พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 316

พระโอรสห้าสีหน้าตกใจมาก “ลูฉี？เขาก็จะแต่งงานกับจื่อเถา？”

อวิ๋นหลิงยิ้มหยักหน้าตาหยี “ลูฉีตกหลุมรักจื่อเถาตั้งแต่แรกเห็น นับตั้งแต่ที่จื่อเถาเข้ามาในจวนก็ส่งนั่นส่งนี่ หนึ่งตั้งใจจะช่วยนางเอาชนะโรคกลัวผู้ชาย ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อที่จะแต่งงานกับจื่อเถาเป็นภรรยา”

“หยวนโม่ ข้าเองก็เห็นว่าเจ้ามีความคิดกับจื่อเถาไม่น้อย เกรงว่าคงไม่ได้แค่รักษาอาการป่วยง่าย ๆ เพียงแค่นั้นกระมัง สุภาษิตพูดไว้ดีว่า ถึงแม้ว่าแม่นางคนนี้จะกลัวเจ้าบ่าว ข้าเห็นว่าช่วงนี้ลูฉีเข้าไปใกล้ชิดมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่แน่ว่าวันไหน...”

ไม่ได้รอให้นางพูดจบ ลากเสียงหลังนานมาก พระโอรสห้าตัวแข็งทื่อเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

“อาซ้อสามข้ายังมีธุระ ขอตัวลาก่อน”

เมื่อคิดถึงว่าจื่อเถาจะต้องแต่งงานไปเป็นภรรยาของคนอื่น ในใจของพระโอรสห้าเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่ไม่เคยมีมาก่อน อีกทั้งยังมีความโกรธที่สมบัติสําคัญกําลังจะถูกพรากจากไป

จึงรีบมาที่ห้องฝั่งทิศใต้ของเรือนหลันชิง เมื่อเห็นประตูปิดอยู่ พระโอรสห้าก็ผลักประตูอย่างใจร้อน มารยาทที่มีในวันปกติก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

“จื่อเถา ข้ามีคำพูดอยากจะพูดกับเจ้า！”

จื่อเถาที่กำลังแกะสลักไม้อยู่นั้นก็ตกใจจนแทบเสียสติ จนแทบจะเอาของในมือโยนทิ้งไป

“พะ...พระโอรสห้า...เหตุใดท่านถึงได้กลับมาอีก？”

เมื่อครู่สังเกตเห็นเขาไปแล้วไม่ใช่หรือ？

มองพระโอรสห้าที่กลับไปแล้วก็มาอีก สีหน้าของจื่อเถากระอักกระอ่วนผิดปกติ นางเพิ่งใช้เหตุผลที่รู้สึกไม่สบายเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายให้ถอยกลับไป พอเขาจากไปก็รีบลุกขึ้นมาซ่อมแกะสลักไม้ต่อ

ครั้งนี้จึงไม่ทันได้นอนลงบนเตียงเพื่อแสร้งทำเป็นป่วย ก็ถูกจับได้

พระโอรสห้าเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว มองนางด้วยสายตานิ่ง ๆ แววตาอดที่จะรู้สึกผิดและปวดใจเล็กน้อยไม่ได้

“เจ้าไม่ต้องซ่อมแกะสลักไม้นี่แล้ว ข้ามีอีกเรื่องที่อยากจะขอร้อง”

มื่อทั้งสองข้างของจื่อเถาไม่รู้ว่าควรวางตรงไหนดี จึงก้มศีรษะลงพูดด้วยความเกรงใจว่า “พระโอรสห้าเกรงใจไปแล้ว ท่านมีเรื่องอะไร ขอเพียงแค่สั่งหม่อมฉันก็ได้เพคะ”

สายตาของพระโอรสห้ามองไปที่นางอย่างลึกซึ้ง สายเลื่อนไปตามใบหน้าด้านข้างลงไปยังคอที่เพรียวบางของนาง จากนั้นพูดขึ้นช้า ๆ ว่า

“ข้าจะให้เจ้ากลับไปที่ตำหนักจิ่งเหรินกับข้า อยู่กับข้าครึ่งปี”

ในสมองของจื่อเถาหยุดทำงานเล็กน้อย ลำตัวเกร็งแข็ง จู่ ๆ ใบหน้าก็ร้อนขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ยะ...อยู่กับท่านครึ่งปี？”

เมื่อเห็นนางมีสีหน้าประหลาด พระโอรสห้าจึงพูดอธิบายอย่างอ่อนโยนขึ้นอีกครั้ง “เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าเพียงอยากจะให้เจ้ามาเป็นนางในคนใกล้ชิดของข้าเท่านั้น เพียงเท่านี้แหละ ไม่มีความคิดอื่นอย่างใด”

หรือต่อให้มี ก็ไม่สามารถพูดออกมาในตอนนี้ได้

พระโอรสห้าไตร่ตรอง พูดเอาความคิดและอาการของตัวเองออกมาทีละอย่าง

“สรุปก็คืออาจเป็นเพราะข้าโดนยาครั้งที่แล้ว บัดนี้ข้าพบแล้วว่าตัวเองไม้ได้ต่อต้านที่จะเข้าใกล้เจ้า หลังจากที่อาซ้อสามรู้ บอกว่าถ้าหากข้าได้อยู่กับเจ้าเป็นเวลานานสักระยะหนึ่ง บางทีอาจจะสามารถรักษาอาการได้ จึงสั่งให้ข้ามาหาเจ้าโดยเฉพาะ”

จื่อเถาอึ้งไปเล็กน้อย ในใจก็ตระหนักได้ทันทีว่าพฤติกรรมแปลก ๆ ของพระโอรสห้าก่อนหน้านี้ต่างก็ได้รับการอธิบายอย่างสมเหตุสมผลทั้งหมด

“เป็นเพราะพระชายาให้ท่านมาหาบ่าวหรือเปล่าเจ้าคะ？”

พระโอรสห้าพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ “ถูกต้อง”

แม้ว่าการทำเช่นนี้จะสงสัยว่าเป็นการล่อลวง แต่เขาเองก็ไม่กลัวจื่อเถาไปถามอวิ๋นหลิงเป็นการส่วนตัว อาซ้อสามฉลาดขนาดนั้น จะต้องพูดตามในสิ่งที่เขาพูดเป็นแน่

เป็นไปตามคาด จื่อเถาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้ปฏิเสธ

นางรู้ดีว่าจักรพรรดิจาวเหรินกับเหลียงเฟยต่างก็หวังให้พระชายาช่วยรักษาอาการโรคที่ซ่อนอยู่ของพระโอรสห้าได้ แต่บัดนี้พระชายายังไม่มีหนทางรักษา

ถ้าหากว่านางสามารถช่วยแก้ปัญหาความยากลำบากของพระชายา ก็ถือว่าไม่อกตัญญูที่พระชายาดีกับนางเช่นนี้