พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 84

ฉันเดินนำหน้ามาที่ประตูห้องโถงใหญ่ เมื่อเดินมาถึงประตู ฉันก็หันกลับไปแล้วเห็นว่าเจี่ยงเทียนเองก็เดินตามมาแล้ว

เขาไม่ใช่คนโง่และรู้ว่าตระกูลสีคือเส้นตายของฉัน ถ้าเขาโดนเส้นตายของฉันได้เมื่อไหร่ มันก็หมายความว่าเขาจะไม่มีหวังอีกตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

ฉันเดินไปที่สวนดอกไม้ของโรงแรม เจี่ยงเทียนเดินมาด้านหน้าฉันแล้วยิ้มออกมา “ลูก”

ฉันผลักมือที่เขายื่นมาออก “คุณอยากได้เท่าไหร่?”

“อย่าใช้เสียงแบบนี้คุยกับพ่อสิ ไม่ว่ายังไงพ่อก็ทำให้หนูเกิดออกมานะ”

ฉันไม่อยากพูดอะไรให้มากความกับคนแย่ๆ แบบเขา คนเลวๆ ที่เกิดออกมาแล้วไม่เลี้ยงแต่กลับมารีดไถเอาตอนหลัง ฉันแค่รู้สึกแย่แทนคุณแม่ที่ตอนนั้นไปแต่งงานกับคนแบบนี้เข้า

ฉันดึงปกเสื้อให้แน่นขึ้นท่ามกลางสายลมหนาวเย็น “ที่นี่เป็นงานเลี้ยงของตระกูลสี ถ้าคุณทำอะไรที่มันมากเกินไป คุณก็น่าจะรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างฉันเมื่อกี้คือสีชิงชวน”

“อ้อ เขาเป็นลูกเขยพ่อเหรอ งั้นพ่อก็เป็นพ่อตาเขาสิ เมื่อกี้ไม่ทันได้แนะนำตัวกันเลย” รอยยิ้มบนใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

ฉันยืนพิงต้นไม้ด้วยปลายนิ้วที่สั่นเทา ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่โกรธและเสียใจ ตอนนี้เขาแก่แล้วแต่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบาย ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับแม่ของฉันในตอนนั้นคงจะเลวร้ายกว่าตอนนี้หลายเท่า

“คุณบอกมาเถอะว่าจะเอาเท่าไหร่ เอาเงินไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาให้เห็นอีก”

“งั้นก็ได้ก้อนเดียวงั้นสิ?” เขายกมือขึ้นลูบจมูก “หนูไม่คิดจะดูแลพ่อจนตายเหรอ? พ่อยังอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับครอบครัวอยู่เลย!”

“คุณไม่บอกมาก็ช่าง” ฉันหมุนตัวเดินออกมาแต่เขากลับบีบข้อศอกฉันไว้

มือของเขาร้อนมาก แต่ฉันกลับรู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก

ฉันดิ้นให้หลุดพ้นแต่เขากลับยิ่งบีบแรงขึ้นกว่าเดิม เขาใกล้ฉันเข้ามาทุกที สายตาแผดเผาจนทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน “เสี่ยวเซิง หนูสวยกว่าแม่หนูอีกนะ เซ็กซี่กว่าด้วย เธอผอมเกินไป ดูรูปร่างหนูสิ สวยจนไม่รู้จะพูดยังไงเลย”

สายตาที่เขามองฉันเหมือนสัตว์ที่ดุร้าย รอยยิ้มของเขามันเหมือนกับไอ้พวกโรคจิตอย่างไรอย่างนั้น

ฉันเป็นลูกสาวเขา แต่เขากลับใช้สายตาแบบนี้มองฉันเนี่ยนะ

“ปล่อยนะ!” เขาแรงเยอะเกินไปจนฉันดิ้นหนีออกมาไม่ได้

“เสี่ยวเซิง” เขาหอบหายใจ “เอาแบบนี้ดีไหม หนูซื้อบ้านให้พ่อหลังหนึ่ง แล้วเราก็มาอยู่ด้วยกันสองพ่อลูก พ่อรู้ว่าตระกูลสีไม่ได้ชอบหนูหรอก ผัวหนูก็ไม่ได้รักหนู มาอยู่กับพ่อ พ่อรักหนูนะ เราสองคนพึ่งพาอาศัยกัน หนูช่วยพ่อล้างหนี้ แล้วเราก็มาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แล้วพ่อจะชดเชยให้หนูเอง…”

ไอร้อนจากแอลกอฮอล์ในปากเขาพ่นออกมาบนหน้าฉันจนฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนและแทบจะอ้วกออกมา

ฉันไม่ควรรังเกียจพ่อของตัวเอง แต่สายตาของเขามันไม่เหมือนกับสายตาที่พ่อมองลูกสาว

“ถ้าคุณยังเข้ามาใกล้ฉันอีก ฉันจะร้องเรียกให้คนช่วย!” ฉันดิ้นออกมาไม่หลุด “คุณต้องการอะไร คุณบอกจำนวนเงินมาสิ!”

“พ่อเลี้ยงหนูคนนั้นเขาไม่ได้ยกบ้านให้หนูเหรอ หนูโอนกรรมสิทธิ์ให้พ่อสิ แล้วก็ให้เงินพ่ออีกสักห้าสิบล้าน”

เขาพูดออกมาอย่างอวดดี แต่ฉันจะไม่มีวันยกบ้านของคุณพ่อให้เขาเด็ดขาด

“ฉันไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น”

“อย่ามาโกหกน่า มีใครไม่รู้บ้างว่าพ่อเลี้ยงคนนั้นของหนูยกเงินสดทั้งหมดให้หนู แล้วก็ยังมีพันธบัตรอีก ไอ้นั่นพ่อไม่เอา พ่อขอไม่เยอะหรอก แค่ห้าสิบล้านเอง”

“คุณปล่อยฉันนะ” มือของเขาเหมือนคีมเหล็กอย่างไรอย่างนั้น

เขาไม่เพียงไม่ปล่อยฉัน แต่ยังลูบไล้มือฉันอีกด้วย “มือลูกสาวพ่อเนี่ย นุ่มลื่นดีจริงๆ เมื่อตอนหนูเด็กๆ พ่อได้กอดหนูด้วยนะ ไม่ได้กอดมาหลายปีแล้ว มาให้พ่อกอดหน่อยเร็ว!”

เขาอ้าแขนทั้งสองข้างออกแล้วกอดฉันเอาไว้ ท้องของฉันบิดมวน ฉันดิ้นรนและกรีดร้องออกมาอย่างสุดชีวิต