พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 80

น้อยๆ หน่อยได้ไหม ทุกคำพูดมันกลั่นกรองออกมาจากจากฉันเลยนะ แต่เขากลับหาว่าฉันเสแสร้ง

“ฉันเข้าใจแล้ว” ฉันมองแสงจันทร์สีขาวนวลบนแก้มของเขา “เพราะสิ่งเหล่านั้นสำคัญกับคุณที่สุด ดังนั้นคุณจึงคิดว่าฉันไม่ยอมเสียพวกมันไปแน่ ใช่ไหม?”

เขาเบือนหน้าไปอีกทางแล้วไม่คุยกับฉันต่อ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขากำลังเศร้าอะไรอยู่ ทว่าที่นี่นั่งสบายจริงๆ แต่ก็หนาวนิดหนึ่ง

ยามรัตติกาลในฤดูใบไม้ผลิจะหนาวเล็กน้อย และเมื่ออยู่ใกล้ทะเลสาบ จึงยิ่งหนาวมากขึ้น

ฉันจามไปสองครั้ง ท่าทางไม่เป็นกุลสตรีเอาเสียเลย ฉันกอดแขนตัวเองด้วยความหนาวเหน็บ

ฉันคิดว่าสีชิงชวนไม่ใช่สุภาพบุรุษที่จะถอดเสื้อให้ฉันใส่หรอก ฉันคงต้องพึ่งตัวเองซะแล้ว

ทันใดนั้นสีชิงชวนกลับโยนเสื้อกันหนาวใส่ตัวฉัน เสื้อที่ยังมีความอุ่นของร่างกายเขาอยู่

ฉันจ้องเขาด้วยความตกตะลึง “คุณไม่ใส่เหรอ?”

“พูดมากจัง” เขาเอ่ยเสียงดุ

ไม่ใส่ก็เสียของสิ ดูจากท่าทางเขาแล้ว เขาน่าจะนั่งต่อไปยาวๆ เลย งั้นฉันใส่เสื้อกันหนาวแล้วกัน เขาเป็นคนตัวสูงใหญ่ เสื้อของเขาจึงยาวสำหรับฉันมาก สามารถห่อฉันได้ทั้งตัวเลย มันทำให้ฉันรู้สึกอุ่นมาก เหมือนฉันอยู่ในปราสาทแห่งหนึ่งอย่างนั้นเลย และเสื้อกันหนาวยังมีกลิ่นกายของสีชิงชวนทิ้งไว้ด้วย

ทำไมกลิ่นกายของเขาถึงเป็นแบบนี้? ไม่มีกลิ่นบุหรี่ ไม่มีกลิ่นเหล้า แค่มีกลิ่นแชมพูสระผมของเขากับกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจางๆ เท่านั้น กล่าวคือเป็นกลิ่นที่เกิดจากความสะอาดสะอ้าน

ฉันที่อยู่ในเสื้อกันหนาวตัวใหญ่เกือบจะเผลอหลับซะแล้ว ทว่าหากฉันหลับ ฉันต้องเป็นหวัดแน่

ฉันหาเรื่องที่ไม่ปะติดปะต่อกันคุยกับเขา “สีชิงชวน”

“อืม” เขาส่งเสียงในลำคอ

“ถามอะไรคุณหน่อยสิ”

“อืม”

“คุณรักเซียวซือมากกว่าหรือรักป๋ออวี่มากกว่ากัน?” ฉันคิดว่าคงไม่เสียมารยาทหรอกที่ถามเขาแบบนี้ เพราะฉันรู้เรื่องของเขา ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

ฉันรู้สึกว่าเขามองมา ฉันจึงหันไปมองเขาด้วย

ยังดีที่แววตาเขาไม่ได้เจือเพลิงโทสะไว้ เขาไม่คิดจะเผาฉันให้ตาย

“ทำไมขี้สงสัยแบบนี้?”

“ก็สงสัยไง ปกติถ้าเป็นเพศเดียวกันจะเปรียบเทียบได้ง่าย แต่เซียวซือกับป๋ออวี่ไม่ใช่เพศเดียวกันไง ฉันจึงสงสัย แล้วตกลงคุณรักใครมากกว่ากัน?”

“เกี่ยวอะไรกับคุณ?” เขาหันไปมองผิวน้ำทะเลสาบต่อ

ฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องตอบแบบนี้ ผิวน้ำทะเลสาบน่ามองมากเชียวหรือ?

ก็ได้ เขาไม่ตอบงั้นฉันก็ง่วงนอนต่อไป ทันใดนั้นเขาลุกขึ้นแล้วมาดึงคอเสื้อฉัน “ไปกันเถอะ”

“จะไปแล้วเหรอ?”

“หรือคุณอยากค้างคืนที่นี่?”

“ออ” ฉันเตรียมถอดเสื้อกันหนาวคืนให้เขา แต่เขาเดินนำไปก่อน “คุณใส่ต่อเถอะ”

ฉันกำลังจะกล่าวขอบคุณเขาด้วยความซาบซึ้งใจ ทว่าเขากลับหยุดเดินแล้วหันขวับมามองฉัน ก่อนจะเผยรอยยิ้มเชิงเจตนาร้ายตรงมุมปาก “คุณต้องซักแล้วค่อยคืนผมนะ”

เขาหาว่าฉันสกปรกหรือ? ฉันแค่คลุมแป๊บเดียว เสื้อเขาจะสกปรกขนาดไหนเชียว? แล้วปกติที่เขาชอบกัดชอบแทะฉันล่ะ ทำไมไม่รู้สึกสกปรกบ้าง?

ฉันจับคอเสื้อแล้วเดินไปหาเขา ตอนก่อนจะเดินเข้าสู่หมู่ต้นไม้ เขาก็มาจับมือฉันกะทันหัน

เขาของเขาอุ่นมาก หุ้มมือของฉันไว้ตรงกลาง

อ่อ ฉันเกือบลืม เขากลัวนี่เอง เขาต้องกุมมือฉันเดินผ่านต้นไม้พวกนี้

ก็ได้ ฉันก็จับมือของเขาเชิงปลอบใจ “ตอนนี้ดึกมาแล้ว นกฮูกคงออกไปหาอาหารแล้ว ถ้าฟ้าสว่างมันก็จะกลับมานอน”

ระหว่างที่เดินผ่านต้นไม้พวกนั้น พวกเราไม่เห็นนกฮูกดังคาด ทว่าเขายังคงจับมือฉันแน่น

เป็นครั้งแรกที่คนแกร่งอย่างสีชิงชวนต้องการฉัน หัวใจฉันรู้สึกภาคภูมิใจในหน้าที่นี้มาก

ทันทีที่เดินผ่านป่ามาได้ เขาก็ปล่อยมือฉันทันที ทั้งยังขอทิชชูเปียกจากโชเฟอร์มาเช็ดมือทั้งด้านหน้าและด้านหลังด้วย

พอหมดประโยคแล้วถีบหัวส่งเลยนะ