พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 5

เกิดอะไรขึ้น ขอเวลาฉันคิดก่อนนะ ทว่ายังต้องคิดอะไรอีก ป๋ออวี่นอกใจ และหลักฐานก็อยู่ตรงหน้านี่ไง

ฉันยืนอึ้งตรงหน้าป๋ออวี่จนเขาหันมามองฉัน ที่นี่ค่อนข้างมืด แต่ฉันก็ยังเห็นเขาหน้าแดงอย่างเด่นชัด

อ่อ! ป๋ออวี่คือคนประเภทชอบหน้าแดงและนอกใจคู่เกย์ของตัวเอง

ฉันรีบหันหลัง ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าไล่มาติดๆ ป๋ออวี่วิ่งตามมาแล้วคว้าข้อมือของฉัน

“คุณเซียว”

“ไฮ” ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองใบหน้าอันร้อนรนของเขา “บังเอิญจังเลยนะคะ”

เมื่อความลับของเขาถูกฉันเปิดโปง เขาก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก

“คุณเซียว” เขาขบฟันเชิงมีความในใจ ทว่าไม่รู้จะสื่อออกมาอย่างไร

“คุณสบายใจได้ ฉันไม่ไปป่าวประกาศหรอก คุณอย่าฆ่าปิดปากฉันนะ” ฉันพูดกึ่งล้อเล่น

“หวังว่าคุณจะไม่ไปบอกคุณสีนะครับ” เสียงของเขาเบามาก

บอกไม่ได้อย่างแน่นอน และคนที่ถูกหักหลังมักจะรู้เป็นคนสุดท้ายของโลกเสมอ

ฉันพยักหน้าหงึกๆ “โอเค ฉันไม่บอกหรอก”

เขาจึงจะค่อยๆ คลายข้อมือฉันออก “งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วครับ”

“อืม” ฉันเดินผ่านตัวเขา ตอนมาถึงทางเลี้ยงก็อดหันกลับไปมองไม่ได้ ก่อนจะเห็นผู้ชายที่สวมกอดเขาก่อนหน้านี้มาตบไหล่เขา คล้ายกับกำลังปลอบใจเขาอยู่

สถานการณ์ตรงหน้าชัดเจนมากว่าป๋ออวี่ยืนเรือสองลำ ตอนบ่ายยังกระหนุงกระหนิงกับสีชิงชวนอยู่เลย แต่พอตอนค่ำก็มากอดผู้ชายอีกคน เห้อ! ฉันไม่เข้าใจโลกของคนรักเพศเดียวกันเลย

พอเข้าห้องน้ำเสร็จฉันก็กลับไปที่โต๊ะด้วยสภาพจิตใจที่ค่อนข้างหนักอึ้งพอสมควร

ไม่รู้ว่าด้านข้างเฉียวอี้มีหนุ่มหล่อเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคนตอนไหน เธอแนะนำให้ฉันรู้จัก “เขาชื่อเซิน”

ชายหนุ่มส่งยิ้มละมุนละไมให้ฉัน

ฉันกับเฉียวอี้หัวร่อต่อกระซิกกัน “เขาคิดว่าเธอเป็นชายหรือหญิง?”

“ก็ต้องเป็นผู้ชายอยู่แล้ว ไม่งั้นเขาจะคุยกับฉันเหรอ?”

“เธอนี่ประสาทแดกจริงๆ” เฉียวอี้ทำตัวบ้าๆ บอๆ แบบนี้แหละ ชอบทำเรื่องแผลงๆจนแม่ของเธอต้องปวดหัวตลอด

ฉันรู้สึกหมดสนุกขึ้นมา หยิบกระเป๋าแล้วบอกเฉียวอี้ว่า “ฉันกลับก่อนนะ”

“ทำไม? พึ่งมาเองนี่ เธอบอกว่าเบื่อๆ อยากดื่มไม่ใช่เหรอ?”

“ช่างเถอะ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะเมื่อกี้เห็นป๋ออวี่อยู่กับผู้ชายอีกคน จึงรู้สึกสงสารสีชิงชวนที่โดนสวมเขาละมั้ง ถึงแม้ฉันจะไม่มีเหตุผลเห็นอกเห็นใจเขาก็ตาม

“เธอทำเรื่องบ๊องๆ ต่อเหอะแต่ฉันขอแนะนะให้กะประมาณด้วยนะ” ฉันตบไหล่เฉียวอี้ “เธอพาบอดี้การ์ดมาอยู่ใช่ไหม?”

“อืม”

“งั้นฉันไปละ”

เมื่อฉันเดินออกจากร้านบาร์ลมหนาวก็พัดมากระทบจนฉันต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อากาศปลอดโปร่งด้านนอกทำให้ฉันสดชื่นขึ้นมาบ้าง

เมื่อก่อนฉันคิดว่าเรื่องรักเพศเดียวกันมันเป็นเรื่องไกลตัวสำหรับฉัน แต่ตอนนี้มันกับรายล้อมตัวฉันอย่างคาดไม่ถึง

ตอนฉันกลับถึงบ้านตระกูลสีก็ไม่ได้ดึกอะไรมาก สี่ทุ่มกำลังดี

แม่ของสีชิงชวนกับแก๊งคุณนายกำลังเล่นนกกระจอกในห้องโถง บ้านตระกูลสีก็มีห้องเล่นนกกระจอกโดยเฉพาะ ทว่าพวกเธอกลับเลือกที่จะเล่นในห้องโถง

เท้าที่ฉันก้าวเข้าไปต้องดึงกลับมาอีกครั้ง

ช่างเถอะ รอให้พวกเธอเลิกเล่นก่อนแล้วฉันค่อยเข้าไป แม่ของสีชิงชวนไม่ชอบฉัน เธอรังเกียจชาติกำเนิดของฉัน ดังนั้นหากการปรากฏตัวของฉันทำให้เธอขายหน้าเพื่อนฝูงก็คงไม่ดี

ฉันจึงตัดสินใจเดินเล่นในสวนดอกไม้ภายในบ้านตระกูลสี ยามนี้ท้องฟ้ามืดสนิท และยังหนาวอีกต่างหาก ฉันจามติดต่อกันหลายครั้งแล้ว

จากนั้นฉันก็เห็นแสงไฟเปล่งประกายอยู่ในมุมหนึ่งของสวนดอกไม้ เมื่อฉันทำการดมโดยละเอียดแล้วก็ได้กลิ่นของบุหรี่

ใครสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้น?

ฉันเดินย่องเข้าไปตรงนั้น จากนั้นก็เห็นชายหนุ่มนั่งคุยโทรศัพท์บนโต๊ะหินอ่อน

“นายอยู่ไหน ทำไมรับสายช้าแบบนี้? ป๋ออวี่...”