พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 79

ฉันกับสีชิงชวนเดินอยู่บนเส้นทางอันมืดมิด ฉันรู้สึกสะพรึงกลัวยิ่ง

“ทำไมไม่กลับบ้าน?”

“ผมไม่ได้จะเอาศพคุณมาทิ้งที่เปลี่ยวซะหน่อย” เขามุ่งหน้าเดินต่อ

ฉันจึงได้แต่เดินตามหลังเขา “ฉันยังมีชีวิตอยู่นะ ทำไมถึงบอกว่าทิ้งศพไว้ในที่เปลี่ยวล่ะ?”

เขาพาฉันเข้าไปในดงต้นไม้ บนพื้นมีกิ่งไม้แห้งมากมาย และยังมีนกโบยฉวัดเฉวียนด้วย มันน่ากลัวมากเลย

ฉันเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของเขา และเขาก็ยินยอมให้จับด้วย

“ทำไมถึงมาที่นี่?” ฉันถามเขาตลอดทาง ทว่าเขาก็ไม่แยแสฉันตลอดทางเช่นกัน

ทันใดนั้นเขาก็หยุดเดินแล้วเอาแต่จ้องด้านหน้าแบบไม่กะพริบตา ฉันมองตามเขาก็พบว่าบนต้นไม้มีดวงตากลมโตคู่หนึ่ง

ว้าว ฉันดีใจสุดๆ นกฮูกนี่นา ฉันไม่คิดเลยว่าเมืองของพวกเราจะมีนกฮูกด้วย

ฉันพยายามพูดให้เสียงค่อยที่สุด ทว่าก็ยากจะอำพรางความดีใจของฉันได้ “สีชิงชวน คุณเห็นไหมมีนกฮูกด้วย”

เขาพูดพึมพำอะไรบางอย่างซึ่งฉันไม่เข้าใจเอาเสียเลย แต่รู้สึกว่าเขากำลังด่าอยู่

ออ ใช่แล้ว สีชิงชวนไม่ชอบสัตว์ น่าจะพูดว่าเขากลัวสัตว์ตัวน้อยๆ พวกนี้สิน่ะ?

นกฮูกออกจะน่ารักซะขนาดนั้น เขากลับกลัวไปได้

“พวกเราไปทางโน้น” เขาพูดเสียงไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย

“ทางโน้นก็มีหนึ่งตัว” ฉันชี้ไปยังต้นไม้อีกต้นหนึ่ง สิ่งแวดล้อมที่นี่อุดมสมบูรณ์จัง ไม่งั้นคงไม่มีนกฮูกเยอะขนาดนี้หรอก

“เวรแล้วไง” เขาฮึดฮัดเสียงหดหู่ใจ

“นกฮูกน่ารักจะตาย” ฉันพยายามเปลี่ยนความคิดเขา

เขาหันขวับมาจ้องเขม็งฉันทันที “น่ารักตรงไหน?”

เขากลัวแล้วทำไมต้องดุใส่ฉันด้วย?

ฉันไม่ควรเห็นใจเขา ทว่าดูออกว่าเขากลัวจริงๆ

น่าสนใจดีแฮะ ได้ยินว่าตอนทริปบริษัทเซียวซื่อกรุ๊ป ปีศาจมารอย่างสีชิงชวนให้มีตารางเข้าบ้านผีสิงด้วย มีครั้งหนึ่งเขาไปที่ประเทศอเมริกา แล้วไปเที่ยวในบ้านผีสิงแห่งหนึ่ง ได้ยินมาว่าบ้านผีสิงหลังนี้หลอนสุดๆ โดยจัดเป็นหนึ่งในห้าอันดับแรกที่น่ากลัวที่สุดในโลก ก่อนเข้าไปต้องลงนามว่าไม่ติดใจเอาความในกรณีที่ผู้เล่นเสียชีวิต ส่วนพวกที่ป่วยเป็นโรคหัวใจ มีความดันสูงหรือสภาพจิตใจอ่อนแอ ทางบ้านผีสิงจะไม่ปล่อยให้เข้าไปเด็ดขาด

จนสุดท้ายพนักงานบริษัทเขาไม่มีใครเดินในบ้านผีสิงสักคน มีเพียงสีชิงชวนคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเดินไปสุดทางแล้วหน้าไม่ถอดสี หัวใจไม่เต้นรัวแรง เรื่องนี้กลายเป็นข่าวเด่นข่าวดังไปเลย ขนาดเฉียวอี้ยังรู้เรื่องนี้ด้วย เธอเล่าอย่างถึงพริกถึงขิงให้ฉันฟัง แล้วยังบอกฉันว่า “สีชิงชวนไม่กลัวผีเลย แสดงว่าเขาเป็นคนที่น่ากลัวสุดๆ เขาคือราชันปีศาจ เซียวเซิง ต่อไปเธอก็จะเหมือนอยู่กับเสือผู้ดุร้ายนะ”

ถูกต้อง สีชิงชวนเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวนบ่อยๆ และน่าสะพรึงกลัวจริงๆ ทว่าใครจะไปรู้ว่าเขากลับกลัวสัตว์ตัวน้อยๆ ได้ และดูเหมือนถ้ายิ่งน่ารัก เขาจะยิ่งกลัว

ฉันไม่ชอบแกล้งคนอื่น เห็นเขากลัวจริงๆ จึงเข้าไปกุมมือเขาไว้

เขานึกไม่ถึงว่าฉันจะกุมมือเขา หันกลับมามองฉันด้วยความระแวง “ทำอะไร?”

“คุณจะไปไหน? จะเดินผ่านป่าแห่งนี้เหรอ? งั้นคุณก็ตามฉันมาเลย นกฮูกไม่ทำร้ายคนหรอก”

“ผมไม่กลัวมันทำร้ายผมหรอก”

“แล้วคุณกลัวมันทำท่าแอ๊บแบ๊วใส่หรือไง?”

เขาทำตาขวางใส่ฉันปราดหนึ่ง ทว่ากลับจับมือฉันแน่นๆ คล้ายกับเด็กอนุบาลที่ต้องเดินข้ามถนนยังไงอย่างงั้น

ดังนั้นฉันจึงจูงมือสีชิงชวนเดินผ่านนกฮูกที่อยู่เหนือศีรษะ

ฝ่ามืออันตึงเครียดของเขามีเหงื่อซึมออกมา ฉันรู้สึกว่าพฤติกรรมของเขาคือการป่วยอย่างหนึ่ง

ระหว่างทางฉันก็ชวนเขาคุย “คุณกลัวสิงโตหรือเสือไหม?”

“มีอะไรน่ากลัวกัน?”

“คุณเคยไปที่สวนสัตว์ไหม?”

“คุณไม่ได้ใช้ชีวิตในวัยเด็กเหมือนคนอื่นเหรอ?” ถึงแม้เขาจะกลัว แต่ปากยังร้ายเหมือนเดิม แสดงว่าไม่ได้กลัวถึงขีดสุด

“งั้นคุณก็ไม่ได้กลัวสัตว์ทุกชนิดสินะ?” ฉันหยุดเดินแล้วมองเขาด้วยความสงสัย “คุณกลัวมิกกี้เมาส์ไหม?”