พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 310

แต่กับคำพูดของอวิ๋นหลิงนั้น เซียวปี้เฉิงยังคลางแคลงใจอยู่บ้าง

“ไม่รู้ว่าผ่านไปหลายวัน อาการน้องห้าดีขึ้นบ้างหรือเปล่า”

ด้วยเหตุนี้ก่อนที่องค์ชายห้าจะอำลาในวันนี้ เขาจึงรั้งให้อีกฝ่ายอยู่ต่อซักพัก พร้อมถามไถ่ด้วยความห่วงใยและอ่อนโยน

“น้องห้า หมู่นี้เจ้าอยู่กับเจ้าเถาใหญ่เกือบทั้งวัน อาการดีขึ้นหรือเปล่า? ได้ลองไปใกล้ชิดกับหญิงอื่นบ้างหรือไม่?”

องค์ชายห้าชะงักเล็กน้อย “ข้ายังไม่ได้ลองเลย”

หลายวันนี้ความสนใจของเขาไปอยู่ที่จื่อเถาหมด คิดเพียงว่าทำอย่างไรจึงจะใกล้ชิดกับนางได้มากกว่านี้ จนพาให้ลืมเรื่องอื่นไปหมด

อวิ๋นหลิงเดินขึ้นไปตบหน้าอกตนเอง ใช้น้ำเสียงด้วยความเอ็นดูว่า “หยวนโม่ไม่ต้องกลัว เรามาลองกอดดูซักครั้ง”

เซียวปี้เฉิงหน้างอลงทันควัน สาดสายตาเย็นชาไปยังองค์ชายห้า ไม่เหลือความอ่อนโยนเช่นเมื่อครู่นี้อีก มีแต่สีหน้าบ่งบอกว่าลองกล้าเดินมาดูสิ พี่น้องก็ไม่มีไว้หน้าหรอกนะ

องค์ชายห้าตกใจจนเหงื่อออกแผ่นหลัง พร้อมถอยหลังกรูดไปสองก้าว

“ไม่ได้ ๆ ข้ายังคงไม่สบายใจอยู่”

อวิ๋นหลิงไม่เหมือนกับคนอื่น แท้จริงแล้วเขาไม่ได้รังเกียจพี่สะใภ้สามเลย จะมีก็แต่ความกลัว

และความกลัวชนิดนี้ ก็ต่างจากปมในใจที่ติดมาตั้งแต่สมัยยังเด็กอยู่

นับแต่รู้ว่าคืนนั้นพี่สะใภ้สามเอากระโถนไปครอบศีรษะเฟิงจิ่งเหวย เขาจึงเพิ่งตระหนักว่าเหตุใดพี่สามจึงได้กลัวชายาผู้นี้นัก

“ในเมื่อรู้สึกไม่สบายใจ งั้นก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

เมื่อครู่นี้ยังคิดรั้งตัวองค์ชายห้าไว้ แต่ตอนนี้เซียวปี้เฉิงกลับรีบส่งแขกอย่างไม่เกรงใจ ซ้ำยังเรียกให้เฉียวเย่มาส่งเขาอีก

“งั้นพรุ่งนี้ข้าค่อยมาใหม่”

องค์ชายห้ารีบพยักหน้าโดยไว หันหลังเดินออกไปทันที อดไม่ได้ที่จะนึกบ่นในใจ

พี่สามก็เหลือเกิน พี่สะใภ้สามเป็นคนเอ่ยปากก่อนแท้ ๆ พอโกรธขึ้นมาก็มาลงที่เขาคนเดียว

รอจนองค์ชายห้าออกไปแล้ว อวิ๋นหลิงจึงทำหน้าภูมิใจ “ข้าพูดผิดเสียเมื่อไหร่ นอกจากจื่อเถาแล้ว หญิงอื่นอย่าหวังได้เข้าใกล้หยวนโม่เลย”

นี่แหละคือพลังของสูตรสำเร็จล่ะ!

เซียวปี้เฉิงกล่าวว่า “งั้นก็ปล่อยให้เขาไปรักษากับจื่อเถาต่อแล้วกัน จะได้ไม่ต้องมากระสับกระส่ายอยู่แถวนี้อีก”

เหมือนอย่างที่อวิ๋นหลิงเคยว่า สภาพองค์ชายห้าในเวลานี้เปรียบดั่งไฟฟ้าสิบหมื่นโวลต์ก็ว่าได้

และเพื่อไม่ให้จื่อเถารู้สึกว่าจงใจ ทุกวันหลังจากมาแล้วก็จะทำทีไปหาอวิ๋นหลิงเพื่อ “ตรวจอาการ” ซักครู่ จากนั้นค่อยแวะไปหาจื่อเถาต่อ

หน้าหนาวค่ำคืนยาวนาน เช้านี้ฟ้ายังไม่ทันได้สว่าง

เขากำลังโรมรันพันตูอยู่กับอวิ๋นหลิง คิดว่าจะออกกำลังช่วงเช้าอีกซักรอบเหมือนอย่างเมื่อคืนเสียหน่อย จู่ ๆ องค์ชายห้าก็มาอีก ทำเอาเซียวปี้เฉิงอดรู้สึกเสียอารมณ์มิได้

อีกอย่าง ให้พี่สะใภ้ไปรักษาโรคนกเขาไม่ขันให้กับน้องชายสามี ไม่ว่าคิดอย่างไรเซียวปี้เฉิงก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจนัก

และหลายวันนับต่อจากนั้น องค์ชายห้าก็ยิ่งแวะเวียนไปทางทิศใต้ของเรือนหลานชิงบ่อยครั้งขึ้น

“เจ้าเรียนรู้งานไม้มากี่ปีน่ะ?”

เพื่อไม่ให้บรรยากาศในห้องเงียบเชียบจนเกินไป องค์ชายห้ามักจะหาหัวข้อมาพูดคุยเพื่อคลายเหงา อีกทั้งจะได้ทำความรู้จักจื่อเถาให้มากขึ้น

จื่อเถากำลังใช้แปรงปัดรูปแกะสลักอยู่ ก้มหน้านอบน้อมและตอบเสียงเบาว่า “ทูลองค์ชายห้า หม่อมฉันนับแต่จำความได้ก็อยู่กับพวกท่อนไม้แล้ว นับจริง ๆ ก็ราวสิบสี่สิบห้าได้เพคะ”

“ทั้งมีพรสวรรค์และขยันขันแข็ง มิน่าฝีมือเจ้าถึงได้ดีนัก”

องค์ชายห้าพูดพลาง กระเถิบร่างไปเข้าใกล้จื่อเถาอีก ทำราวกับจะเพ่งพินิจไม้แกะสลักให้ถี่ถ้วน

กลิ่นกายของจื่อเถาช่างหอมนัก ทำให้เขานึกอยากอยู่ใกล้ชิดบ่อย ๆ

แต่ก็น่าแปลก ให้เป็นกลิ่นน้ำหมึกหอมที่สุดในสำนักการศึกษาก็เถอะ ยังไม่เป็นที่ยวนใจเขาเท่ากับเวลานี้เลย

ทั้งคู่แนบชิดเคียงใกล้ องค์ชายห้าก้มหน้าเล็กน้อย จนแทบจะมองเห็นขนอุยลาง ๆ ที่ติ่งหูของจื่อเถาเสียด้วยซ้ำ

และในขณะนั้น ติ่งหูนวลกลมกลึงก็กำลังแดงระเรื่อขึ้นอย่างรวดเร็ว

รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นที่อยู่เหนือศีรษะ จื่อเถารู้สึกตัวเกร็ง และเร่งทำงานให้เร็วขึ้นอีก