พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 317

ไม่นานเวลาก็ผ่านมาถึงสิ้นเดือนกุมภาพันธ์

สภาพอากาศก็อุ่นขึ้น น้ำแข็งหิมะก็เริ่มละลาย กิ่งก้านของต้นไม้ในลานบ้านโผล่สีเขียวออกมา

งานแต่งงานของตี้หวู่เหยาและเยี่ยนอ๋องก็ได้กำหนดไว้เรียบร้อย อีกไม่นานทั้งสองคนก็จะออกเดินทางไปแคว้นตงฉู่เพื่อแต่งงานให้เสร็จสิ้น

ก่อนหน้าที่จะบอกลา อวิ๋นหลิงได้นำของที่ต้องการไปให้น้องเล็กและมอบให้กับตี้หวู่เหยา

“ในนี้มียาจำนวนมาก นอกจากใช้รักษาแล้ว ยังมียาบางส่วนที่เป็นพิษ ข้อควรระวังข้าได้เขียนอย่างละเอียดบนกระดาษเรียบร้อยแล้ว ระวังอย่าให้ตกไปอยู่ในมือของคนทั่วไป”

ทั้งยารักษาอาการบาดเจ็บและยาพิษนำมาไว้ใช้ป้องกันน้องเล็ก เมื่อมีพิษของนาง กลไกที่สร้างขึ้นมาของน้องเล็กสามารถเพิ่มพลังทําลายล้างและพลังได้หลายเท่าในทันที

นอกจากนี้แล้ว นางได้นำเอาสูตรนาทุกชนิดเขียนลงไปในสมุดเล่มเล็กแล้ว

เมื่อพิจารณาว่าแคว้นตงฉู่ที่นั่นมีคนที่เข้าใจภาษาปะกิดและภาษาญี่ปุ่นจำนวนมาก ครั้งนี้อวิ๋นหลิงจึงแทนที่ด้วยภาษารัสเซียทั้งหมด เพื่อรับประกันว่าไม่ให้ใครอ่านเข้าใจได้นอกจากพวกนาง

“ในกล่องสีแดงที่วางแยกต่างหาก คือยาที่สามารถลดและยับยั้งเวลานอนของเสวียนจีได้ อีกทั้งสูตรลับที่ปรุงขึ้นก็อยู่ในนั้นด้วย”

ยุคนี้มีเงื่อนไขทางเทคนิคที่จํากัด ยาควบคุมการนอนหลับที่ผลิตขึ้นไม่มีประสิทธิภาพเท่ากับการฉีดในเนื้อเยื่อ แต่ก็สามารถบรรเทาปัญหาของเวลานอนของน้องเล็กที่แตกต่างจากคนทั่วไปได้อย่างมาก

สือจิ่วเองก็เอาหนังสือของตระกูลมอบให้กับอีกฝ่าย นัยน์ตาระงับความร้อนใจและความคิดถึงเอาไว้

“รบกวนองค์หญิงเก้าฝากเอาคำพูดไปบอกท่านพี่ด้วย บอกนางไม่ต้องกังวล ข้าอยู่ในแคว้นต้าโจวอย่างปลอดภัย พระชายาก็ดีกับข้ามา...”

บัดนี้สถานะที่อยู่ในจวนจิ้งอ๋องจากบ่าวก็กลายเป็นแขกแล้ว

ขณะนี้ยังกลับไปที่แคว้นตงฉู่ไม่ได้ สือจิ่วอดทนที่จะอยู่ในจวนจิ้งอ๋องต่อ วันธรรมดาก็เป็นผู้ช่วยอวิ๋นหลิง พร้อมกับอาศัยโอกาสเรียนรู้เรื่องเภสัชวิทยาจากนาง

อวิ๋นหลิงเห็นว่าเขามีพรสวรรค์ไม่เลว จึงตั้งใจสอนให้ จึงวางแผนว่าถ้ามีโอกาสจะแนะนำเขาให้อู๋อันกง

อู๋อันกงยังไม่สามารถหาทายาทที่พอใจได้ เด็กคนนี้ขยันขันแข็งและทนลำบากได้ ไม่แน่ว่าอาจจะเข้าตาท่านผู้เฒ่าอย่างเขาก็ได้

ตี้หวู่เหยาล็อกของทุกอย่างอย่างจริงจัง “ท่านพี่พระชายาวางใจได้ ข้าจะเป็นคนจัดการเอง”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า พร้อมพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เดินทางปลอดภัย”

ในเสียงบอกลา สายตาของนางก็ส่งเยี่ยนอ๋องกับตี้หวู่เหยาที่ออกจากเมืองหลวง อดที่จะใจหายไม่ได้

นิสัยของนางหนูน้องเล็กนางรู้ดีมาก หลังจากได้รับจดหมายแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะวิ่งข้ามน้ำข้ามทะเลมานางอย่างแน่นอน

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ขณะที่รอให้เยี่ยนอ๋องและตี้หวู่เหยากลับมา นางหนูก็จะต้องตามมาด้วยอย่างแน่นอน

บรรยากาศท้ายปีจางหายไป เมืองหลวงเงียบสงบเล็กน้อย หลังจากที่เซียวปี้เฉิงมีเวลาว่างสั้น ๆ ไม่นานก็กลับมายุ่งอีกครั้ง ไปเช้าและเย็นกลับทั้งวัน

น้อยมากที่จะมีวันหยุดพักผ่อน พระเจ้าหลวงจึงออกจากวังมาเที่ยวจวนจิ้งอ๋องสองสามครั้ง

ท่านผู้เฒ่าอ้วนขึ้นมากหลังจากอายุประมาณหนึ่ง แก้มที่เหี่ยวเฉาและหยุมลงไปก็กลมขึ้นมาเล็กน้อย แต่กลับดูดีกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย

ท้องน้อยที่ยุบลงไปก็นูนขึ้นมา ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะเสวยเค้กครีมได้ไม่น้อย

ได้ยินมาว่าหลังจากที่พระเจ้าหลวงชอบเสวยเค้กครีมแล้ว ไข่ไก่สดใหม่ในวังก็ใช้ไม่พอ พ่อครัวในวังต้องตีไข่จนแขนจะเป็นปลาหมึกอยู่แล้ว

“เหตุใดวันนี้ท่านถึงว่างมาที่จวนจิ้งอ๋องได้？”

“วันนี้ข้ามาดูเหลนน้อยทั้งสองคน”

พระเจ้าหลวงอุ้มลูกทั้งสองคนไว้สักพักด้วยความรัก เมื่อครู่ก็ได้กล่าวถึงวัตถุประสงค์การออกจากวังครั้งนี้