พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 308

ข่าวการตายของเฟิงจิ่งเหวยไม่นานก็แพร่มาถึงจวนจิ้งอ๋อง

หลายวันนี้องค์ชายห้ายังต้องมารักษาอาการต่อเนื่อง จึงอดไม่ได้ที่จะพูดคุยถึงเรื่องนี้

เซียวปี้เฉิงกล่าวว่า "พอรถม้าตกลงไป ตระกูลเฟิงเห็นหน้าผาสูงชันบวกกับทางเดินวิบาก สุดท้ายจึงเลิกล้มความตั้งใจในการค้นหา"

หน้าผาสูงขนาดนั้น เฟิงจิ่งเหวยตกลงไปไม่ตายก็คงพิการ ยิ่งบวกกับอากาศหนาวเย็นด้วยแล้ว ต่อให้รอดมาก็อยู่ได้ไม่เกินอีกหนึ่งคืน

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วเล็กน้อย "จะบังเอิญไปหรือเปล่า บอกว่าจะส่งไปรักษาตัวที่ชานเมือง ไม่ทันไรก็ว่าตกหน้าผาตายซะแล้ว"

เซียวปี้เฉิงลดเสียงต่ำลง "เรื่องนี้เป็นคำสั่งจากเสนาเฟิงจริง ๆ เขาทำเพื่อแสดงความภักดีต่อเสด็จพ่อ"

หลังจากตระกูลเฟิงเกิดเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำเอาเสนาบดีเฟิงเกิดความหวาดกลัว ไม่เพียงจัดการเฟิงจิ่งเหวยด้วยตนเอง ยังเที่ยวป่าวประกาศว่าจะสังคายนากฎระเบียบในตระกูลเฟิงเสียใหม่

เหล่าลูกหลานในบ้านจึงเงียบสงบไปพักหนึ่ง ต่างก็อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

"แต่ก็มีเสียงลือในเมืองหลวงว่า เฟิงจิ่งเหวยตายเพราะขาดอากาศหายใจในกระโถน ตระกูลเฟิงกลัวเสียหน้าเลยกุเรื่องว่านางตกหน้าผาตาย"

อวิ๋นหลิงลูบคางเบา ๆ "จริง ๆ อาจไม่ใช่เพราะขาดอากาศ แต่ตายเพราะกลิ่นเน่าเหม็นมากกว่า"

นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นทีไร องค์ชายห้ายังคงมีสีหน้าโกรธขึ้ง กำมือแน่นพร้อมกับกล่าวอย่างเคียดแค้น "ทางให้ดีคือเหม็นตายซะ คนชั่วย่อมจะถูกกรรมตามสนอง"

นึกถึงกลิ่นกายอันยวนยั่วของเฟิงจิ่งเหวยแล้ว จนป่านนี้เขายังรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่หาย

เซียวปี้เฉิง "..."

ดูท่าน้องห้าช่างแค้นฝังใจเสียจริง

ตงชิงก็มารวมวงนินทากะเค้าด้วย "ได้ยินว่าหลังเฟิงจิ่งเหวยตาย ตระกูล เฟิงถึงพบว่าที่พักส่วนตัวของนางเลี้ยงบ่าวไพร่หนุ่ม ๆ ไว้เยอะ ซึ่งล้วนแต่ไปสรรหามาจากที่ต่าง ๆ แต่ละคนรูปหล่อสำอางแต่บาดแผลเต็มตัว ไม่นึกว่าผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยปานนั้น จิตใจช่างโหดอำมหิตสิ้นดี!"

อวิ๋นหลิงเหลือบตาไปทางสือจิ่ว คล้ายจะถามเขาด้วยสายตา

สือจิ่วหน้าตึงเล็กน้อย พยักหน้าเบา ๆ "ถูกต้อง เฟิงจิ่งเหวยมีนิสัยชอบทรมานผู้ชาย จึงแอบไปกว้านซื้อเด็กหนุ่มที่ฐานะยากจนไว้เป็นบ่าวในบ้าน ครั้งหนึ่งนางเคยบังคับให้ข้าไปปรนนิบัติ แต่ข้าไม่ยินยอม นางจึงสาดด้วยชาร้อนใส่ข้าจนแทบหมดทั้งกา"

และเช่นเดียวกับเฟิงจิ่งเฉิง แม้เฟิงจิ่งเหวยจะไม่มีหมู่บ้านน้ำพุร้อน แต่ก็มีเรือนส่วนตัวที่อยู่ในเมืองหลวง

ข้างในได้เลี้ยงหนุ่มรูปงามไว้มากหน้าหลายตา มีทั้งพวกฐานะยากจนและมาจากสถานเริงรมย์ ไม่ว่านางจะอารมณ์ดีหรือไม่ สิ่งที่ชอบก็คือถือแส้ไล่เฆี่ยนตีคนโน้นคนนี้ให้เนื้อแตกถึงจะมีความสุข

แต่นางจะไม่เฆี่ยนให้ถูกใบหน้า ตอนนั้นเพราะสือจิ่วขัดขืนมากไป จึงกลายเป็นเหตุสุดวิสัย

ลู่ฉีฟังแล้วก็ให้เดือดดาล โกรธจนหน้าแดงก่ำ

"ถุย! หน้าไม่อายนัก แม้แต่เด็กอายุสิบห้ายังไม่ละเว้น แน่จริงมาหาข้าหน่อยเป็นไร จะเล่นงานให้หนักทีเดียว!"

เซียวปี้เฉิงเหลือบมองลู่ฉีเล็กน้อย หน้าตาเซ่อซ่าอย่างเขาน่ะหรือ กลัวจะไม่เข้าตาเฟิงจื่อเหวยซะมากกว่า

อวิ๋นหลิงกล่าวเนิบ ๆ ว่า "คนประเภทนี้ จู่ ๆ ตายไปยังถือว่าสบายด้วยซ้ำ มันน่าจะให้ลิ้มลองรสชาติการถูกคนอื่นทรมานบ้าง"

องค์ชายห้าได้ยินก็ยิ่งอกสั่นขวัญแขวน ดีที่คืนนั้นพี่สะใภ้สามมาช่วยทันการ หาไม่ชีวิตเขาคงต้องย่อยยับนับแต่วันนั้นเป็นแน่

และโชคดีที่ได้สาวใช้หัวไวอย่างจื่อเถา รีบส่งข่าวให้ทุกคนได้รู้ จึงสามารถช่วยเขาได้ทันเวลาพอดี

พูดถึงจื่อเถา องค์ชายห้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ พร้อมกับเหลียวซ้ายแลขวาไปรอบข้าง

"หลายวันนี้ทำไมไม่เห็นจื่อเถาล่ะ"

เซียวปี้เฉิงเงยหน้าตอบว่า "สองวันนี้เจ้าเถาใหญ่บอกว่าเป็นหวัด เลยเก็บตัวพักผ่อนอยู่ในห้อง"

"เป็นหวัดหรือ?" องค์ชายห้าได้ยินเข้าก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ จึงเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามว่า "เป็นมากหรือเปล่า ข้าอยากไปเยี่ยมนางหน่อย"

เมื่อเห็นเซียวปี้เฉิงมองมาอย่างประหลาดใจ เขาก็กระพริบตาเล็กน้อย พลางพูดเติมเสียงอ่อนว่า

"ยังไงนางก็เป็นผู้มีคุณที่ช่วยชีวิตข้า..."

อวิ๋นหลิงแแอบหรี่ตาและยิ้มเล็กน้อย "นางอยู่ห้องพักทางทิศใต้ของเรือนหลานชิง อยากไปก็ไปเถอะ"