พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 83

ฉันแกะได้เหมือนมาก แต่การที่คุณแม่สีมองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นตัวเองทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจอยู่เช่นกัน

ฉันยิ้มแล้วพยักหน้าให้ท่าน “ค่ะ รูปคุณแม่”

“ช่างแกะสลักที่แกะสลักรูปนี้เก่งจัง แกะได้เหมือนจริงมาก” ดูออกเลยว่าคุณแม่สีมีความสุขมาก ท่านลูบมันด้วยความชอบใจ

“หนูแกะเองค่ะ” ฉันบอก

“เอ๊ะ?” คุณแม่สีมองฉันด้วยความทึ่ง “งั้นเหรอ หนูมีฝีมือด้านนี้ด้วยเหรอ?”

“หนูชอบงานแกะสลัก แล้วก็พวกงานศิลปะค่ะ”

“มือเล็กๆ ของเสี่ยวเซิงเซิงนี่เก่งจริงๆ” คุณย่ากุมมือฉันไว้แล้วยื่นไปข้างหน้าคุณแม่สี “แต่เก่งแค่ไหนก็ไม่ระวัง บาดเจ็บเข้าจนได้ ลูกดูสิ แผลบนมือนี่ จุ๊ๆๆ น่าสงสารจริงๆ”

แผลนี่มันไม่ได้มาจากการแกะสลัก แต่มันได้มาจากโดนบาดตอนเหลาดินสอตอนวาดรูปต่างหาก ขณะที่ฉันกำลังจะอธิบาย คุณย่าก็กลับเติมเชื้อไฟเข้าไปอีก “ฉันก็ว่าทำไมหลายวันมานี้ดึกๆ ดื่นๆ เจ้าเด็กคนนี้ถึงยังอยู่ในห้องหนังสือไม่หลับไม่นอน ที่แท้ก็แกะสลักอันนี้ให้ลูกนี่เอง จุ๊ๆๆ ทั้งฉลาดทั้งเก่ง แถมยังมีจิตใจบริสุทธิ์แล้วก็กตัญญูอีก พวกเธอน่ะ ดูเสี่ยวเซิงเซิงไว้เป็นตัวอย่างบ้างนะ”

คุณย่าชมฉันไปชมฉันมา แต่ก็ยังไม่ลืมกระแนะกระแหนพี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รอง “อย่ามัวแต่ซื้อพวกเพชรพลอยอยู่ทุกปี คิดว่าการใช้เงินมันคือความกตัญญูเหรอ? ไม่รู้จักคิดเอาเสียเลย แต่ให้พวกเธอเรียนเรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้อะไรหรอก เพราะว่าไม่มีปัญญา”

พี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองกลอกตาอย่างโกรธเคืองคุณย่า ฉันโอบคุณย่าไว้แล้วกระซิบข้างหูท่าน “พอแล้วเถอะค่ะคุณย่า ชมกันมากกว่านี้หนูจะลอยแล้วนะคะ”

ท่านยิ้มจนตาหยี เห็นได้ชัดว่าคุณแม่สีชอบมันมาก ท่านพลิกไปพลิกมาอยู่หลายรอบแล้วก็พยักหน้าไม่หยุด “อืม ประณีตจริงๆ ยิ่งมองก็ยิ่งสวย”

“เซียวเซิง คุณแน่ใจนะว่าคุณแกะสลักรูปแม่ผม ไม่ใช่เจ้าแม่กวนอิม?” สีชิงชวนก้มหน้ามองรูปแกะสลัก คุณแม่สียิ่งเผยยิ้มอย่างมีความสุขขึ้นไปอีก

“นั่นสิ แกะหน้าได้มีโหงวเฮ้งมาก ดูเหมือนเจ้าแม่กวนอิมอยู่นะ” มีบางคนยังคุยโม้ไม่จบ

พวกเขาพูดเสียจนฉันรู้สึกเขินขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อกี้สีชิงชวนเปลี่ยนวิธีชมฉันหรือไงนะ?

ฉันรู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองได้รับความสนใจอย่างไม่คาดฝัน มันเป็นเรื่องยากที่จะได้รับการชื่นชมจากเขา

คุณแม่สีจูงมือฉัน “มา มานั่งข้างแม่”

ฉันแต่งงานกับสีชิงชวนมาครึ่งปีกว่า คุณแม่สีเฉยเมยกับฉันมาตลอด แต่วันนี้กลับให้ฉันไปนั่งข้างท่าน เฉียวอี้ผลักฉันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “รีบไปเร็ว ฉันไปนั่งทางโน้นนะ”

เมื่อฉันนั่งลงข้างๆ คุณแม่สี เซียวซือก็มาถึง ความสัมพันธ์ของเซียวซือและคุณแม่สีอยู่ในเกณฑ์ดีมาโดยตลอด คุณแม่สีชอบเธอมาก

ของขวัญของเธอคือหินคริสทัล มันใสโปร่งแสงและระยิบระยับสวยงาม ทั้งยังมีราคาสูงและหาได้ยาก

คุณแม่สีชอบมันมาก ท่านให้เซียวซือนั่งลงที่นั่งทางซ้ายของท่าน

ฉันและเซียวซือนั่งอยู่ข้างๆ ทั้งซ้ายและขวาของคุณแม่สีเหมือนผู้ปกปักรักษา ความจริงฉันรู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องนั่งตรงนี้ ฉันยอมไปนั่งโต๊ะเดียวกับเฉียวอี้ยังจะดีซะกว่า

สีชิงชวนนั่งอยู่ข้างฉัน คุณแม่สีพูดขึ้น “คีบกับข้าวให้เซียวเซิงสิ!”

“คุณไม่มีมือเหรอ?” เขาถามเสียงทุ้มต่ำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

แน่นอนสิว่าฉันมีมือ ฉันคีบเองก็ได้

เขาคีบไก่ชิ้นหนึ่งมาวางไว้ในจานฉัน ฉันก้มหน้าลงมองก็เห็นว่ามันเป็นกระดูกไก่แทบทั้งชิ้น

“คุณจ้างคนอื่นมาใช่ไหม? หยกนั่นคุณแกะเองจริงเหรอ?”

“คุณจะไม่เชื่อก็ช่าง” กระดูกไก่ฉันก็ชอบกิน ฉันชอบแทะกระดูกที่สุดเลย

ฉันก้มหน้าลงแทะกระดูก เขายกมือขึ้นเท้าคางแล้วมองฉัน “ถ้างั้นคุณแกะให้ผมอันหนึ่งสิ”

“วันเกิดคุณวันไหน?”

“ผมไม่ฉลองวันเกิด ใครบอกว่าต้องเลี้ยงวันเกิดถึงจะได้ของขวัญ?”

ก็ได้ สีชิงชวนเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ ในเมื่อเขาเอ่ยปากแล้วฉันจะปฏิเสธได้ไง?

ฉันพยักหน้า “คุณอยากได้รูปแกะสลักคนเหรอ?”

“หรือผมไม่ใช่คนล่ะ?”

“โอเค ไว้ว่างๆ แล้วฉันค่อยไปหาเครื่องหยกให้”

“หินคริสทัลที่เซียวซือให้อันนั้นดีนะ ถ้าคุณแกะออกมาได้ดี ผมจะเอามันไปวางไว้ที่ห้องทำงาน”