พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 316

พระโอรสห้าสีหน้าตกใจมาก “ลูฉี？เขาก็จะแต่งงานกับจื่อเถา？”

อวิ๋นหลิงยิ้มหยักหน้าตาหยี “ลูฉีตกหลุมรักจื่อเถาตั้งแต่แรกเห็น นับตั้งแต่ที่จื่อเถาเข้ามาในจวนก็ส่งนั่นส่งนี่ หนึ่งตั้งใจจะช่วยนางเอาชนะโรคกลัวผู้ชาย ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อที่จะแต่งงานกับจื่อเถาเป็นภรรยา”

“หยวนโม่ ข้าเองก็เห็นว่าเจ้ามีความคิดกับจื่อเถาไม่น้อย เกรงว่าคงไม่ได้แค่รักษาอาการป่วยง่าย ๆ เพียงแค่นั้นกระมัง สุภาษิตพูดไว้ดีว่า ถึงแม้ว่าแม่นางคนนี้จะกลัวเจ้าบ่าว ข้าเห็นว่าช่วงนี้ลูฉีเข้าไปใกล้ชิดมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่แน่ว่าวันไหน...”

ไม่ได้รอให้นางพูดจบ ลากเสียงหลังนานมาก พระโอรสห้าตัวแข็งทื่อเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

“อาซ้อสามข้ายังมีธุระ ขอตัวลาก่อน”

เมื่อคิดถึงว่าจื่อเถาจะต้องแต่งงานไปเป็นภรรยาของคนอื่น ในใจของพระโอรสห้าเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่ไม่เคยมีมาก่อน อีกทั้งยังมีความโกรธที่สมบัติสําคัญกําลังจะถูกพรากจากไป

จึงรีบมาที่ห้องฝั่งทิศใต้ของเรือนหลันชิง เมื่อเห็นประตูปิดอยู่ พระโอรสห้าก็ผลักประตูอย่างใจร้อน มารยาทที่มีในวันปกติก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

“จื่อเถา ข้ามีคำพูดอยากจะพูดกับเจ้า！”

จื่อเถาที่กำลังแกะสลักไม้อยู่นั้นก็ตกใจจนแทบเสียสติ จนแทบจะเอาของในมือโยนทิ้งไป

“พะ...พระโอรสห้า...เหตุใดท่านถึงได้กลับมาอีก？”

เมื่อครู่สังเกตเห็นเขาไปแล้วไม่ใช่หรือ？

มองพระโอรสห้าที่กลับไปแล้วก็มาอีก สีหน้าของจื่อเถากระอักกระอ่วนผิดปกติ นางเพิ่งใช้เหตุผลที่รู้สึกไม่สบายเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายให้ถอยกลับไป พอเขาจากไปก็รีบลุกขึ้นมาซ่อมแกะสลักไม้ต่อ

ครั้งนี้จึงไม่ทันได้นอนลงบนเตียงเพื่อแสร้งทำเป็นป่วย ก็ถูกจับได้

พระโอรสห้าเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว มองนางด้วยสายตานิ่ง ๆ แววตาอดที่จะรู้สึกผิดและปวดใจเล็กน้อยไม่ได้

“เจ้าไม่ต้องซ่อมแกะสลักไม้นี่แล้ว ข้ามีอีกเรื่องที่อยากจะขอร้อง”

มื่อทั้งสองข้างของจื่อเถาไม่รู้ว่าควรวางตรงไหนดี จึงก้มศีรษะลงพูดด้วยความเกรงใจว่า “พระโอรสห้าเกรงใจไปแล้ว ท่านมีเรื่องอะไร ขอเพียงแค่สั่งหม่อมฉันก็ได้เพคะ”

สายตาของพระโอรสห้ามองไปที่นางอย่างลึกซึ้ง สายเลื่อนไปตามใบหน้าด้านข้างลงไปยังคอที่เพรียวบางของนาง จากนั้นพูดขึ้นช้า ๆ ว่า

“ข้าจะให้เจ้ากลับไปที่ตำหนักจิ่งเหรินกับข้า อยู่กับข้าครึ่งปี”

ในสมองของจื่อเถาหยุดทำงานเล็กน้อย ลำตัวเกร็งแข็ง จู่ ๆ ใบหน้าก็ร้อนขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ยะ...อยู่กับท่านครึ่งปี？”

เมื่อเห็นนางมีสีหน้าประหลาด พระโอรสห้าจึงพูดอธิบายอย่างอ่อนโยนขึ้นอีกครั้ง “เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าเพียงอยากจะให้เจ้ามาเป็นนางในคนใกล้ชิดของข้าเท่านั้น เพียงเท่านี้แหละ ไม่มีความคิดอื่นอย่างใด”

หรือต่อให้มี ก็ไม่สามารถพูดออกมาในตอนนี้ได้

พระโอรสห้าไตร่ตรอง พูดเอาความคิดและอาการของตัวเองออกมาทีละอย่าง

“สรุปก็คืออาจเป็นเพราะข้าโดนยาครั้งที่แล้ว บัดนี้ข้าพบแล้วว่าตัวเองไม้ได้ต่อต้านที่จะเข้าใกล้เจ้า หลังจากที่อาซ้อสามรู้ บอกว่าถ้าหากข้าได้อยู่กับเจ้าเป็นเวลานานสักระยะหนึ่ง บางทีอาจจะสามารถรักษาอาการได้ จึงสั่งให้ข้ามาหาเจ้าโดยเฉพาะ”

จื่อเถาอึ้งไปเล็กน้อย ในใจก็ตระหนักได้ทันทีว่าพฤติกรรมแปลก ๆ ของพระโอรสห้าก่อนหน้านี้ต่างก็ได้รับการอธิบายอย่างสมเหตุสมผลทั้งหมด

“เป็นเพราะพระชายาให้ท่านมาหาบ่าวหรือเปล่าเจ้าคะ？”

พระโอรสห้าพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ “ถูกต้อง”

แม้ว่าการทำเช่นนี้จะสงสัยว่าเป็นการล่อลวง แต่เขาเองก็ไม่กลัวจื่อเถาไปถามอวิ๋นหลิงเป็นการส่วนตัว อาซ้อสามฉลาดขนาดนั้น จะต้องพูดตามในสิ่งที่เขาพูดเป็นแน่

เป็นไปตามคาด จื่อเถาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้ปฏิเสธ

นางรู้ดีว่าจักรพรรดิจาวเหรินกับเหลียงเฟยต่างก็หวังให้พระชายาช่วยรักษาอาการโรคที่ซ่อนอยู่ของพระโอรสห้าได้ แต่บัดนี้พระชายายังไม่มีหนทางรักษา

ถ้าหากว่านางสามารถช่วยแก้ปัญหาความยากลำบากของพระชายา ก็ถือว่าไม่อกตัญญูที่พระชายาดีกับนางเช่นนี้

พระโอรสห้ามีความสุขมาก มุมปากจึงอดที่จะงอเบา ๆ ไม่ได้

“ถ้าเช่นนั้นก็ดี อีกประเดี๋ยวข้าจะไปบอกกล่าวพี่สามและอาซ้อสาม สองวันนี้เจ้าก็เก็บของไป วันมะรืนตอนเช้าข้าจะให้คนมารับเจ้าเข้าวัง”

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เด็ดดอกท้อน้ำผึ้งลงมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน ส่วนเมื่อไหร่ที่จะได้กินเข้าไปในปากนั้นค่อย ๆ วางแผนไปก็แล้วกัน

สำหรับการปฏิบัติต่อคนที่ชอบและหวงแหน ไม่ว่าจะเป็นใครก็จะมีความอดทนและความอ่อนโยนที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เรื่องที่จื่อเถาเข้าวังก็ทำสำเร็จตามนี้ ในจวนจิ้งอ๋องจะต้องมีทั้งคนดีใจและคนเสียใจ

เซียวปี้เฉิงโล่งอกออกมาอย่างมาก ในที่สุดก็คืนพื้นที่ความเงียบสงบให้กับสามีภรรยาของเขาแล้ว

ลูฉีกลับร้องไห้โศกเศร้าและตามหาอวิ๋นหลิง “พระชายา ท่านรับปากข้าน้อยแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้ให้แม่นางจื่อเถาเข้าไปในวัง？”

อวิ๋นหลิงหลอกเขา “การที่จื่อเถาเข้าวังเป็นความประสงค์ของพระเจ้าหลวง ท่านผู้เฒ่าชอบฝีมือของนางจึงจงใจเรียกนางเข้าไปอยู่ในวังเป็นเพื่อน”

“จริงหรือขอรับ？พระชายาไม่ได้หลอกข้าน้อยใช่ไหมขอรับ？”

“ถ้าหลอกเจ้าท่านอ๋องเป็นหมา”

เซียวปี้เฉิงกระตุกมุมปาก เหตุใดคนที่ได้รับบาดเจ็บมักจะเป็นเขา？

“ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยจะรีบเก็บเงินอย่างดีขอรับ” เมื่อได้รับการรับประกันอวิ๋นหลิง ลูฉีถึงได้สบายใจลงมา จากไปพร้อมกับความคิดถึงจื่อเถา

เซียวปี้เฉิงเหล่ตามองอวิ๋นหลิง “หลังจากครึ่งปีนี้ ไม่แน่ว่าน้องห้าอาจจะสร้างเด็กออกมาได้แล้ว เจ้าไปหลอกเจ้างั่งน้อยนั่นจะดีจริง ๆ หรือ？”

“มีปัญหาอะไร？อย่างไรคนที่กลายเป็นหมาก็เป็นท่าน ไม่ใช่ข้า”

เซียวปี้เฉิง “...”