พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 78

ฉันหันกลับไปมองเซียวซือที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันแวบนึ่งก็เห็นว่าเธอมีสีหน้าสงบนิ่ง

“พี่” ฉันพูดขึ้น

“เราไม่ได้มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด ต่อไปเธอเรียกชื่อฉันเถอะ” น้ำเสียงของเธอราบเรียบ “งั้นพวกคุณคุยกันไปเถอะ ฉันไปก่อน”

“ไม่นะ ฉันไม่ได้อยากมาขัดจังหวะพวกคุณ” ฉันรั้งเธอไว้ แต่เซียวซือเดินออกไปแล้ว

ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันแหงนหน้ามองสีชิงชวน “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขัดจังหวะพวกคุณนะ คุณไม่ได้อยู่ในงาน ทุกคนมาชวนฉันดื่มเหล้า ฉันก็เลยมาหาคุณ”

“เหตุผลดีนี่ เซียวเซิง จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าคุณเป็นคนเจ้าแผนการอยู่นะ แต่แค่เด็กไปหน่อย” เขาโยนโทรศัพท์ของฉันคืนมา จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปทางงานเลี้ยง

ฉันเดินตามเขา “สีชิงชวน เรากลับบ้านกันตอนนี้เลยเถอะ”

เขาไม่สนใจฉัน แต่เดินกลับเข้าไปในงาน เขาไปไหนฉันก็ไปด้วย ฉันไม่ได้อยากจะมาวุ่นวายกับเขา แค่พอมองไปแล้ว ที่นี่มันก็มีแค่เขาที่คุ้มครองฉันได้

แม่เลี้ยงเดินถือแก้วมาหาสีชิงชวนเพื่อชนแก้วกับเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ชิงชวน เราเป็นพาร์ทเนอร์กันแล้ว พ่อของคุณที่อยู่บนสวรรค์คงจะปลาบปลื้มใจแน่ๆ”

สีชิงชวนยิ้มเล็กน้อย “นั่นสิครับ”

ฉันยืนอยู่ข้างๆ ราวกับอากาศอย่างไรอย่างนั้น แม่เลี้ยงไม่มองฉันเลยสักแวบเดียว และคงเป็นเพราะแรงสยบของสีชิงชวนที่ทำให้ไม่มีใครกล้ามาชวนฉันดื่มอีก ฉันจึงวางใจและกล้าไปหาอะไรกินอยู่อีกด้าน

ของกินอร่อยมาก ฉันหิวมากแต่กลับต้องกินด้วยความกังวล วันแรกที่แสนยากลำบากกำลังจะผ่านพ้นไปแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปฉันจะต้องคบค้าสมาคมกับบรรดาคนที่ไม่ชอบฉัน ยกตัวอย่างเช่น แม่เลี้ยงและเซียวหลิงหลิง เป็นต้น

แล้วก็ยังมีสีชิงชวน ต่อไปเราไม่เพียงต้องเจอกันที่บ้านแค่ตอนกลางคืน แต่โอกาสที่เราจะได้เจอกันตอนกลางวันก็มากขึ้นด้วย

ฉันนั่งอยู่ในมุมมุมหนึ่ง มองไปยังความงดงามเฉิดฉายในงานเลี้ยงแล้วก็ได้แต่คิดว่านี่ไม่ใช่โลกของฉัน

โลกของฉันมันเรียบง่าย มีแค่คุณพ่อ คุณแม่ เฉียวอี้ หนีอีโจว แล้วก็ฉัน แต่องค์ประกอบแบบนี้ไม่สามารถเป็นเหมือนเดิมไปได้ตลอด ฉันหวังว่าเฉียวอี้ หนีอีโจวและฉัน เราสามคนจะอยู่ด้วยกันไปตลอด

งานเลี้ยงจบลงแล้ว ในที่สุดฉันก็ได้เป็นอิสระและกลับบ้านกับสีชิงชวน เรานั่งรถคันเดียวกันโดยที่ฉันนั่งพิงเบาะรถและมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งกายใจ เหนื่อยจนจะตายให้ได้อยู่แล้ว

“คุณให้หมาใครไป?” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น

“ให้หนีอีโจว เขาจะช่วยฉันเลี้ยง” ฉันตอบไปอย่างไม่คิด

“งั้นต่อไปคุณก็มีข้ออ้างไปบ้านเขาเพื่อไปหาหมาเพิ่มน่ะสิใช่ไหม?”

ฉันมองสีชิงชวน “ถึงฉันไม่ได้ไปหาน้องหมา แต่ไปบ้านหนีอีโจวเนี่ย ฉันไม่เห็นจำเป็นต้องหาข้ออ้างเลย”

เขาบีบคางฉันอย่างโมโห “อย่าคิดว่าตอนนี้ตัวเองเป็นหญิงแกร่งที่มีอำนาจอิทธิพลนะ อย่ามาปากดีตอนที่ผมพูด”

ไอ้ผู้ชายบ้าที่มีลัทธิชาตินิยมคนนี้นี่ ฉันออกแรงดิ้นให้หลุดพ้นจากฝ่ามือของเขา เขาปล่อยมือออกแล้วมองออกไปด้านนอกหน้าต่างโดยไม่ได้สนใจอะไรอีก

แสงไฟที่ค่อนข้างสลัวสาดส่องบนตัวเขาในรถ สีชิงชวนเป็นคนที่แปลกมาก ตอนที่เขาซ่อนตัวอยู่ในความมืด ยิ่งเขาซ่อนได้ลึกเท่าไรกลับทำให้คนมองเห็นเขาได้ชัดเจนขึ้นเท่านั้น แต่ตอนที่อยู่ภายใต้แสงสว่าง กลับยิ่งมองแสงในดวงตาของเขาไม่ออกว่าคืออะไร

บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าแววตาเขามันขื่นขม แต่คนแบบเขาที่อยากได้อะไรก็ได้อย่างเขา มีอะไรให้ต้องทุกข์ใจอีกเหรอ

ฉันมองเขาที่กำลังนั่งใจลอย จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น “หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอ?”

“เปล่า”

“แล้วทำไมคุณถึงมองผมแบบไม่ละสายตาแบบนั้น?”

“ในรถนี่ นอกจากพวกเราแล้ว ฉันจะมองใครได้อีกล่ะ?”

“รถนี่ไม่มีคนขับเหรอ?” เขายิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจ

“คนขับรถหันท้ายทอยมาให้ฉัน ฉันจะไปเห็นหน้าเขาได้ไง?”

เดาว่าสีชิงชวนคงโกรธฉันจนแทบบ้า เขาจึงส่งยิ้มมาให้ฉัน “เซียวเซิง คุณนี่กล้ามากขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ”