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาก็โบกมือให้ฉันแล้วจากไป

ฉันกับเฉียวอี้มองเขาจากด้านหลัง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีทั้งครึ่งวัน

เฉียวอี้เอาหัววางบนไหล่ฉันแล้วถอนหายใจ “ให้ตายสิ ดูสิว่าป๋ออวี่รักเธอมากแค่ไหนแต่โดนเธอหักอกสักงั้น”

“พูดไร้สาระอะไรของเธอ？เมื่อกี้เธอยังไม่ได้ยินชัดเจนอีกเหรอ？เขาไม่ได้ชอบฉันมากเหมือนอย่างที่ฉันคิด”

“ที่เขาพูดมันก็แค่คำโกหก หรือว่าเขาก็พูดกับเธอแบบนั้น เซิงผมรักคุณรั กคุณแบบห้ามไม่ได้ คุณให้ผมทำอะไรผมก็ยอมทำหมดทุกอย่าง ผมจะเป็นสุนัขตัวใหญ่ที่ให้คุณเรียกใช้？ผู้ชายอย่างเขาก็ต้องรักษาหน้าป่ะ หรือว่าเธอจะให้เขาพูดแบบนี้กับเธอกันล่ะ？”

เฉียวอี้พูดแบบนี้ฉันยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ “ยิ่งถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็ยิ่งไม่สามารถให้เขาทุ่มเทอะไรให้อีก ฉันไม่มีทางให้เขาได้รับความรู้สึกที่ดีกลับไปได้เลย”

“ถ้างั้นเธอก็ต้องตอบแทนเขาน่ะสิ ยังไงรูปร่างหน้าตาของป๋ออวี่หรือสถานะทางบ้านก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าสีชิงชวนอยู่แล้ว ทำไมจะต้องไปผูกคอตายอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดียวด้วย？”

ฉันกระแทกเธอด้วยศอกไปหนึ่งที และทะลึงตาใส่เธอ “พูดแบบนี้จะมีคนเชื่อเหรอ？”

เฉียวอี้หัวเราะชอบใจแล้วจับที่เอวของตัวเอง “ก็พูดเล่นๆเอง พูดถึงสีชิงชสวน เขาทำอะไรให้เธอรำคาญงั้นเหรอ？ขนาดพวกเราโดนตำรวจจับเธอยังไม่โทรหาเขาเลย”