พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 52

“ทำไมล่ะ?” ฉันรู้สึกงุนงง

“อะไรกันล่ะ? ทำไมต้องไปหยิบชุดนอนด้วยงั้นหรือ?” เขาหันกลับมามองอย่างไม่สบอารมณ์

ระหว่างคนสองคนมันช่างแตกต่าง พูดคุยกับสีจิ่นยวนมาทั้งวันก็ไม่เห็นจะกดดันอะไรเลย แต่พอสีชิงชวนมายืนตรงหน้าฉันเพียงไม่กี่วินาที ฉันกลับหายใจได้ไม่ทั่วท้องซะงั้น

“ไม่ใช่ ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงต้องมานอนที่ห้องของฉันด้วย?”

“เราเป็นพี่น้องกันหรือยังไง? เขาปริปากยิ้มอย่างชั่วร้าย

“แน่นอนว่าไม่ใช่”

“คุณเป็นภรรยาผม ทำไมผมถึงนอนห้องคุณไม่ได้?” เขาเดินเข้าห้องน้ำไป พร้อมกับทิ้งท้ายประโยคว่า “ผมขอชุดคลุมนอนตัวสีฟ้า”

สีชิงชวนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ผู้คนต่างก็รังเกียจ แม้จะมีหน้าตาหล่อเหลาเพียงใด แต่ก็ยังน่าเกลียดน่ากลัวอยู่ดี

ฉันทำได้แค่ด่าทอในใจ แต่ยังไงก็ต้องเดินไปหยิบชุดคลุมนอนให้เขา

ฉันเคาะประตูก๊อกๆ “เอามาแล้ว จะให้วางไว้ตรงไหน?”

“วางไว้ตรงนี้แหละ หรือจะให้ผมเปลือยกายออกไปล่ะ?”

ฉันทำได้แค่ผลักประตูเข้าไป ตลอดเวลานั้นฉันหยีตาไม่ชำเลืองมองไปทางอื่น

ฉันวางชุดนอนไว้บนชั้น “คุณแค่เอื้อมมือไปก็หยิบได้แล้ว”

เพราะฉันประสบกับเรื่องโหดร้ายที่โดนเขาฉุดกระชากเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้ฉันต้องรีบเผ่นหนีออกมาอย่างรวดเร็ว

เขาเลื่อนบานประตูกระจกออก ฉันตกกะใจจนเกือบจะกรี๊ดลั่นบ้าน ทว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ฉุดกระฉากฉันเหมือนเช่นเคย “ทำไมครีมอาบน้ำกลิ่นประหลาดจัง?”

พอเปิดประตู กลิ่นรุนแรงนั้นก็ได้โชยออกมา ฉันหันกลับไปปราดตามองแวบหนึ่ง เห็นเรือนร่างของสีชิงชวนเต็มไปด้วยฟองครีมอาบน้ำ สภาพน่าขันยิ่งนัก

“คุณใช้เยอะเกินไปแล้ว” ฉันรีบหันหน้ากลับ

“ใช้ไปแค่นิดเดียวเอง”

“คุณใช้อะไรไป ขอฉันดูหน่อย”

เขายื่นขวดในมือไปกระทุ้งเอวของฉัน ฉันลูบๆคลำๆหาจนเจอโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง จากนั้นก็ยื่นรับมันมาดู เป็นแชมพูอาบน้ำของสุนัข มิน่าล่ะ กลิ่นมันช่างคุ้นเคยยิ่ง ที่แท้ก็เพิ่งอาบน้ำให้สุนัขมาเมื่อช่วงบ่ายนี้เอง

“เอ้อ อาจเป็นเพราะมันเป็นครีมอาบน้ำของสุภาพสตรี คุณจึงไม่คู่ควรแก่การใช้เท่าไหร่”

ฉันอยากจะเอาแชมพูมาเก็บซ่อนไว้ ทว่าดันถูกสีชิงชวนจับได้เสียก่อน เขาแย่งขวดแชมพูไป

ราวกับเหมือนจะถูกจับได้ ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำคิดจะแก้ตัว แต่ไม่ทันไรสีชิงชวนก็ตามออกมาจากห้องน้ำแบบติดๆ ฟองสบู่บนตัวเขาถูกชำระล้างออกจนหมดเกลี้ยงแล้ว กลิ่นหอมของสุนัขโชยออกมาจากตัวเขา

ฉันรีบเก็บความรู้สึกอยากจะหัวเราะเอาไว้ ก้มศีรษะลง แต่ลำตัวสั่นดิ๊กๆเพราะกลั้นหัวเราะอยู่

เขาถือแชมพูอาบน้ำสุนัขไว้ในมือ เขาโกรธกริ้วจนเกือบจะเอาแชมพูอาบน้ำมากระทุ้งหัวฉัน “นี่มันอะไร?”

“แชมพูอาบน้ำ” ฉันตอบไปตามตรง

“คุณเห็นผมอ่านหนังสือไม่ออกหรือยังไง?”

“แชมพูอาบน้ำของสุนัขโดยเฉพาะ” ฉันกลั้นหัวเราะ

“ทำไมถึงมีแชมพูอาบน้ำสุนัขอยู่ในห้องอาบน้ำได้ล่ะ?”

“ซื้อผิดค่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเส้นผมที่เปียกโชกของเขา “ฉันไม่นึกว่าคุณจะมาอาบน้ำที่ห้องของฉัน”

“ซื้อผิดงั้นเหรอ?” ของใช้สำหรับสัตว์เลี้ยงล้วนวางอยู่บนแผงวางสินค้าเฉพาะทาง คุณจะซื้อผิดได้ยังไงกัน?”

“ยังไงก็ตาม ฉันไม่ได้มีเจตนาจะกลั่นแกล้งคุณ อีกอย่างแชมพูอาบน้ำสำหรับสุนัข คนก็ใช้ได้เหมือนกัน ประสิทธิภาพในการทำความสะอาดดีกว่า มิหนำซ้ำยังทำให้เนื้อตัวของคุณหอมอีกต่างหาก”

เขาเดือดดาล ฉันรู้สึกเหมือนเขาคิดจะเทแชมพูอาบน้ำทั้งขวดลงบนศีรษะฉัน “ฉันจะได้มีกลิ่นหอมหวลของสุนัขไปทั่วเรือนร่าง”

“นั้นเป็นเพียงแค่ความคิดต่อต้านในจิตใจ ที่จริงแชมพูก็หอมอยู่นะ”

“คุณช่วยผมอาบใหม่อีกครั้งเลย” จู่ๆเขาก็ดึงแขนเตรียมจะลากฉันเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ

ฉันรู้อยู่แล้วว่าคงจะหลุดรอดจากเงื้อมมือของปีศาจไปได้ยาก ในเมื่อเขาดันทุรังอยากจะเก็บเจ้ามาร์ชเมลโล่มาเลี้ยง จนฉันต้องโดนใช้ให้ไปอาบน้ำให้สีชิงชวน

ฉันหลับตาถือฝักบัวจ่อไปที่ร่างกายของเขา เขาจับแขนฉันพร้อมเอ่ยขึ้น “คุณเห็นผมเป็นต้นกล้วยหรือยังไง?”

เขาเรื่องมากเสียจริง แชมพูอาบน้ำสุนัข ใช่ว่าคนจะใช้ไม่ได้สักหน่อย ใช้เพียงนิดเดียวไม่ทำให้ตายหรอกน่า