พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 65

ความหมายในคำพูดของป๋ออวี่มีปณิธานที่มุ่งมั่นปรารถนาเล็กน้อย แต่ฉันกลับรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

ฉันรู้ว่าคำพูดนี้ของเขาเป็นไปได้มากว่าเขาอาจจะเคยพูดกับฉันแค่คนเดียว

เขาเป็นแค่ผู้ช่วยข้างกายของสีชิงชวน งานของเขาแค่ต้องรับผิดชอบงานที่สีชิงชวนมอบหมายให้เขาให้สำเร็จก็พอแล้ว ซึ่งน่าจะไม่ได้รวมถึงการปลอบใจฉัน

ฉันซาบซึ้งใจมากที่เขาเอ่ยคำพูดนี้กับฉัน ฉันคิดว่าฉันควรจะจำทุกคำพูดเอาไว้

ฉันพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันกำลังยอมรับมัน ฉันจะเข้าใจมันได้”

เขายิ้มแล้ว ฟันขาวเปล่งประกายแวววาวท่ามกลางแสงไฟที่มืดสลัว

เหอะ ต้องบอกเลยว่าสีชิงชวนช่างมีตาหามีแววไม่ ป๋ออวี่เป็นคนดีมาก ไม่ว่าจะรูปลักษณ์ภายนอกหรือบุคลิกลักษณะ เขาก็เหนือกว่ามากทั้งหมด

“งั้นคุณไม่ได้เจอกับพ่อแม่แท้ๆ แล้วใช่ไหม? ”

“แม้ว่าจะปฏิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่แท้ๆ ของผม แต่เมื่อก่อนพวกเขาทอดทิ้งผมไปจริงๆ คนที่เลี้ยงดูให้ผมเติบโตมาคือพ่อแม่บุญธรรมของผม เป็นธรรมดาที่ผมจะไม่กลับไปอยู่กับพวกเขา”

“อ้อ” ฉันพยักหน้า “ก็เข้าใจได้”

“อันที่จริงก็เจอในห้างสรรพสินค้าบ่อยๆ พวกเขาประกอบธุรกิจแบบเดียวกันกับสีกรุ๊ป”

“ธุรกิจที่ทำใหญ่มากไหม? ”

“หลงกรุ๊ป”

คำสองคำนี้ดังก้องจนหูแทบหนวก ในเมืองฮวาหากหลงกรุ๊ปกระทืบเท้าเพียงครั้งเดียว ทั้งเมืองฮวาก็จะสั่นสะเทือนไปสามครั้ง

นึกไม่ถึงเลยว่าภูมิหลังของคนที่อยู่ข้างกายสีชิงชวนจะไม่ธรรมดาแบบนี้

“หลังจากนี้ไปต้องให้สีชิงชวนดีกับคุณหน่อยแล้ว” ฉันกระซิบ “ไม่อย่างนั้นคุณก็กลับไปรับมรดกนับแสนล้านของคุณเถอะ ไม่ต้องเป็นผู้ช่วยให้เขาแล้ว”

เขายิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง ดวงดาวทั้งหมดซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา “คุณสีดีกับผมมาก”

ก็น่าจะใช่แหละ สีชิงชวนใส่ใจเขามาก ฉันดูออก

พอมาคิดๆ ดูแล้วนี่มันก็ตลกมาก หากวันนั้นป๋ออวี่ถูกสีชิงชวนทำให้เจ็บช้ำน้ำใจและกลับบ้านไปเป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูล จากนั้นทั้งสองคนก็มาพบกันใหม่อีกครั้งในห้างสรรพสินค้า ถ้าเป็นแบบนั้นจะต้องเป็นละครที่สนุกมากแน่นอน

ฉันพิงใบหน้าลงบนโซ่เหล็กเย็นๆ นิ่งคิดและยิ้มออกมา ป๋ออวี่เองก็อมยิ้มมองมาที่ฉันเช่นกัน

แต่ทว่าเวลาที่เงียบสงบนี้ก็ถูกเสียงจากนรกทำลายลง

“ไม่ทราบว่าพวกคุณคิดอะไรกันอยู่เหรอ? ”

สีชิงชวน เป็นสีชิงชวน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองอย่างลุกลี้ลุกลน และเห็นสีชิงชวนยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเรา ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไร

ป๋ออวี่ยืนขึ้น “คุณสี”

“ภรรยาของผมกับผู้ช่วยของผมมานั่งเล่นชิงช้าอยู่ที่สวนดอกไม้กันสองคนในตอนที่งานเลี้ยงยังไม่จบ” เขาเอ่ยเสียงเย็น เดิมทีฉันเริ่มอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้วจากเสื้อคลุมที่คลุมไหล่ของอยู่ พอเขามาพูดแบบนี้ฉันก็รู้สึกหนาวขึ้นมาอีกครั้ง

“ตอนแรกฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ผู้ช่วยป๋อเอาเสื้อคลุมมาให้ฉัน” เดิมทีฉันคิดที่จะช่วยพูดให้ป๋ออวี่ แต่เมื่อพูดออกมาแล้วกลับรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ

สีชิงชวนชี้นิ้วมาที่จมูกของฉัน “ไปอวยพรนายท่านกับผม”

“อืม” ฉันลุกขึ้นจากชิงช้า สีชิงชวนหมุนตัวเดินกลับไปทางคฤหาสน์แล้ว

เขาเดินเร็วมาก ฉันได้แต่เดินกะโผลกกะเผลกตามเขาไป

ทันใดนั้นเขาก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน จนฉันชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา

โชคดีที่เมคอัพของฉันไม่เยิ้ม ไม่อย่างนั้นเมคอัพทั้งใบหน้าคงจะหลุดออกมาเหมือนในวิดีโอสั้นๆ แล้ว

“อะ อะไร? ” ฉันมองไปที่เขาอย่างหวาดกลัว

เพราะสีชิงชวนเป็นคนอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายมากเกินไปจริงๆ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเขาจะอารมณ์เสียขึ้นมาตอนไหน

“แม้ว่าผมจะไม่อยากยอมรับว่าคุณเป็นภรรยาของผม แต่คุณช่วยแสดงออกว่าคุณเป็นหน่อยได้ไหม? ”