พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 309

เซียวปี้เฉิงถามอย่างข้องใจ “จะยืมตัวนางไปทำอะไร ไม้แกะสลักเสียอีกแล้วรึ?”

องค์ชายห้าสีหน้ากระอักกระอ่วน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงตัดสินใจพูดความจริง

ไหน ๆ ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน พี่สามก็รู้ความลับของเขาอยู่แล้ว

องค์ชายห้าบอกเล่าถึงความรู้สึกพิเศษที่มีต่อจื่อเถา พลางกล่าวอย่างจริงจังว่า “หลายปีมานี้ มีเพียงใกล้ชิดกับจื่อเถาเท่านั้นที่ไม่ทำให้ข้าเกิดความรู้สึกหวาดกลัว จึงคิดว่าจะมาขอยืนตัวนางไปใช้งาน เผื่อจะเป็นประโยชน์ต่อโรคของข้าบ้าง”

จริง ๆ เขาก็ไม่อยากมีโรคประหลาดเช่นนี้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้ทำอย่างไรก็ไม่อาจควบคุมตัวเองได้

เซียวปี้เฉิงทำหน้าฉงนไปอีก ไม่นึกว่าอวิ๋นหลิงจะทายแม่นถึงเพียงนี้

จากนั้น แววตาเขากลับดูประหลาดขึ้น “ยืมตัวเจ้าเถาใหญ่ไปใช้งานเนี่ยนะ?”

ใช้งานอย่างไร? เหมือนอย่างคืนนั้นในการบรรเทาฤทธิ์ยาน่ะหรือ?

“เจ้าอย่าทำอะไรส่งเดชนะ นางเป็นหญิงสาวที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี ไม่ได้ขายตัวให้จวนอ๋องหรือทำสัญญาขายขาด เจ้าอย่าเห็นเป็นสาวใช้ทั่วไปล่ะ”

บ่าวไพร่ทั่วไปหากมีสัญญาขายตัวไว้ ขอเพียงมีเงินมากพอก็สามารถมาไถ่ตัวให้เป็นอิสระได้

แต่หากเป็นสัญญาขายขาด ก็จะถือเป็นทรัพย์สินของนายจ้างชั่วชีวิต จะออกเรือน ขายต่อให้ผู้อื่นหรือชี้เป็นชี้ตายก็ล้วนเป็นสิทธิ์ของนายจ้างทั้งสิ้น

ยิ่งถ้าสาวใช้ที่หน้าตางดงามหน่อยก็ให้เป็นนางต้นห้อง หรือเป็นที่รองรับอารมณ์สำหรับผู้เป็นนายก็มีให้เห็นอยู่ดาษดื่น

แต่จื่อเถากับจวนจิ้งอ๋องเป็นเพียงนายบ่าวที่ผ่านการว่าจ้างเท่านั้น แม้นางจะมีฐานะเป็นเพียงสาวใช้ แต่ก็ได้รับการคุ้มครองทางกฎหมายอยู่

เห็นเซียวปี้เฉิงเข้าใจผิดเช่นนี้ องค์ชายห้าก็หน้าแดงระเรื่อ รีบโบกมือเพื่ออธิบาย

“พี่สามเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้าเพียงแต่อยากใกล้ชิดกับแม่นางจื่อเถา...ก็ไม่ใช่อีก ข้าแค่อยากลองมีปฏิสัมพันธ์กับนางดู เผื่อว่าอีกหน่อยคุ้นชินขึ้น โรคของข้าก็อาจจะหายดี...”

เซียวปี้เฉิงดูจะลำบากใจ ไม่ได้รับปากในทันใด “เรื่องนี้ข้าก็ตัดสินใจไม่ถูก เจ้าอาจจะไม่รู้ หลังจากเจ้าเถาใหญ่ผ่านประสบการณ์เช่นนั้นกับเจ้า นางเองก็ค่อนข้างต่อต้านผู้ชายเหมือนกัน”

อาการของจื่อเถาแม้จะไม่รุนแรงเท่าองค์ชายห้า แต่ปกติก็มักจะถือคติ “ห้ามผู้ชายมาเข้าใกล้” เช่นกัน นางเคยถูกเฟิงจิ่งเฉิงหลอกลวงและลวนลามมา แม้ว่าสุดท้ายจะโชคดีแคล้วคลาด ฝ่ายชายไม่ได้สมหวัง แต่ก็ทำให้นางเกิดความระแวงต่อผู้ชายไม่น้อย

โดยเฉพาะไม่ไว้ใจคนที่ภายนอกดูหล่อเหลา บุคลิกเป็นหนุ่มเจ้าสำราญด้วยแล้ว

โชคร้ายนัก ที่องค์ชายห้าก็เป็นประเภทนี้จริง ๆ

องค์ชายห้าไม่ได้นึกถึงข้อนี้มาก่อน จึงเกิดอาการชะงักงัน

ขณะเดียวกันก็เกิดความเห็นใจจื่อเถาต่อชะตากรรมที่นางได้รับ

เซียวปี้เฉิงให้คำแนะนำว่า “ถ้าไงให้ข้าไปถามนางก่อน เจ้าเถาใหญ่เป็นคนมีน้ำใจ ไม่แน่อาจยอมช่วยเจ้าก็เป็นได้”

ไหน ๆ ก็เพียงแค่อยู่ใกล้ชิด ไม่มีการสัมผัสก็คงไม่เป็นไรมากนัก

องค์ชายห้ารีบส่ายหน้าเร็วพลัน “ไม่ ๆ ๆ ให้ข้าจัดการเองดีกว่า ข้าจะไปถามพี่สะใภ้สามดู”

คืนนั้นเขาอยู่ในภาวะไม่รู้สึกตัว ร่างกายอาจแสดงความรุ่มร่ามต่อหน้าจื่อเถา จนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่านางจะมองเขาในแง่ไหน

เดิมทีก็รังเกียจผู้ชายอยู่แล้ว เกิดเขาไปพูดตรง ๆ ว่า “ช่วยรักษาโรคไม่ขันให้ข้าที” เช่นนี้แล้วต่อไปคงอย่าหวังได้เข้าใกล้นางอีกเลย

องค์ชายห้าไปหาอวิ๋นหลิง แต่กลับเปลี่ยนหัวข้อใหม่

“พี่สะใภ้สาม ไม้สลักในตำหนักข้ายังมีหลายจุดที่ซ่อมแซมไม่ดี รบกวนให้จื่อเถาช่วยมาดูอีกทีได้ไหม?”

อวิ๋นหลิงมองตาเขาเหมือนจะรู้ทัน เพียงแต่ไม่อยากไปจับไต๋

“จื่อเถายังป่วยอยู่ ช่วงนี้คงยังเข้าวังไม่ได้ ข้าจะไปถามนางให้ก่อน”

ไม่ผิดจากที่คิด จื่อเถารีบอ้างว่าป่วย ปฏิเสธโดยไม่ลังเล

องค์ชายห้ารู้สึกผิดหวังนัก แต่ก็หายอมแพ้ไม่ ไหน ๆ ก็ต้องมาจวนจิ้งอ๋องเพื่อทำการรักษาอยู่แล้ว เลยเอาไม้แกะสลักที่อยู่ในตำหนักมาด้วยเสียเลย

“พระชายาหรือ?” เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วเบา ๆ “ถ้าเจ้าเถาใหญ่ยินดี ให้นางเป็นอนุของน้องห้าหรือชายารองก็คงไม่มีปัญหา”

จื่อเถาแม้จะไม่มีด่างพร้อย แต่อย่างไรก็เป็นเพียงสามัญชน พระสนมเหลียงเฟยคงไม่มีวันเห็นชอบให้นางเป็นชายาขององค์ชายห้าแน่นอน

อวิ่นหลิงยักไหล่ “ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เหลียงเฟยจะเห็นชอบหรือไม่ แต่น้องห้าไม่มีทางเลือกต่างหาก”

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้วสูง “ทำไมเจ้าถึงมั่นใจนัก ว่าน้องห้าต้องคู่กับเจ้าเถาใหญ่เพียงผู้เดียว?”

“ข้อนี้ท่านอาจไม่เข้าใจ ข้าเคยอ่านนิยายเกี่ยวกับผู้ชายเผด็จการเยอะ ส่วนใหญ่มักเขียนว่าพระเอกจะมีอาการคล้ายกับหยวนโม่ เกิดความรู้สึกพิเศษต่อนางเอกเพียงคนเดียว”

เซียวปี้เฉิงฟังแล้วก็ให้มึนหนัก “ทำไมต้องรู้สึกต่อนางเอกเพียงผู้เดียวด้วย?”

อวิ๋นหลิงตอบหน้าตาเฉย “มันเป็นสูตรสำเร็จ ไม่เห็นต้องมีเหตุผลเลย”

เซียวปี้เฉิง “...”

“ถ้าหยวนโม่พิชิตใจจื่อเถาไม่ได้ ชาตินี้ก็ให้เหี่ยวแห้งหัวโตไปเถอะ ต่อให้เหลียงเฟยรังเกียจชาติกำเนิดของจื่อเถา แล้วอยากให้ลูกชายตัวเองขึ้นคานมั้ยล่ะ”

ต่างชนชั้นวรรณะแล้วจะทำไม เมื่อเป็นสูตรสำเร็จ ปัญหาอื่นก็ถือว่าเล็กน้อย

เซียวปี้เฉิง “...”

เขามาคิดอีกที คล้ายจะมีเหตุผลเหมือนกัน

น้องห้าแค่มีปัญหาทางจิตเท่านั้น ใช่ว่าจะตายด้านจริงเสียเมื่อไหร่ อีกทั้งไม่ได้ชอบพอผู้ชาย มิฉะนั้นคงไม่กระตือรือร้นที่จะรักษาตัวเช่นนี้

หากเป็นชายปกติแล้วไซร้ ย่อมต้องการผู้หญิงมาเคียงคู่ มิฉะนั้นหากเป็นอย่างอวิ๋นหลิงว่า งั้นชาตินี้เขามิต้องใช้บริการตัวเองจนตายหรอกหรือ....

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เซียวปี้เฉิงในฐานะผู้ชายเช่นกัน ก็อดเห็นใจองค์ชายห้าอย่างมากไม่ได้