พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 315

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าตัวเองยังพอจะแก้ไขได้อีกเสียหน่อย ในใจของเขาตระหนกเป็นอย่างมาก แต่กลับไม่แสดงบนใบหน้าสักนิด อีกทั้งยังเผยความสงสัยที่พอเหมาะเล็กน้อยออกมา

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ เจ้าจำผิดแล้วกระมัง？”

“น้อยไม่ได้จำผิด วันนั้นท่านเดินผ่านโรงยาบอกว่าจะตรวจสอบบัญชี ตอนที่รอให้ตงชิงไปหยิบเอาสมุดบัญชีมา ท่านอาศัยช่วงจังหวะที่บริเวณนั้นไม่มีใครและเอาขวดยาซ่อนไว้ในเสื้อ อีกทั้งท่านยังบอกว่าให้ข้าบอกกับตงชิงว่าท่านมีเรื่องด่วนต้องกลับจวนก่อน”

อวิ๋นหลิงมองไปที่ตงชิง “ใช่แบบนี้ไหม？”

ตงชิงมองไปที่เซียวปี้เฉิง พูดขึ้นด้วยความสงสัยว่า “ตอบพระชายา สิ่งที่ลูฉีพูดเป็นความจริงทั้งหมด...”

“ท่านดูเอาเถิด！ข้าก็บอกแล้วว่ายาทาตัวนั้นท่านอ๋องเป็นคนแอบเอาไป ท่านอ๋องยังไม่ยอมรับ！”

เมื่อเซียวปี้เฉิงถูกเปิดเผยก็รู้สึกว่าขายหน้าเป็นอย่างมาก ใบหน้ายังแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง แต่กลับใช้เสียงสูงขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อ๋อ...ข้าเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องนี้เกิดขึ้น แต่ว่าแล้วจะเป็นอะไรไป？อะไรที่เรียกว่าขโมยไป เดิมที่โรงยานั่นก็อยู่ในชื่อของจวนจิ้งอ๋อง ช้าหยิบยาจากโรงยาไปสองขวดแล้วจะเป็นอย่างไร”

ส่วนลูฉีที่ฉลาดก็มองออกทั้งหมด

“ถ้าเหตุใดเช่นนั้นท่านจะต้องลับ ๆ ล่อไม่ยอมพูดอะไร ให้ใต้เท้าเฉียวเอายาสองขวดใหม่ให้ท่านไม่ดีหรือ？อีกทั้งท่านหยิบน้ำเซียนไปทำอะไร พระชายาก็ใช้ไม่ได้？”

ไอ้บ้าลูฉี！ปกติไม่เห็นสมองงั่ง ๆ ของเขาจะคิดได้เร็วขนาดนี้？

เซียวปี้เฉิงกัดฟันด้วยความแค้น นำลูฉีมานึ่งแล้วผัดไฟเงในสมอง

อวิ๋นหลิงรู้สึกว่าวินาทีนั้นตัวเองเข้าใจอะไรบางอย่าง หางตากระตุกมองไปยังเซียวปี้เฉิง “ท่านคงไม่ได้หยิบไปใช้เองกระมัง？”

มิน่าล่ะช่วงนี้ผิวถึงได้ขาวขึ้นมาก

เซียวปี้เฉิงสีหน้าแดงกล่ำ แต่ว่าพูดด้วยความปากแข็งว่า “ข้าเป็นชายชาตรี จะไปใช้ของที่แม่หญิงใช้ได้อย่างไร！”

อวิ๋นหลิงหรี่ตา ยังไม่ยอมรับอีก？

“ถ้าเช่นนั้นท่านซื้อเครื่องสำอางค์ทั้งกองมาทำอะไร หรือว่าเลี้ยงคนรักเอาไว้ด้านนอก？”

พอคำพูดนี้หลุดออกมา ทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบอันน่าประหลาด

“นะ...นี่ข้าน้อยไม่ได้เป็นคนพูดนะขอรับ ไม่เกี่ยวกับข้าน้อยนะ！”

ลูฉีมองไปยังเซียวปี้เฉิงด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองไปชนเข้ากับความลับใหญ่อะไรบ้างอย่างเข้า

ส่วนสายตาของเซียวปี้เฉิงก็เหมือนกับมีดเล่มหนึ่ง ที่ค่อย ๆ ทำให้ลูฉีที่เฉื่อยชาก็รับรู้ถึงอันตรายได้ ทันใดนั้นเท้าก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“พระชายา ข้าน้อยยังต้องไปรีบไปเก็บหนี้อีก ไม่รบกวนความสงบของท่านก็แล้วกัน”

เมื่อเดินไปได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็อดจะหันไปพูดประโยคหนึ่งอย่างบังอาจ

“ท่านอ๋อง เงินสิบชั่งนั้นที่ท่านบอกว่าจะคืนข้าน้อย ห้ามลืมเด็ดขาดนะขอรับ！”

เมื่อเห็นลูฉีไปแล้ว ตงชิงก็รีบตามไปด้วย

“อ่า...น้ำชาเย็นแล้ว บ่าวจะไปชงมาให้พระชายาใหม่นะเจ้าคะ”

ความเงียบสงบในเรือนแทบจะทำให้ได้ยินเสียงหิมะตก เสียงดังเปี๊ยะป๊ะ ๆ ของถ่านที่เผาอยู่ในห้องอันอบอุ่น แต่เซียวปี้เฉิงกลับเหงื่อเปียกโชน

“ไปกันหมดแล้ว จะพูดความจริงได้หรือยัง？”

ภายใต้สายตาอันประหลาดของอวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงยอมแพ้ราบคาบ ยิ้มแฉ่งออกมา ไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย

“ก็ได้ข้าจะยอมรับ ยาทานั่นข้าเป็นคนหยิบไปเอง...แต่ว่าเจ้าอย่าคิดไปเรื่อย เหตุใดข้าจะไปเลี้ยงอนุภรรยาไว้ข้างนอกได้อย่างไร ข้าไม่กล้าและก็ไม่มีเงินด้วย”

ทั้งราชสำนักต่างรู้ดีว่าธุรกิจโรงยานั้นเป็นที่ฮือฮา แต่คนที่มีเงินก็คือจวนจิ้งอ๋อง ไม่ใช่จิ้งอ๋อง

เขาปล่อยให้ภรรยาใจร้ายที่จัดการบ้านอย่างเข้มงวด ปกติที่จัดการธุระได้เงินค่าจ้าง ไม่มีใครกล้าเชิญเขาเข้าออกในสถานที่ล่อแหลมแบบนั้น

หนึ่งพอมาถึงก็กลัวจะทำให้พระชายาจิ้งอ๋องโกรธ สองก็คือจิ้งอ๋องก็จนมาก ไปแล้วต้องให้พวกเขาออกเงิน